Ακόμα και την Εκκλησία κάνει πεδίο ανόητης αντιπαράθεσης το τοπικό δημοτικό κατεστημένο

του Διαμαντή Σεϊτανίδη

Οι διάφοροι «Καλοχαιρέτες» της τοπικής πολιτικής σκηνής (θυμάστε τον «βουλευτή Καλοχαιρέτα» της ελληνικής ταινίας, που σε κάθε αίτημα απαντούσε «ετελείωσε»;), αυτοί που τα τελευταία (τουλάχιστον) δέκα χρόνια έχουν καταδικάσει την αγαπημένη μας πόλη σε μαρασμό, αποδεικνύονται ανίκανοι να αφήσουν έξω από τις άτοπες και επιεικώς ασόβαρες αντιπαραθέσεις τους ακόμα και την Εκκλησία.

Τι να κάνω; Πρέπει να γράψω γι αυτό το θέμα, ξεκινώντας δυστυχώς- από τα αυτονόητα. Πρώτον και κύριον: Η Εκκλησία ΔΕΝ έχει ούτε πολιτική, ούτε ιδεολογική απόχρωση. Δεν είναι ούτε «δεξιά», ούτε «κεντρώα» ούτε «αριστερή». Στους ναούς προσέρχονται πιστοί κάθε ιδεολογίας, ανάβουν το κερί τους, ακούν τη Θεία Λειτουργία, μετέχουν στο βαθμό που επιθυμεί ο καθένας κι η καθεμιά των Αχράντων Μυστηρίων και, κυρίως, προσεύχονται.

Αυτή η Εκκλησία, με την εκκλησιαστική και διοικητική δομή της, είναι ΑΝΕΥΘΥΝΟ να εμπλέκεται σε τοπικές αντιπαραθέσεις Μαυρογιαλλούρων που δεν καταλαβαίνουν ότι σε τελική ανάλυση ΑΥΤΟΙ γίνονται ρεντίκολα στα μάτια των πολιτών, όχι η Εκκλησία.

Τελευταίο επεισόδιο αυτής της απαράδεκτης κατάστασης είναι η πρόθεση της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωνίας και Φιλαδελφείας να αξιοποιήσει, σε συνεργασία με το δήμο, το δημοτικό ακίνητο στην Μουστακλή (Πλαστήρα και Καμπούρογλου) για ανέγερση βρεφονηπιακού σταθμού με δικά της έξοδα. Η Μητρόπολη θα έχει τη διαχείριση για 25 χρόνια, κι από τα 100 μικρά παιδιά που θα πηγαίνουν εκεί, τα μισά θα είναι από τη περιοχή μας και τα άλλα μισά θα τα επιλέγει η Μητρόπολη. Μετά την παρέλευση αυτής της περιόδου (που μπορεί να παραταθεί σε συνεννόηση της Μητρόπολης με το δήμο) η διαχείριση του σταθμού θα περάσει αποκλειστικά στον δήμο.

Ήδη γνωρίζω ότι η Μητρόπολη έχει εξασφαλίσει τον τρόπο -δηλ. τα κονδύλια- για την ανέγερση του σταθμού. Άρα, τι μένει; Το «οκ» του δήμου για να ξεκινήσουν τα έργα. Κι όσο νωρίτερα ξεκινήσουν τα έργα για την ανέργερση ενός οποιουδήποτε ακινήτου, τόσο νωρίτερα θα τελειώσουν και άρα τόσο νωρίτερα το ακίνητο -εν προκειμένω ο σταθμός- θα χρησιμοποιηθεί για το σκοπό που είπαμε.

Η Μητρόπολη είχε συμφωνήσει με το δήμο να ξεκινήσει η προσπάθεια επί δημαρχίας Βασιλόπουλου, αλλά λόγω εκλογών η ολοκλήρωση της συμφωνίας στις λεπτομέρειές της μετατέθηκε για μετά τις εκλογές του 2019. Κι ενεργοποιείται εκ νέου τώρα, επί Βούρου.

«Όλα καλά», θα πει κάποιος, άντε να τελειώνει αυτή η κατάσταση, να μπουν κι εκεί κάποια παιδιά που δεν χωρούν στους τωρινούς βρεφονηπιακούς σταθμούς.

«Όλα καλά»;

Δεν νομίζω!

Κάπου εδώ εμπλέκεται το τοπικό δημοτικό κατεστημένο και όπως πάντα… τα κάνει θάλασσα.

