του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Στην αρχή τον έβλεπα μέσα στο γήπεδο, πιτσιρικάς εγώ, να κάνει σημεία και τέρατα.
Έγινα ΑΕΚ και γι αυτόν.
Όχι μόνον, αλλά ΚΑΙ.
Μετά τον "έκανα εικόνα" σε ένα καπηλειό της Γερμανίας να γράφει-και-να-σβήνει, μαζί με τον Στέλιο Καζαντζίδη, πάνω στο λαδωμένο χαρτί του τραπεζιού, τον ύμνο... "Αναστενάζουν τα γκολπόστ και τα δοκάρια σπάζουν, της Ένωσης οι Αετοί τα δίχτυα κομματιάζουν....".
Μετά τον είδα να "πετάει "στον αέρα και να πιάνει μια απίστευτη κεφαλιά απέναντι στην πανίσχυρη τότε ΚΠΡ, που έστειλε την ομάδα μου στα ημιτελικά του ΟΥΕΦΑ.
Κι από τότε, πόσες χαρές, πόσα μπράβο, πόσα ζήτω, πόσα αχχχ, πόσες συγκινήσεις...
Ο Μίμης Παπαϊωάννου ήταν η ζωντανή ιστορία της ΑΕΚ.
Πάντα με τον Δικέφαλο στην καρδιά.
Δεν έφυγε ποτέ, δεν πήγε ούτε στη Ρεάλ, γιατί "είναι αλλιώς να είσαι ΑΕΚ".
Σήμερα, που έκλεισε για πάντα τα μάτια του, τον αποχαιρετώ με συγκίνηση.
Ήταν ο μεγάλος μπαλαδόρος της εποχής που οι παίκτες έπαιζαν για τη φανέλα, κι ο Μίμαρος είχε πάντα τον Δικέφαλο Αετό στο μέρος της καρδιάς...
Θα "βλέπει" για πάντα την ομαδάρα από μια γωνιά της ΑγιαΣοφιάς, εκεί όπου στέκει περήφανος, νέος, έτοιμος να μπει στο γήπεδο και να φέρει τα πάνω, κάτω.
Ο Μίμης Παπαϊωάννου δεν ήταν απλώς ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής.
Ήταν μέχρι το θάνατό του, και παραμένει, ένα πρότυπο αθλητή, ένα παράδειγμα προς Μίμη-ση.
Καλό ταξίδι, Αρχηγέ...