του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Κάθε φορά που χάνεται ένας αγαπητός άνθρωπος από τον κοινωνικό μας περίγυρο, επανέρχεται το ίδιο ερώτημα: Τι είναι αυτό που κάνει κάποιον συμπαθή σε όποιον τον γνωρίζει, και άρα κάνει επώδυνη την απώλειά του;
Προφανώς για κάθε άνθρωπο η οικογένειά του πενθεί και λυπάται, αλλά για κάποιους συγκινείται και ταράζεται ευρύτερα η κοινωνία, τοπική ή όχι.
Για κάθε άνθρωπο που κερδίζει τους γύρω του, νομίζω ότι η απάντηση είναι διαφορετική.
Για τον Κώστα Σπανό, που η εκδημία του γέμισε με θλίψη όλη την πόλη, κυρίως όλους όσοι τον γνωρίσαμε, πιστεύω ότι ήταν τρία πράγματα:
Πρώτον, η αληθινή έγνοια του για τον πάσχοντα συνάνθρωπο, που την ένοιωσαν όλες οι οικογένεις που τον είχαν επιλέξει για θεράποντα των παιδιών τους.
Δεύτερον, ήταν η πραότητα με την οποία ο Κώστας αντιμετώπιζε ό,τι του έλεγες, είτε αυτό ήταν κάτι ασήμαντο, είτε ήταν μια αληθινή καταστροφή. Είχα την αίσθηση ότι αυτό τον άνθρωπο δεν τον έβγαζε από τα ρούχα του, τίποτα. Μεγάλο χάρισμα αυτό...
Και τρίτον, ήταν αυτό το υπόρρητο μειδίαμα ενός ανθρώπου που είχε το δικό του κώδικα στη δημιουργία μιας οικογένειας για την οποία μόνο καλά λόγια έχει να πει η πόλη.
Γι αυτά, ίσως και γι άλλα που μου διαφεύγουν, η πόλη μας συγκινήθηκε όταν άκουσε ότι επήλθε το μοιραίο για τον Κώστα Σπανό.
Ένας ακόμα πολύτιμος, γερός κρίκος στην αλυσίδα της τοπικής μας κοινωνίας περνά στην ιστορία της πόλης, δίπλα σε πολλούς, που πάσχισαν για τη Φιλαδέλφεια και τη Χαλκηδόνα, αλλά και σε πολλούς άλλους που απλώς έδωσαν με το δικό τους παράδειγμα, μια απόδειξη της ποιότητας αυτής εδώ της πόλης.
Σε αυτή την πολυπληθη ομάδα συμπολιτών που δεν είναι πια μαζί μας, αλλά που η μνήμη τους μας οδηγεί, ή πρέπει να μας οδηγεί, περίοπτη θέση καταλαμβάνει ο Κώστας Σπανός.
Στη Βάνα, την Πέγκυ, την Άννα και την ευρύτερη οικογένεια του Κώστα Σπανού, απευθύνω τα πιο ειλικρινή μου συλλυπητήρια...
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...