του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας έχουν ξεπεράσει κάθε όριο.
Κάθε λογής ενδοοικογενειακής βίας.
Από τον ζιγκολό που σκότωσε την έγκυο φίλη του, μέχρι τη μάνα με ψυχολογικά προβλήματα που σκότωσε το 6 μηνών παιδί της στο ξύλο.
Αυτά, μόνο σήμερα...
Γέμισαν, πια, ξεχείλισαν τα μάτια κι οι ψυχές μας αίματα, βία, θανάτους, καθημερινά βασανιστήρια στη διπλανή μας πόρτα…
Γυναίκες που πάνε στη δουλειά με γυαλιά ηλίου, που λένε ότι «έπεσαν από τη σκάλα» που όταν εμείς γυρνάμε σπίτι μας, εκείνες επιστρέφουν στην κόλασή τους.
Οι γυναικοκτονίες έχουν γίνει, πια, το νούμερο ένα κοινωνικό πρόβλημα. Πίσω από αυτές, όμως, που αναπόφευκτα φτάνουν στη δημοσιότητα -και το πλήθος τους μας σοκάρει- υπάρχουν ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ κρούσματα τέτοιας απάνθρωπης, κτηνώδους βίας, που επειδή η γυναίκα καταφέρνει να επιζήσει, δεν τα μαθαίνουμε ποτέ.
Και δίπλα, ΑΚΡΙΒΩΣ δίπλα, βλέπουν καθημερινά το αποτρόπαιο θέαμα τα παιδιά.
Τα αθώα παιδιά, που γίνονται μάρτυρες της κτηνωδίας στο σπίτι, από τον γεννήτορά τους, τον πατριό τους ή τον φίλο της μάνας τους, αδιάφορη η ιδιότητα του κάθε δράστη…
Που οι μελανιές στο σώμα της μάνας τους γίνονται μελανιές στη δική τους ψυχή, καταστρέφουν την αθωότητά τους, την παιδική τους ηλικίας, τα «μεγαλώνουν» πρόωρα, γρήγορα και βάναυσα για να επαναλάβουν -κάποια από αυτά- τις κτηνωδίες του «πατέρα».
Τι panic button έφτιαξε η Πολιτεία να το πατάει το θύμα και χωρίς να το καταλαβαίνει ο θύτης να ειδοποιούνται οι Αρχές, τι καμπάνιες κατά της ενδοοικογενειακής βίας, τι αποστροφή κι ανακάτεμα στο στομάχι μας προκαλούν οι δημοσιοποιήσεις των δολοφονιών γυναικών…
Καμία θεραπεία.
Το φαινόμενο οξύνεται, πληθαίνει, γίνεται πιο εφιαλτικό όχι μόνο για τα θύματα αλλά για όλους μας, που διαβάζουμε για τους μαρτυρικούς θανάτους γυναικών κι ακούμε από τα διπλανά διαμερίσματα φωνές, κλήσεις σε βοήθεια, τον απόηχο του μαρτυρίου της διπλανής πόρτας.
Αναρωτιέμαι αν οι κακοποιητές μπορούν να νιώσουν ότι μαζί με τις γυναίκες τους, καταστρέφουν και τα παιδιά τους, καταστρέφουν και τη δική τους προσωπικότητα, την ίδια τη ζωή των παιδιών τους, που ή θα υπομένουν τα δικά τους μαρτύρια όταν μεγαλώσουν, ή θα τα προξενούν σε άλλους ανθρώπους.
Κι αν έχουν τους λόγους τους να μην σκέπτονται τις γυναίκες τους, να μην τις αγαπούν (πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς αυτή την επαναλαμβανόμενη θηριωδία;), είναι, άραγε, πολύ δύσκολο να καταλάβουν ότι δίπλα βλέπει κι «αντιγράφει» το παιδί τους, τα παιδιά τους;
Δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν εν δυνάμει εγκληματίες τα άτομα που οι ίδιοι έφεραν στον κόσμο;
Γιατί ΕΣΕΙΣ, οι κακοποιητές, οι βασανιστές των συντρόφων και των συζύγων σας τα κάνετε, ΕΣΑΣ βλέπουν, ΕΣΑΣ μιμούνται, για ΕΣΑΣ γίνονται κι αυτά δυνητικά εγκληματίες.
Δεν μπορεί να μεταβαλλόμαστε σε κοινωνία αποκτηνωμένων.
Δεν μπορεί να κωφεύουμε, να αποστρέφουμε την κεφαλή, σε αυτή τη μάστιγα.
Ας κάνουμε όλοι μας προσπάθειες να διαψεύσουμε ότι γινόμαστε κοινωνία αποκτηνωμένων.
Κάθε υπόνοια για τέτοιες συμπεριφροές στη γειτονιά, ας μας κάνει ΧΩΡΙΣ ΔΙΣΤΑΓΜΟ να πάρουμε την αστυνομία.
Όχι! Δεν φταίει το θύμα που "κάθεται και τις τρώει".
Σε κάθε έγκλημα, φταίχτης είναι ο θύτης, όχι το θύμα.
Εμείς, οι υπόλοιποι, μπορούμε να κάνουμε όσο πιο δύσκολη γίνεται αυτή την κτηνωδία;
Άλλο κάτι δεν ξέρω να πω, εδώ δεν ξέρουν εξειδικευμένοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι…
Αν έχουν κάποιοι, αν ΕΧΕΤΕ κάποιοι ξεφύγει τόσο, ώστε να μην σκέπτεστε ότι βασανίζετε τη γυναίκα με την οποία διαλέξατε να ζείτε μαζί, σκεφτείτε τουλάχιστον τα παιδιά σας.
Αυτά δεν φταίνε σε τίποτα, να γίνουν σαν εσάς…-