Γράφει ο Θηραμένης (*)
Σήμερα αντί σχολίου αποφάσισα να κάνω επιλεκτική «συρραφή» από δύο κείμενα του Γ. Σκαλκέα δημοσιευμένα στο ‘ΒΗΜΑ’ (Γνώμες: Το πολιτικό κόστος φρενάρει τις αλλαγές 2006-2008) και την «Κ» (6-3-2016)
. . .Στην εποχή της γνώσεως και της πληροφορίας επιδίωξη πρώτης προτεραιότητος για κάθε προηγμένη πολιτεία είναι η βελτίωση της εκπαιδεύσεως και η ανάπτυξη της έρευνας, των μέσων που οδηγούν στην πρόοδο και την ευημερία των Λαών. Στην επιδίωξη αυτή δυστυχώς η χώρα μας υστερεί. Επί δεκαετίες η έλλειψη διακομματικής συναινέσεως και τα κεκτημένα δικαιώματα την κρατούν αδρανή. . . .
. . .Η σιωπηλή μεγάλη πλειονότητα του Λαού μας προβληματίζεται και ανησυχεί. Η στρατιά των ανέργων νέων επιστημόνων, που συνεχώς πληθύνεται, δημιουργεί δυσεπίλυτα κοινωνικά προβλήματα. . . .
. . .Εφόσον κύριος σκοπός (της παιδείας) είναι η επαγγελματική κατάρτιση, οι σπουδές θα πρέπει να γίνονται με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας και τη δυνατότητα ανευρέσεως εργασίας από τους νέους. Η επιλογή του επαγγέλματος είναι αναφαίρετο δικαίωμα των νέων, με την προϋπόθεση ότι με μαθήματα επαγγελματικού προσανατολισμού θα πληροφορηθούν και θα κατανοήσουν ποιες είναι οι κλίσεις και οι δυνατότητές τους, αλλά και ποιες οι προοπτικές τους για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Ετσι θα ακολουθήσουν τις σωστές επιλογές και δεν θα αξιώνουν χαριστικές θέσεις εργασίας εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. . . . .
. . .Στην Ελλάδα έχει γίνει ένα λάθος. Οι νέοι δεν κατατοπίζονται για το ποιο επάγγελμα τους αρμόζει, καθώς και δεν γνωρίζουν τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν. Επίσης δεν υπάρχουν επίσημες στατιστικές του κράτους που να καθορίζουν τις ανάγκες της κοινωνίας για τα διάφορα επαγγέλματα. Στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και στην Αμερική μόνο το 20% - 30% των αποφοίτων λυκείου πάει στο πανεπιστήμιο. Εδώ θέλουν να πάνε όλοι. Διαθέτουμε 72.000 γιατρούς για δέκα εκατομμύρια πληθυσμού. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας λέει ότι η χώρα μας έχει ανάγκη από περίπου 15.000 - 20.000 γιατρούς. Αυτό σημαίνει τη δημιουργία επιστημονικού προλεταριάτου. Και όταν ένας επιστήμονας αισθάνεται ότι ανήκει σε ένα προλεταριάτο είναι πολύ πιο επικίνδυνος για χρηματισμό, διότι αυτός που έχει μάθει να κάνει μια τέχνη θα τα βγάλει πέρα και θα ζήσει. Ο γιατρός που σπούδασε 15 χρόνια, τι θα κάνει;. . . .
. . .Η καλή και αποδοτική λειτουργία των ΑΕΙ προϋποθέτει σωστή και εμπνευσμένη διοίκηση. . . Σε καμία όμως χώρα η εκλογή πρυτανικών αρχών και των άλλων οργάνων διοικήσεως δεν είναι το αποτέλεσμα κομματικής συναλλαγής, όπως στη χώρα μας, που κρατάει τους διοικούντες «ομήρους» και τους παρεμποδίζει να διοικήσουν ελεύθερα. Έτσι στερεί τη δυνατότητα σε κορυφαίες επιστημονικές προσωπικότητες, όπως οι πρυτάνεις, να εργασθούν, καθώς φιλοδοξούν, για μια καλύτερη και αποδοτικότερη εκπαίδευση.
