του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Συμφωνώ σε πολύ, πάρα πολύ μεγάλο βαθμό με το κείμενο που δημοσίευσε ο Παντελής Παντελόγλου στον "Κόσμο" του. Κι επειδή με την οικογένεια Παντελόγλου συνηθέστατα διαφωνώ (κι εύχομαι όλοι να είμαστε καλά να διαφωνούμε για πολλά- πολλά χρόνια), ε! πώς να το κάνουμε, μια συμφωνία επί μειζόνων θεμάτων δεν είναι θέμα που περνάει στο "ντούκου".
Πέραν της συμφωνίας μας, που αποτελεί τον κανόνα στο κείμενό του (το οποίο αναδημοσιεύω, αλλά μπορείτε να το βρείτε και εδώ), ο κ. Παντελόγλου θέτει ορισμένα θέματα που ο μεταξύ μας διάλογος -έστω διαδικτυακός- μπορεί να τα φέρει κοντύτερα σε απαντήσεις- αλλά και ορισμένα, που χρειάζεται να ρίξουμε πάνω τους άλλες οπτικές, μήπως και φωτιστούν καλύτερα.
Αρκετά με τις γενικολογίες, όμως. Αναδημοσιεύω ολόκληρο το κείμενο του Παντελή Παντελόγλου και μετά προχωρώ σε ορισμένες παρατηρήσεις:
*****
Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές εξελέγη δήμαρχος ΝΦ-ΝΧ άλλος ένας αλεξιπτωτιστής, ο Γιάννης Βούρος.
Γύρω από τον αλεξιπτωτιστή συγκεντρώθηκαν από την αρχή άνθρωποι της πόλης με παρελθόν στην τοπική πολιτική ζωή, συχνά γκρίζο, αμφισβητήσιμο και βεβαίως όχι λαμπρό. Οι περισσότεροι από τους λοιπούς συνδυασμούς είχαν επίσης ανθρώπους με παρελθόν. Τέσσερις συνδυασμοί συνέπηξαν τελικά, μετά το απαραίτητο αλισβερίσι, τη “συμμαχία των τεσσάρων”, που έχει σήμερα την πλειοψηφία, μοιράζεται τα αξιώματα και τις έμμισθες θέσεις αιρετών και “συμβούλων” και επιχειρεί, γενικότερα, να κάνει τα κουμάντα στην πόλη. Οι πιο πολλοί παίκτες της “συμμαχίας των τεσσάρων” δεν έπεσαν από τον ουρανό όπως ο αρχηγός τους.
Πρόκειται για ένα σημαντικό πραγματικό δεδομένο, που μαζί και με τα εκλογικά αποτελέσματα, ακυρώνει το προεκλογικό επιχείρημα ότι ο Βούρος ως δήμαρχος- μαριονέτα είναι αποκλειστικά παρακολούθημα του Μελισσανίδη, και εξαφάνισε τους υπόλοιπους υποψηφίους: δεν τους εξαφάνισε, τους προσεταιρίστηκε, κι αυτό δε συνέβη με τη βία, αλλά με τη θέληση των υπολοίπων και κατόπιν διαπραγμάτευσης σε επίπεδο άμεσων ανταλλαγμάτων, αφού μετρήθηκαν τα κουκιά του πρώτου γύρου. Η όχι αμελητέα εξαίρεση του Χάρη Τομπούλογλου, που αν κι υποστηρικτής του σχεδίου Μελισσανίδη έμεινε έξω από τη μοιρασιά, αποδεικνύει σε αυτή την περίπτωση τον κανόνα.
