του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Ήταν πάρα πολύ κατατοπιστικές οι αναλύσεις στον αμερικανικό Τύπο για τις αιτίες του θριάμβου Τραμπ στις ΗΠΑ.
Για να μην μπλέξουμε σε εξηγήσεις επί εξηγήσεων για το τι έγινε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (δεν είναι αυτός άλλωστε ο σκοπός του κειμένου) ας απλοποιήσουμε τα μηνύματα των αναλύσεων:
Πρώτον, απέτυχαν τα bidenomics, δηλαδή η οικονομική πολιτική των Δημοκρατικών που εκτίναξε τον πληθωρισμό το 2022 και μετά ήταν αδύνατο να αντιστραφεί η οξύτατη δυσαρέσκεια των πολιτών -παρά το ότι ο τιμάριθμος έπεσε το τελευταίο διάστημα.
Δεύτερον, οι υπερβολές της woke ατζέντας έστειλαν εξ αντανακλάσεως την πλειοψηφία στην άλλη όχθη.
Φίλος, μου έλεγε ότι σε συζήτηση με φιλικό του ζευγάρι στις ΗΠΑ, ο άνδρας του είπε μια απίστευτη ιστορία:
Είναι δάσκαλος σε δημοτικό και κάθε τόσο έρχονταν κάποια παιδιά που έλεγαν «σήμερα αισθάνομαι άνδρας», την άλλη μέρα «σήμερα αισθάνομαι γυναίκα» κλπ.
Έως ότου μια μέρα τον πλησίασε ένας μαθητής και του είπε «σήμερα αισθάνομαι ότι είμαι γάτα και θέλω να μου φέρετε αυτό που οι γάτες ξύνουν τα νύχια τους».
Και πρόσθεσε ότι υπάρχει νομοθεσία στις ΗΠΑ που απαγορεύει με ποινή απόλυσης στον δάσκαλο αν αυτός ενημερώσει τους γονείς ενός παιδιού που στα 12-13 του χρόνια θέλει να κάνει φυλετική μετάβαση.
Καταλαβαίνει, πιστεύω, κάθε νουνεχής ότι τέτοιες υπερβολές έχουν προ πολλού ξεφύγει από τα όρια του δικαιωματισμού κι έχουν πανηγυρικά εισέλθει στη σφαίρα του παραλόγου.
Καλά η Χάρις.
Ας πούμε ότι -χοντρικά- έχασε κυρίως για αυτούς τους λόγους, αλλά και γιατί δεν κατάφερε να δώσει ένα διακριτό προσωπικό στίγμα από τον Μπάιντεν κλπ κλπ.
Ο Τραμπ, όμως, γιατί νίκησε;
Προφανώς, πάτησε επάνω στα προβλήματα των αντιπάλων του.
Επίσης, είχε πολύ καθαρά μηνύματα. «Κάνε την Αμερική Μεγάλη Ξανά» ήταν το σύνθημά του (Make America Great Again- MAGA) που έγινε μεγάλο κίνημα μέσα στην αμερικανική κοινωνία και τον βοήθησε να αλώσει ακόμα και προπύργια των Δημοκρατικών.
Ακόμα, εξέφρασε μια νέα πραγματικότητα, που συνοψίζεται στην έκφραση διαμαρτυρίας των λιγότερο ευνοημένων κοινωνικών ομάδων για τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης των Δημοκρατικών.
Τώρα, πώς ένας δισεκατομμυριούχος έγινε η έκφραση των αποκλεισμένων και των αντι-ελίτ, είναι άλλο θέμα, όχι του παρόντος.
Προσέξτε, όμως, τι γράφει η Wall Street Journal για το αποτέλεσμα: «Η δεκαετής μονομανία των Δημοκρατικών με τον Τραμπ έκανε το κόμμα να αποστρέψει το βλέμμα από το τι ήθελαν πραγματικά οι ψηφοφόροι».
Και σε άλλο σημείο παρατηρεί: «Τελικά, οι ψηφοφόροι αποφασίζουν οι ίδιοι πού ακριβώς βρίσκονται τα συμφέροντά τους».
Επειδή η πολιτική έχει τους ίδιους κανόνες, είτε αφορά σε ένα τεράστιο κράτος όπως οι ΗΠΑ είτε σε μια μικρή πόλη όπως η Νέα Φιλαδέλφεια κι η Νέα Χαλκηδόνα, παρατηρώ ότι υπάρχουν παραλληλισμοί:
Πρώτον, υπάρχει μια νέα πραγματικότητα στην πόλη από τις αρχές του 2024. Ο Δήμαρχος στο δρόμο καθημερινά, τα συνεργεία καθαρίζουν καθημερινά, διοργανώνονται εκδηλώσεις, ετοιμάζονται αναπλάσεις, με μια φράση υπάρχει μια νέα πραγματικότητα.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα έως τώρα δεν υπάρχει η παραμικρή έκφραση εναλλακτικής πολιτικής.
