του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Μεγαλώσαμε με τις διηγήσεις του παππού και της γιαγιάς για αυτά που έγιναν το 1922 στη Σμύρνη και τις άλλες πόλεις της Μικρασίας.
Μετά, γνωρίσαμε τον "απαλό" Βενέζη: «Μικρασία, χαίρε», «Γαλήνη»...
Μετά ήλθε στη ζωή μας η Διδώ Σωτηρίου με τα «Ματωμένα Χώματα».
Και το αποκορύφωμα ήταν η τραγική αυτοβιογραφία του Βενέζη, αυτή η γροθιά στο στομάχι, το εμβληματικό «Νούμερο 31328».
Κομμάτι- κομμάτι, δάκρυ- δάκρυ, πόνο- πόνο κτίστηκε μέσα μας το αφήγημα της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Είχε προηγηθεί ο ξεριζωμός του Πόντου, και θα ακολουθούσε το ξεκλήρισμα των Κωνσταντινουπολιτών.
Κι ανάμεσα σε αυτά, άπειρα δράματα Ελλήνων που δοκίμασαν τι θα πει "Νεότουρκος Κεμαλιστής".
Η μακαρίτισσα η γιαγιά μου έλεγε "Τσέτες" κι άλλαζε η φωνή της.
Κι άλλη γιαγιά το ίδιο.
Η μια ήλθε από το Παπαζλί, ένα χωριό έξω από τη Σμύρνη.
Η άλλη από την Κίο, κοντά στην Προύσα...
Σμυρνιός κι ο παππούς ο Διαμαντής, που εγώ δεν τον πρόλαβα.
"Τσέτες" ήταν η πιο τρομακτική λέξη που έλεγαν οι γιαγιάδες μου όταν ήμουν μικρός, πολύ μικρός...
«Τσέτες» και «Αμελέ Ταμπουρού».
Ένας κρυφός λυγμός έβγαινε μαζί με τον ήχο της λέξης.
Κι ανατρίχιαζαν...
Δεν ήταν τρομαγμένες οι δυο γυναίκες.
Ήταν τρομοκρατημένες.
Ακόμα και μεγάλες, ακόμα και όταν έγιναν γιαγιάδες, δεκαετίες πια στα ελλαδικά χώματα, έλεγαν "Τσέτες" και «Αμελέ Ταμπουρού» κι έκλαιγε η ψυχή τους, έκλαιγε η φωνή τους.
Πόσες διηγήσεις, πόσα βράδια άκουγα τις δυο μου γιαγιάδες να μου τραγουδούν μικρασιάτικα, να μοιρολογούν, να ενσταλάζουν μέσα μου το αίμα της χαίνουσας πληγής του Ελληνισμού.
Τι να μας πει η Ιστορία;
Έφταιγε ο Γούναρης;
Δεν έπρεπε να κάνει εκλογές το 1920 ο Βενιζέλος;
Υπήρξαν κάποιοι προδότες της Ελλάδας, ή απλώς πήραν λάθος αποφάσεις;
Τα ερωτήματα πολλά, οι απαντήσεις διαφορετικές.
Άλλες δίνει ο Έλληνας, άλλες δίνει ο Τούρκος.
Άλλες ο ιστορικός, άλλες εκείνος που βίωσε στο πετσί του, στο αίμα του, στην οικογένειά του εκείνες τις ώρες, τον ξεριζωμό, και μετά στην Ελλάδα την απόρριψη και τον "τουρκοσπορισμό".
Άλλες δίνει ο δεξιός, άλλες ο αριστερός (πόσο δίκιο είχε ο Σολωμός όταν έγραφε στον "Ύμνο Εις Την Ελευθερίαν": "...Αν μισούνται ανάμεσά τους, δεν τους πρέπει λευτεριά...»)
Μόνιμη υπόκρουση σε όλα αυτά, η ηχώ από τη φωνή των γιαγιάδων μου. "Οι Τσέτες" έλεγαν, σιγά, λες και εκείνοι θα τις άκουγαν και θα τις έσφαζαν.
Ή θα τις έστελναν στα «Αμελέ Ταμπουρού».
Μικρασία, γη πάντα ελληνική.
Από την εποχή του πρώτου Ελληνικού Εμφυλίου, που αποκλήθηκε και "Τρωικός Πόλεμος".
Εκεί, στη Μικρασία υφάνθηκε η έννοια του Ελληνισμού, εκεί για πρώτη φορά ο Όμηρος μίλησε για ΕΝΑΝ λαό, για ΜΙΑ αποστολή, για ΜΙΑ ηγεσία.
