του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Πράγματι, η επιστροφή της ΑΕΚ στο φυσικό της χώρο, στη Νέα Φιλαδέλφεια, δίπλα από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας, εκεί που ήταν το Νίκος Γκούμας και το Γεώργιος Μόσχος, δεν ήταν ένας δρόμος σπαρμένος με ροδοπέταλα.
Συγκεκριμένες πολιτικές και δημοτικές δυνάμεις, που τότε βρίσκονταν «στα πάνω τους», προσπάθησαν με πολλούς τρόπους άλλες να το ματαιώσουν, άλλες να το αναβάλουν, άλλες να το παρεμποδίσουν.
«Η Αλήθεια» βρέθηκε ανυποχώρητα στην πρώτη γραμμή της μάχης εναντίον της τότε δημοτικής Αρχής και όσων απεργάζονταν τέτοια σχέδια.
Αλλά, στη δημόσια ζωή, τελικά επικρατεί όποιος έχει σχέδιο, βούληση και τρόπο να κάνει πράξη τα σχέδιά του.
Κι αυτά αναμφίβολα -ευτυχώς- τα είχε η ΑΕΚ, όχι οι πολέμιοί της.
Έτσι, «όποτε παίζουμε, λέμε την ιστορία μας», την ιστορία της ξεριζωμένης προσφυγιάς, διωγμένης από όλη τη Μικρασία, από περιοχές που μνημονεύονται σε κάθε θύρα του γηπέδου, παντού στην «ΑγιαΣοφιά».
Την προσπάθεια διχασμού της πόλης γύρω από το γήπεδο, οι Φιλαδελφειώτισσες κι οι Φιλαδελφειώτες, οι Χαλκηδονιώτισσες κι οι Χαλκηδονιώτες, την άφησαν πίσω τους, όταν το 2019 σταμάτησαν τη δημαρχιακή θητεία του Άρη Βασιλόπουλου, αλλά και όσων από τη Δύναμη Πολιτών πρωτοστάτησαν στον πόλεμο κατά του γηπέδου, κάτι Πάνων, κάτι Λάλων, κάτι Κουμαριανών και τα ρέστα που δεν τα θυμάμαι καν.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί όλους αυτούς που η πόλη τους έστειλε στην αφάνεια και τα αζήτητα, πρέπει να τους βλέπουμε μπροστά μας κάθε φορά που επισκεπτόμαστε το Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού, στο γήπεδο.
Δεν καταλαβαίνω γιατί όποιοι, στο μέλλον, για τους δικούς τους λόγους που δεν με αφορούν, δυσανασχετούν με τη γήπεδο, θα πρέπει να ψάχνουν μέσα στο Μουσείο των προσφύγων, και να βγάζουν από το λήθαργο της ιστορίας όσους πολέμησαν το γήπεδο.
Η αφάνεια είναι ο μεγαλύτερος τιμωρός της ιστορίας.
Όχι η εγκαθίδρυση στο διηνεκές όσων πολέμησαν το γήπεδο, ως των διαχρονικών «ηγετών» της αντιΑΕΚ αντίληψης.
Επίσης, όλοι αυτοί είχαν ένα ποσοστό στην πόλη, ακόμα κι ανθρώπους που και υπέρ του γηπέδου ήταν και πηγαίνουν σε αυτό, και θέλουν να γίνουν θαμώνες του Μουσείου.
Ο καθένας όταν βρίσκεται μπροστά στην κάλπη έχει τα δικά του κριτήρια, σεβαστά πλήρως.
Ο Βασιλόπουλος κι ο Μάλλιος (για να μιλήσω για τους δυο τοπικούς παράγοντες που ακούγεται ότι θα «φιλοξενηθούν» στο Μουσείο ως οι εχθροί του γηπέδου), καλώς ή κακώς, έχουν φίλους και συμπαραστάτες ακόμα και ένθερμους οπαδούς της ομάδας μας, με τους οποίους έχουν προσωπικούς ή και πολιτικούς δεσμούς.
Γιατί αυτούς πρέπει να τους απομακρύνουμε από την ιδέα της ΑΕΚ, κρεμώντας στα «μανταλάκια» του Μουσείου τους δυο ανωτέρω;
Τελευταίο μου επιχείρημα: Η ΑΕΚ πρέπει να δείξει στην πράξη ότι δεν είναι σαν τους αρνητές της.
Εκείνοι επιχείρησαν να διχάσουν την πόλη γύρω από το γήπεδο της ομάδας μας και -ας μην κρυβόμαστε- γύρω από το πρόσωπο του Δημήτρη Μελισσανίδη, λες και… μας τα χρωστάει τα λεφτά που έβγαλε ή λες και τα έβγαλε στην… καμπούρα μας επάνω.
Η ΑΕΚ είναι ιδέα, είχε πει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Και οι ιδέες ενώνουν, δεν διχάζουν, προσθέτει η ταπεινότης μου.
Ας αφήσει, προτείνω, η ΑΕΚ στην αφάνεια, τη λησμονιά, την εξαφάνιση όσους μόχθησαν για να μη γίνει το γήπεδο.
Κι ας δείξει ότι και στο συγκεκριμένο ζήτημα θέλει στην πράξη να ενώσει την πόλη.
Κι ας δείξει στην πράξη ότι είναι διαφορετική από όσους θέλησαν να τη διχάσουν.
Κι ας μην κάνει «ήρωες» στα μάτια όσων δεν είναι ΑΕΚ, δικαίωμά τους απόλυτο, αυτούς που κανονικά πρέπει να μείνουν μόνοι τους, απογυμνωμένοι από την όποια επιρροή στην πόλη, κι όχι να γίνουν σημείο αναφοράς για όσους θα ήθελαν να βρουν κάποιους ή κάτι κατά της ομάδας μας και του γηπέδου της.
Ένα σπουδαίος Άγγλος θεατρικός συγγραφέας, μιλώντας για τη δουλειά του είχε πει: «Μπορείς να γράφεις και να λες ο,τιδήποτε θέλεις για μένα, αρκεί να λες κάτι για μένα, αλλά και να γράφεις το όνομά μου σωστά».
Γιατί ο Τζορτζ Μάικλ Κόχαν το μόνο που φοβόταν, ήταν η αφάνεια και η λησμοσύνη.
Ας μην στερήσουμε αυτά τα «δώρα» από όσους πολέμησαν το γήπεδο της ΑΕΚ.-