Λίγο να σκάσει το χειλάκι μας, ρε παιδιά, αυτό θέλουμε όλοι μέσα στο χαμό της καθημερινότητας… Ένα χαμόγελο, ένα ανέκδοτο, κάτι αστείο τέλος πάντων, να ξαλεγράρουμε λιγάκι…
Και να!
Οι φωστήρες της τοπικής δημοτικής σκηνής ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ (τα τσακάλια!) την ανάγκη μας για λίγο γέλιο, κι είπαν να μας προσφέρουν πολύ, νάναι καλά...
Μας θύμισαν για τα καλά τα κόμικς της παιδικής μας ηλικίας, αυτά με τον κακό βεζίρη Ιζνογκούντ και τον (μόνο εναπομείναντα) υπηρέτη του, τον Μπλιάχ Χαχάτ.
Ρε τι κλάμα έχει ρίξει ο βεζίρης που δεν μπορεί να ξαναματαμπεί στο γραφείο του Χαλίφη.
Ρε τι οδυρμός, τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα στη Δεκελ…, σόρι, στην κεντρική οδό του Χαλιφάτου ήθελα να πω… ενώ οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί ακούγονται σε όλα τα στέκια των πιστών.
Μπουχουχουχουουουουου, ωχαμάν, βρεσυτιπαθαμέεεε κλπ είναι λίγα από όσα ακούμε οι τριγύρω...
Πώς τόλεγε, να δείτε, η Τζενάρα...
Πάρτε άλλο ένα "βαπόρι"...
Κι ανάμεσα στις οιμωγές, τα αχ-βαχ, τους αναστεναγμούς, τα μοιρολόγια και τα σουρομαδήματα, ακούγεται που και που στεντόρεια η φωνή του κακού βεζίρη: «Θέλω να γίνω Δήμαρχος στη θέση του Δημάρχουουουου» ή όπως αλλιώς έλεγαν τον Χαλίφη…
Χτυπιέται, μπιστάει κάτω από μόνος του, σαν μπαλίτσα του τένις (ή του πινγκ πονγκ) ο κακός βεζίρης, σκάει από το κακό του που δεν μπορεί να στείλει στο πυρ το εξώτερον τον νέο Χαλίφη, και μαζί του μιξοκλαίει και ο Μπλιάχ Χαχάτ, ένας του έμεινε πια, τα άλλα αλάνια την κάνανε με ελαφρά πηδηματάκια γιατί τέλος τα χαρμάνια, τέλος τα ρεσάλτα τώρα, ώρα για νανάκια…
Κι εσείς, βρε ανάλγητοι, ούτε ένα μαντιλάκι να σκουπίσουν τα δάκρυά τους -που είναι καυτά…- δεν τους δίνετε!
Κι ούτε τους πονάτε καθόλου!
Πακετάρανε, βρε σεις, οι άνθρωποι, τι θέλατε; να κάνουν υπολογισμούς πάνω στις κούτες για τα ανταποδοτικά;
«Ε, τώρα δεν μπορούμε», σκέφτηκε ο κακός βεζίρης και ο ένας του έμεινε Μπλιαχ Χαχάτ (λες και μπορούσαν ποτέ...), «άσε να τα βάλουν οι επόμενοι».
Και συνέχισαν το κλάμα και το πακετάρισμα…
Κι έρχεστε τώρα εσείς, αχάάααριστοι, και τους κακολογείτε που βρίσκουν ακριβά τα ανταποδοτικά;
Καλόπιστα το έκαναν, καλέ, δεν το πιστεύετε;
Σου λένε «τι κι αν το λέει ο νόμος ότι εμείς πρέπει να ψηφίσουμε τα τέλη αυτά πριν αλλάξει ο χρόνος; Εμείς πακετάρουμε τώρα, δεν έχουμε καιρό για τέτοια».
Εμ βέβαια!
Ένα πράμα τη φορά, όχι όλα μαζί… Οργανωμένα πράματα...
Αφήστε δηλαδή που είχαν κι άλλη δουλειά, να σκουπίζουν τα δάκρια του κακού βεζίρη.
Αμ το άλλο;
Που οι πιο πολλοί (όλοι, δηλαδή…) την κοπάνησαν κι άφησαν μόνο του τον Μπλιάχ Χαχάτ να κρατάει τα μπόσικα; Πού το πάτε;
Χωρίς πλάκα, μην τους αποπαίρνετε…
Χωρίς πλάκα, ξέρετε τι ζόρι τραβάνε;
Α- νεί- πω- το…
Γι αυτό σας λέω. Ακούστε τους, γελάστε άνετα με την ησυχία σας και μην ασχολείστε άλλο. Άλλωστε οι ταινίες με τη Μάρθα Βούρτση να κλαίει για την ψεύτρα την κενωνία στα νιάτα της, δεν είναι πια της μόδας.
Ούτε οι κακοί βεζίρηδες με τους υπηρέτες τους…
Ευτυχώς...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Λαϊκισμός χωρίς όρια: Βούρος - Τάφας σε ρόλους Τσίπρα - Καμμένου
Κυνική ομολογία Τάφα: Έχει δίκιο το Υπουργείο Οικονομικών για παραβάσεις υποχρεώσεων επί Βούρου
Πόρισμα - κόλαφος του Υπουργείου Οικονομικών: Για αυτά πότε θα απολογηθείτε κύριοι Βούρε και Τάφα;
Μην κάνετε (και) τα παιδιά σας εγκληματίες
Το γαρ πολύ της θλίψεως, γεννά παραφροσύνη