του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Ήταν κι ο Γεράσιμος Έρτσος, που έφυγε για το Μεγάλο Ταξίδι, ένας εραστής της Φιλαδέλφειας, ένας Φιλαδελφειώτης από επιλογή, όχι από καταγωγή. Η ζωή τον έφερε στις Τεχνικές Υπηρεσίες του Δήμου, όπου συνεργάστηκε αρμονικά με τον Σάββα Σταματιάδη, παρά τις χαώδεις πολιτικές και ιδεολογικές τους διαφορές.
Άρρωστος ΑΕΚτζής, έκανε θέμα της διδακτορικής του διατριβής την ανέγερση μιας διώροφης εξέδρας σε γήπεδο, κάτι που τότε στην Ελλάδα θεωρείτο από καινοτομία ως αδύνατο. Η περίφημη «Σκεπαστή» του «Νίκος Γκούμας» που τόσο τραγουδήθηκε από την οικογένεια της ΑΕΚ, ήταν έμπνευση και δημιούργημα του Γεράσιμου Έρτσου.
Δεν αγαπούσε, όμως, μόνο την ΑΕΚ. Αγαπούσε και την πόλη μας. Ακέραιος τύπος ο ίδιος, με γωνίες, δύσκολα συμβιβαζόταν με τις αναγκαίες «ντρίπλες» της πολιτικής. Έψαχνε να βρει τρόπους να προσφέρει στη Φιλαδέλφεια, όπως πρόσφερε στην ΑΕΚ.
Κατέβηκε υποψήφιος Δήμαρχος, δεν πήγε καλά γιατί… είπαμε! Η πολιτική θέλει ελιγμούς, διαχειρίσεις, είναι μια σαγηνευτική γυναίκα που θέλει τρόπους και κόλπα για να την κατακτήσεις. Και αν…
Ο Γεράσιμος δεν ήταν τέτοιος τύπος. Αυτό που πίστευε στο έλεγε απερίφραστα, είτε σου άρεσε είτε όχι. Αυτό κάποιοι το λένε ειλικρίνεια, κάποιοι άλλοι ανελαστικότητα. Τέλος πάντων, μετά από το σύντομο πέρασμά του από τα τοπικά κοινά, κράτησε για πολλά χρόνια -μέχρι πριν πέντε- έξι χρόνια αν δεν με απατά η μνήμη μου, το τεχνικό του γραφείο στην Πλατεία Πατριάρχου, πάνω από τον Τίλλα, αλλά πάντα απέφευγε να εμπλέκεται ενεργά στα δημοτικά μας πράγματα. Έλεγε τη γνώμη του σε τρείς – τέσσερις φίλους, κι ως εκεί.
Η είδηση του θανάτου του, όμως, σήκωσε ένα ολόκληρο κύμα συμπάθειας και νοσταλγίας, ίσως γιατί ευθείς και ντόμπροι χαρακτήρες σαν τον Γεράσιμο Έρτσο γίνονται όλο και περισσότερο είδος εν ανεπαρκεία.
Καλό σου ταξίδι, φίλε…