Πάμε πίσω, στα αυτονόητα: Η πολιτική υπάρχει ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΝΕΙ προβλήματα, όχι για να δημιουργεί. Εν προκειμένω, «αυτό» που ονομάζεται τοπική δημοτική σκηνή, μόνο να τα δημιουργεί είναι ικανό, όχι να τα λύνει…

Πρώτιστη ευθύνη και ανεπάρκεια, βέβαια, αυτή της δημοτικής Αρχής Βούρου. Μια στοιχειωδώς υπεύθυνη δημοτική Αρχή θα προχωρούσε σε συνεννοήσεις με την αντιπολίτευση, στη βάση του ότι η Εκκλησία πρέπει να μείνει έξω από τις τοπικές αντιπαραθέσεις. Θα επιχειρούσε να διαμορφώσει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας μια πλειοψηφία της θέσης που εκείνη είχε επιλέξει -ή κοντά σε αυτήν- και μετά να αφήσει το θέμα να φτάσει στο δημόσιο διάλογο.

Αυτό λέγεται «διπλωματία» στη γλώσσα της πολιτικής, τι να καταλάβουν οι Γκρούεζες από τέτοια… Μόνη τους τακτική, ο οπαδισμός, το "εμείς κι αυτοί", η φανατίλα της κερκίδας. Κάθε άλλο, παρά πολιτική...

Η δημοτική Αρχή, αδιάφορη για γέφυρες επικοινωνίας και συνεργασίας με την αντιπολίτευση, αδιάφορη για την ίδια την πόλη, με άτσαλες κινήσεις ή με εγκληματική αδράνεια, άφησε το θέμα να κακοφορμίσει, αν και έβλεπε -ή τουλάχιστον ΕΠΡΕΠΕ να διαβλέψει- ότι θα υπήρχαν αντιδράσεις. Κατά τη γνώμη μου σε ένα μεγάλο βαθμό αδικαιολόγητες, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Είπαμε: Η κανονική πολιτική υπάρχει για να λύνει προβλήματα. Δηλαδή, καμία σχέση με τα τοπικά μας πράγματα.

Με κύρια και βασική ευθύνη της δημοτικής Αρχής, λοιπόν, το θέμα -και οι διαφορετικές απόψεις επ’ αυτού- έφτασαν στο δημόσιο διάλογο, ΠΡΙΝ διαμορφωθεί μια πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο, πριν οι βασικές τοπικές δημοτικές δυνάμεις επιχειρηθεί να συγκλίνουν σε μια κοινά αποδεκτή βάση.

Άρχισε έτσι ο κάθε απίθανος να μπουρδολογεί, γράφοντας το μακρύ του και το κοντό του. Μέχρι και «ιδιωτικοποίηση» χαρακτήρισαν τη συνεργασία του δήμου με την Εκκλησία, αλλά δεν κατάφεραν να με… καραφλιάσουν με τις κοτσάνες τους (πρόλαβαν τα γονίδια…).

Και «γιατί δεν δανείζεται ο δήμος για να κτίσει το σταθμό;» ακούσαμε, και «γιατί να έρχονται κι άλλα παιδιά εκτός πόλης» ακούσαμε, μέχρι και «γιατί ρε παιδί μου δεν ψοφά αυτή τη παλιοκατσίκα του γείτονα, να τελειώνουμε;» παραλίγο να ακούσουμε.

Εάν η διοίκηση Βούρου ήταν στοιχειωδώς σοβαρή, θα είχε επιδιώξει μια πλειοψηφία γύρω από τις θέσεις της μέσα από μια έγκαιρη διπλωματική προσπάθεια. Αν, πάλι, είχε διαμορφωθεί μια σταθερή, συμπαγής, αδιάσπαστη πλειοψηφία ΕΝΑΝΤΙΟΝ της πρότασης, τότε θα πήγαινε στον Μητροπολίτη και θα του έλεγε «αυτή είναι η κατάσταση, έκανα ως διοίκηση ό,τι ήταν δυνατόν, αλλά δεν γίνεται».

Προσωπικά πιστεύω ότι μια συνετή διπλωματική προσπάθεια θα είχε ΑΝΕΤΑ διαμορφώσει -ήδη σήμερα- μια σταθερή πλειοψηφία στους κόλπους του δημοτικού συμβουλίου -κυρίως όμως ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ, στην κοινή γνώμη της πόλης, που είναι το μείζον- και το θέμα θα είχε λυθεί, πριν «κρεμαστεί» στα κάγκελα μια αδιέξοδης αντιπαράθεσης σε κοινή θέα.