Αυτό το τοπικό κατεστημένο, που τοποθετείται πολιτικά από το κέντρο ως τη βαθιά δεξιά και τη χουντική ακροδεξιά, ανέκαθεν αναζητούσε εκφραστή, κι εκφραστή δεν έβρισκε: αποδεικνύεται αυτό από το γεγονός ότι δεν έχει στεριώσει τα τελευταία 40 χρόνια μια σοβαρή υποψηφιότητα δημάρχου απ’ αυτόν τον χώρο, η οποία να αντέξει για πάνω από μια τετραετία και, κυρίως, να τύχει γενικής αποδοχής. Οι περιπτώσεις Παντελή Γρετζελιά στη Νέα Φιλαδέλφεια και Νίκου Παπαμικρούλη στη Νέα Χαλκηδόνα δε θα ήταν ακριβές να ταξινομηθούν στις κεντρώες ως βαθιά δεξιές υποψηφιότητες, τότε που εκλέγονταν και μ’ αυτό που ήταν το ΠΑΣΟΚ στα χρόνια τους.
Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να εξηγήσουμε γιατί δεν καταφέρνει να βρει έναν συνεπή εκφραστή η τοπική δεξιά-κεντροδεξιά, αλλά η ταχύτητα εναλλαγής των “συμμαχιών” σ’ αυτό το χώρο μάς δείχνει ότι πρόκειται για μια περιοχή κινούμενης άμμου, όπου το σημαντικότερο δεν είναι οι θέσεις αρχής και μια πολιτική ανάλυση των πραγμάτων (με την οποία θα διαφωνούσαμε, αλλά βεβαίως θα ήταν μια συγκροτημένη πολιτική ανάλυση προς αντιμετώπιση), αλλά τα ατομικά μικροσυμφέροντα, οι έμμισθες θέσεις, οι σχέσεις με τους κομματικούς μηχανισμούς του παλιού καλού δικομματισμού και τις εκεί διαμειβόμενες διελκυστίνδες και η φιλοσοφία της … κατσίκας του γείτονα. Αυτός ο “πολιτικός πολιτισμός” επικράτησε στην πόλη μας στις δημοτικές εκλογές του 2019.
Χωρίς αυτή τη θλιβερή κατάσταση της νεοφιλαδελφειώτικης και νεοχαλκηδονιώτικης (κυρίως) δεξιάς και κεντροδεξιάς, δεν θα μπορούσαμε να συζητάμε ούτε για υποψηφιότητα και δημαρχία Βούρου, ούτε για στήριξη του σχεδίου Μελισσανίδη εντός της πόλης. Διότι για να πάρει το πάνω χέρι ο δεξιός-κεντροδεξιός χώρος και να ξαναβάλει το χέρι στο μέλι της τοπικής πολιτικής διαχείρισης και του δημοτικού προϋπολογισμού, χρειαζόταν ένα κάποιο όραμα για την πόλη – και αφού οι μικροί άνθρωποι δεν μπορεί να έχουν μεγάλα οράματα, πήραν ένα δανεικό: την “Αγιά Σοφιά” του Μελισσανίδη· ένα ελληνορθόδοξο κατασκευαστικό σχέδιο, ελληνορθόδοξο κατά την έννοια ότι ο “καπιταλιστής” υλοποιεί το έργο σε τζάμπα δημόσια γη, με τζάμπα δημόσιο χρήμα και με την απαιτούμενη ιδεολογική γαρνιτούρα.
Τον κομβικό ρόλο αυτού του τοπικού πολιτικού κατεστημένου δεκαετιών δεν πρέπει να τον ξεχνάμε, αν θέλουμε να κάνουμε κάποια χρήσιμη ανάλυση της κατάστασης που διαμορφώνεται πλέον στη Νέα Φιλαδέλφεια και να συνεισφέρουμε στην ανατροπή της: οι αλεξιπτωτιστές δεν έπεσαν μόνοι τους, κι εκεί που έπεσαν βρήκαν φίλους…
*****
"Η Αλήθεια, παρατηρεί:
Σωστά επισημαίνεται στο κείμενο ότι ο ουρανοκατέβατος πλαισιώθηκε γρήγορα από τοπικά δημοτικά στελέχη. Πρόκειται κυρίως για ανθρώπους που θεωρούν την εμπλοκή τους με τα δημοτικά μας πράγματα, ως τον κύριο- αν όχι το μοναδικό- παράγοντα αυτοεπιβεβαίωσης. Μετέχω στα δημοτικά -εκλεγμένο/η ή όχι- άρα υπάρχω, που θα έλεγε κι ένας (πολύ) παλιός.