Για τα νάματα που ενώνουν τους Έλληνες, που κάνουν τις στρατιωτικές μονάδες των διαφόρων πόλεων ΕΝΑΝ ΛΑΟ.
Εκεί, στη Μικρασία, στις πεδιάδες του Σκάμανδρου γεννήθηκε ο Ελληνισμός.
Και τον γέννησε ο Όμηρος.
Γιατί αυτό είναι η Ελλάδα: Είναι το δημιούργημα του ποιητή.
Ημέρα Μνήμης καθιέρωσε η Ελληνική Βουλή
Η Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος καθιερώθηκε με ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων στις 24 Σεπτεμβρίου 1998 και τιμάται κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου.
Την πρωτοβουλία είχαν τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ με μικρασιατική καταγωγή, ο Γιάννης Καψής, ο Γιάννης Διαμαντίδης και ο Γιάννης Χαραλάμπους, οι οποίοι κατέθεσαν τη σχετική πρόταση νόμου στις 12 Μαΐου 1997.
Στην εισηγητική έκθεση ανέφεραν, μεταξύ άλλων, ότι:
«Η κατάρρευση των ελληνικών δυνάμεων το 1922 στη Μικρά Ασία, οι σφαγές, λεηλασίες και η προσφυγιά που ακολούθησαν, αποτελούν το αποκορύφωμα μιας συστηματικής προσπάθειας εξόντωσης του ελληνικού στοιχείου από τα χώματα της Μικρά Ασίας, που έβαλε τέρμα στην τρισχιλιετή παρουσία του στην πέραν του Αιγαίου Ελλάδα, μια περιοχή όπου αναπτύχθηκε η ωριμότερη φάση του ελληνικού πολιτισμού […] την τερατώδη αυτή γερμανική σύλληψη πρώτοι οι Νεότουρκοι ανέλαβαν να κάνουν πράξη. Και κοντά στις βάρβαρες ασιατικές μεθόδους του βίαιου εξισλαμισμού, του γενιτσαρισμού και των κατά τακτά διαστήματα φυλετικών εκκαθαρίσεων ήρθε να προστεθεί η τευτονική ψυχρή μεθοδικότητα με τη λειτουργία των περίφημων ταγμάτων εργασίας».
Η Γενοκτονία των Ελλήνων είναι η σκόπιμη και συστηματική εξόντωση, μέχρι το 1923, των ελληνικών πληθυσμών της Ανατολικής Θράκης και της Μικράς Ασίας (κυρίως της Ιωνίας, Καππαδοκίας, Πόντου, Βιθυνίας), αρχής γενομένης με τη Σφαγή του Οικονομείου στις 25 Ιανουαρίου 1913, από τους μηχανισμούς της οθωμανικής κυβέρνησης των εθνικιστών Νεότουρκων και του τουρκικού εθνικιστικού κινήματος του Μουσταφά Κεμάλ.
Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες.
*****
ΥΓ: Κοντεύει απόγευμα, κι ακόμα δεν έχω λάβει ΟΥΤΕ ένα μήνυμα για την ημέρα: Ούτε από το δήμο, ούτε από παρατάξεις της αντιπολίτευσης, ούτε από ένα μαζικό φορέα της πόλης, τίποτα...
Δυο λόγια τους ψάχνω, για την ημέρα... Τίποτα...
Το γράφω, για να μη με λέτε «υπερβολικό» μερικές φορές που δεν ξέρω αν πρέπει να απογοητευτώ ή να αρχίζω να περνάω τους πάντες πριονοκορδέλα...
Σε όλους αυτούς έχω να στείλω ένα μήνυμα, μόνο ένα, με μόνο πέντε λέξεις: "Η προσφυγιά δεν είναι επάγγελμα".
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Τι με «χάλασε» στους νέους αντιδημάρχους
Η Πόλης Ενότητα αλληλογραφεί μεταξύ της ως... Δήμος και Ένωση Γονέων
Νέα σχολική χρονιά: Είναι ασφαλή τα παιδιά μας στα σχολεία;
Παράδειγμα προς μίμηση και για τη δική μας πόλη
Θρήνησε όλη η πόλη στην κηδεία του Κώστα Μελιγκώνη
Ο Σκακιστικός Όμιλος ΝΦ αποχαιρετά τον Νίκο Σκαλκώτα
Διασωληνωμένο στην εντατική το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο
Θα το τολμήσετε κύριοι της διοίκησης του δήμου;