. . . Σωστή και εμπνευσμένη διοίκηση δεν είναι όμως δυνατή αν στον χώρο του πανεπιστημίου δεν πνέει ηρεμία, γαλήνη και πλήρης ελευθερία, ώστε να γίνεται απρόσκοπτη η διακίνηση ιδεών. Η επιστήμη φύεται μόνον όπου υπάρχει ελευθερία και η έρευνα καρποφορεί χωρίς παρωπίδες. Αυτά προστατεύονται από τον θεσμό του πανεπιστημιακού ασύλου.
Τι είναι όμως πανεπιστημιακό άσυλο;
Οι εκβιασμοί καθηγητών, οι κακοποιήσεις φοιτητών, η καταστροφή και η λεηλασία ερευνητικών εργαστηρίων, αμφιθεάτρων, γραφείων, έργων τέχνης, ή οι εμπρησμοί και οι βόμβες Μολότωφ, όπως γίνεται στα ελληνικά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα από πρόσωπα που οπωσδήποτε δεν είναι όλα φοιτητές;
Οι βίαιες αυτές πράξεις δικαιολογούνται σε επαναστατικές περιόδους για την ανατροπή ανελευθέρων καθεστώτων, αλλά όχι βέβαια σε δημοκρατικές χώρες όπως η Ελλάδα.
Η αποκατάσταση και η προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου, όπως ισχύει σε όλες τις δημοκρατικές χώρες της Γης, πρέπει να είναι η κορυφαία προτεραιότητα της πολιτείας. Δημοκρατία δεν νοείται όταν το πανεπιστημιακό άσυλο έχει καταλυθεί και τα τεμένη της επιστήμης έχουν μετατραπεί σε χώρους αναρχίας. . . .
. . . Η πρόοδος της επιστήμης αποτελεί αυτοσκοπό των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και δεν επιτρέπεται να υποβαθμίζεται για την εξυπηρέτηση οποιασδήποτε κοινωνικής σκοπιμότητος. Γι’ αυτό η εισαγωγή φοιτητών με μειωμένα προσόντα είναι απαράδεκτη και αδιανόητη, ακόμη και για πανεπιστήμια υπανάπτυκτων χωρών. Απαράδεκτη είναι επίσης η παραμονή στα πανεπιστήμια φοιτητών για απεριόριστο χρόνο. Αυτές οι ακατανόητες ελληνικές «πρωτοτυπίες» πρέπει κάποτε να εκλείψουν. Η παγκοσμιοποίηση, επιθυμητή ή όχι, είναι πλέον γεγονός και στον διεθνή ανταγωνισμό που επέρχεται, η επιβίωση επιστημόνων με μειωμένα προσόντα, αλλά και χωρών με υποβαθμισμένη επιστήμη, έρευνα και τεχνολογία, θα είναι προβληματική. . . .
. . . Ο λαϊκισμός, ο ύπουλος εχθρός των Λαών, που θωπεύει τα αφτιά των αφελών και καταστρέφει κάθε προσπάθεια των εργαζομένων, είναι καιρός να εξοστρακιστεί από τη χώρα. Δεν γνωρίζω αν οδηγεί στην παρακμή ή αν είναι σύμπτωμά της, πάντως συνυπάρχουν.
Είναι καιρός επίσης να εγκαταλειφθεί η «φοβία» του πολιτικού κόστους. Πολιτικό κόστος δεν υπάρχει για τους πραγματικούς πολιτικούς ηγέτες, που δεν υποτάσσονται άβουλα σε αθέμιτες επιθυμίες των μαζών, αλλά με θάρρος και πυγμή χαράζουν καινούργιους δρόμους, ανοίγουν νέους ορίζοντες και οδηγούν τους Λαούς στην πρόοδο και την ευημερία. . . .
(*) Ο "Θηραμένης" είναι ψευδώνυμο κάτω από το οποίο αρθρογραφεί γνωστός συμπολίτης μας
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