Κανείς, είτε φυσικό πρόσωπο, είτε δημοτικός συνδυασμός, είτε συλλογικός φορέας, δεν έχει βγει να πει «κακώς αυτό το κάνετε έτσι, καλύτερα είναι να το κάνετε όπως προτείνουμε εμείς» και να κάνει μια πολύ σαφή και κατανοητή πρόταση για το μέλλον της πόλης.
Πολλώ δε μάλλον δεν υπάρχει μια ολοκληρωμένη εναλλακτική λύση.
Αντίθετα, η όποια αντιπολίτευση ακούγεται, κάνει με τρανταχτό τρόπο, το σφάλμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ: Εκπέμπει μια μονομανία εναντίον όχι του Δημάρχου, αλλά της πατρικής του οικογένειας, όπως οι Δημοκρατικοί εξέπεμπαν μια μονομανία εναντίον του Τραμπ.
Έχουν πρόβλημα με τον Δήμαρχο Γιάννη Τομπούλογλου, με τον δημοτικό σύμβουλο Κώστα Τομπούλογλου, με τον ουδεμία επίσημη ιδιότητα έχοντα, Χάρη Τομπούλογλου. Επίσης με την Ευτυχία Παπαλουκά, γιατί μιλάει πολύ, τρέχει πολύ, και… μάλλον ξεφεύγει των ορίων που αυτοί -οι της αντιπολίτευσης- θα ήθελαν να θέσουν.
Όμως, κακά τα ψέματα: «Τελικά, οι ψηφοφόροι αποφασίζουν οι ίδιοι πού ακριβώς βρίσκονται τα συμφέροντά τους».
Ήδη η διοίκηση Τομπούλογλου κοντεύει ένα χρόνο στα πράγματα και ο τρόπος που ξεκίνησε να εργάζεται για την πόλη παραμένει αδιάπτωτος.
Θα μου πει κάποιος «ναι, αλλά ακόμα έχει 4 χρόνια, είναι πολύ πιθανό να κουραστεί, να λαχανιάσει».
Αυτό μου μοιάζει με έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που μια ομάδα χάνει 3-0 στο 20ό λεπτό και ελπίζει ότι οι νικητές θα θεωρήσουν ότι το έχουν πάρει το ματσάκι και θα αράξουν «άρα θα μπορέσουμε να το κτυπήσουμε στο δεύτερο ημίχρονο».
Η μονομανία των Δημοκρατικών με τον Τραμπ τους αποξένωσε από το λαϊκό αίσθημα και, αντί να αντιληφθούν τι ήθελε ο κόσμος, όλο φώναζαν για το αν τους αρέσει ο επικεφαλής των Ρεπουμπλικανών ή όχι.
Όμως «τελικά, οι ψηφοφόροι αποφασίζουν οι ίδιοι πού ακριβώς βρίσκονται τα συμφέροντά τους».
Τόσο απλά…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Άστραψε και βρόντηξε η Συμπαράταξη
Προσωπικά παιχνίδια Τζέλη με το γήπεδο του Αττάλου
Στην πολιτική υπάρχουν αντίπαλοι, στον υπόκοσμο εχθροί
Η κακοπαιγμένη παράσταση και τα μεγάλα ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση
Το αύριο της πόλης και η ρεβάνς που θέλει να πάρει το χθες
Υπάρχει καλή και κακή λογοδοσία;
Γιάννης Τομπούλογλου: Δώρα Γκουντούρα μας κάνεις υπερήφανους
Έπεα πτερόεντα από την Αριστερά του καναπέ και μια σπουδή στον Πιραντέλο
Κοιτάζοντας τον καθρέφτη τους
Πιο κάτω δεν έχει...
Με γοργούς ρυθμούς προχωρεί το αντιπλημμυρικό έργο στη Σκρα
Η πόλη γλεντάει (και μερικοί σκούζουν...)
Έτοιμη η πρώτη παιδική χαρά- Πώς την άφησε ο Βούρος, πώς την έφτιαξε ο Τομπούλογλου
Το video του Δήμου για όσα συνέβησαν στην ενημέρωση για το αντιπλημμυρικό
Η διαχείριση του παράλογου
Συμπεράσματα από την ενημέρωση το Δημάρχου σχετικά με το αντιπλημμυρικό
Δείτε το video για τα 100 χρόνια της πόλης και της ΑΕΚ
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...