Αντίθετα σήμερα, με την παραλυσία της διοίκησης, τι έχουμε; Έχουμε ένα δημοτικό συμβούλιο χωρισμένο στα δυο, και μια δημόσια αντιπαράθεση που εκ των πραγμάτων οδηγεί την πόλη να χωριστεί στα δυο.

Στο δημοτικό συμβούλιο τα πράγματα έχουν ως εξής: Η πρόταση της Μητρόπολης στηρίζεται από τους 10 του Βούρου, τις δυο «ουρές» του δημάρχου που εξελέγησαν ως αντιπολίτευση κι έναντι πινακίου φακής έγιναν θεραπαινίδες της διοίκησης (Κωνσταντινίδης και Κοπελούσος, εξαίρετα δείγματα της ποιότητας του τοπικού δημοτικού αχταρμά), και τους 4 του Τομπούλογλου. Σύνολο 16 επί 33 μελών.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι ένα: Τι θα κάνει ο Θάνος Λέκκας; Εάν -όπως εγώ πιστεύω χωρίς να τον έχω ρωτήσει- ψηφίσει την πρόταση Βούρου, τότε ΟΡΙΑΚΑ το θέμα περνάει από το δημοτικό συμβούλιο. Εάν κάνω λάθος και δεν ψηφίσει, τότε η υπόθεση ναυαγεί.

Η Δύναμη Πολιτών χωρίς να λέει ευθέως «όχι», θέτει μια σειρά προϋποθέσεων κι ερωτημάτων που τώρα πια, καθώς το θέμα έχει ξεφύγει από το «διπλωματικό» πεδίο κι έχει φτάσει στη δημόσια συζήτηση, είναι εξαιρετικά δύσκολο να λειανθούν. Ζητεί νέο Νομικό Πρόσωπο με συμμετοχή του δήμου, εφαρμογή της παλαιάς μελέτης -κι όχι νέα- που προέβλεπε 66 έως 78 παιδιά, αλλά δεν πείραζε την παιδική χαρά και τίποτα από τη σημερινή πλατεία όπως την ξέρουμε, πραγματικά δωρεάν ένταξη των παιδιών στο σταθμό (ούτε με πληρωμή από το ΕΣΠΑ) κλπ. Ουσιαστικά δηλαδή ζητεί μια εντελώς άλλη συμφωνία από αυτή που προτείνει η Μητρόπολη. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η πλευρά Γρετζελιά, αλλά και ο ανεξάρτητος Ουσταμπασίδης. Η Λαϊκή Συσπείρωση λέει όχι στο σχέδιο.

Το ξαναγράφω για να γίνει απολύτως σαφές: Μια προσεκτική συνεννόηση της διοίκησης με την αντιπολίτευση θα είχε ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ πιθανότητες να οδηγήσει σε συμβιβασμούς και άρα σε κοινή αποδοχή μιας πρότασης ου θα κατετίθετο από τη Μητρόπολη στο πλαίσιο αυτού του συμβιβασμού. Η λύση αυτή δεν θα απείχε πολύ από τη σημερινή, αλλά θα είχε τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου και της κοινής γνώμης, η οποία δεν θα γινόταν θεατής της σημερινής αντιπαράθεσης κι εκείνης που θα ακολουθήσει...

Πιστεύω ότι ακόμα κι αν το θέμα περάσει από το δημοτικό συμβούλιο (με μια πλειοψηφία Φρανκενστάϊν που στηρίζεται σε αποστάτες, όπως έχει μάθει να λειτουργεί ο Γιάννης Βούρος), δυστυχώς ΔΕΝ διασφαλίζεται η συσπείρωση της τοπικής κοινωνίας γύρω από την προσπάθεια, όπως ΗΤΑΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να έχει συμβεί.

Προσέξτε: Μιλάμε για μια συνεργασία Μητρόπολης- δήμου, για τη δημιουργία ενός ακόμα βρεφονηπιακού σταθμού στην πόλη, δηλαδή για ένα θέμα που ΑΥΤΟΝΟΗΤΩΣ έπρεπε να έχει δίπλα του τη μεγάλη πλειοψηφία της τοπικής κοινής γνώμης.

Οι τοπικοί Γκρούεζες, όμως, ούτε γι αυτό δεν είναι ικανοί. Κι εμπλέκουν την Εκκλησία στη δική τους ανεπάρκεια, τη δική τους παραλυσία, τις δικές τους ανέξοδες και χωρίς νόημα κραυγές.

Θλίψη...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