Μόλις ξεκινήσαμε την προσπάθεια της "Επανεκκίνησης" με σκοπό να αθροίσουμε τοπικές δυνάμεις, προκειμένου να ηττηθεί ο Βασιλόπουλος στις εκλογές του περασμένου Μαΐου, οι πρώτοι που κατέφθασαν στις συγκεντρώσεις ήταν περίοπτα μέλη του τοπικού δημοτικού κατεστημένου. Τα περισσότερα κρατούσαν μια στάση αναμονής και απλώς κάποια πίεζαν στο να ξεκαθαριστεί ποιος θα είναι ο επικεφαλής, ενώ πρόθεση των υπολοίπων ήταν να κινηθούμε συλλογικά. Εκείνοι, αντιλαμβάνομαι εκ των υστέρων, ήθελαν να ξεκαθαρίσει η εκλογική συμπεριφορά της προσπάθειάς μας, ώστε να ξέρουν «με ποιο καράβι» θα συνεχίσουν την παρουσία τους στα τοπικά κοινά μας πράγματα.
Εξίσου απότομα, όπως εμφανίστηκε αυτό το ξεπεσμένο στις συγκεντρώσεις μας, έτσι εξαφανίστηκε, μόλις του "σφύριξαν" κάποιοι ότι η επιλογή που έχει γίνει πίσω από κλειστές πόρτες πολυτελών γραφείων, για δήμαρχος της πόλης, ακούει στο όνομα Γιάννης Βούρος.
Κι όμως, αυτό το ξεπεσμένο τοπικό κατεστημένο συνεχίζει να κυριαρχεί στην πόλη. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε να το προσπεράσουμε αδιάφορα. Διότι εδώ προκύπτει η πρώτη, κι ίσως η πιο σημαντική παρατήρηση που θα ήθελα να κάνω σχετικά με το κείμενο του Π. Παντελόγλου: Η τοπική μας κοινωνία δείχνει όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με την πόλη, δείχνει επιεικώς απρόθυμη να αντικαταστήσει αυτό το προφανώς ανίκανο προσωπικό.
Ενώ οι πάντες σε αυτή την πόλη γνωρίζουν ότι η ποιότητα ζωής -τουλάχιστον σε εκείνο το κομμάτι που εξαρτάται από το δήμο, δηλ. καθαριότητα, πράσινο, ελεύθεροι χώροι, περιβάλλον, αξιοποίηση άλσους κλπ- είναι πολύ υποβαθμισμένη -δείτε τον Ποδονίφτη στη Φιλοθέη και τον Ποδονίφτη στη Φιλαδέλφεια, για να καταλάβετε- ωστόσο ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ μια ειρηνική εξέγερση της τοπικής κοινωνίας.
Δεν έχουν εμφανιστεί πολλά άτομα, πρόθυμα να μπουν στο "λάκο με τα φίδια" κυριολεκτικά, για να αλλάξουν την παρακμιακή πορεία της πόλης. Κι αυτά που αποφασίζουν να μπουν, μόλις βλέπουν τι γίνεται, λένε με τον τρόπο τους "συγνώμη, λάθος" και ξαναγυρίζουν στις πρότερες ασχολίες τους.
Μπορώ να φέρω δυο- τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα, οπωσδήποτε θα υπάρχουν κι άλλα. Χαιρόμουν να βλέπω δυο άτομα που έχουν μια προσωπική και οικογενειακή παρουσία στην πόλη, τον συνομόματό μου Αδαμάντιο Παΐδα και τη Ρένα Σιμιγδαλά, να μπαίνουν τον τοπικό δημοτικό στίβο.
Αποτέλεσμα: Ο κ. Παΐδας φέτος δεν αναμίχθηκε. Η κα Σιμιγδαλά παραιτήθηκε πριν καν τελειώσει την πρώτη της θητεία και δεν ξαναναμίχθηκε.
Επίσης έβλεπα με ελπίδα στην άλλη πλευρά του πολιτικού εκκρεμούς, τον Λευτέρη Αντωνόπουλο που είχε εκλεγεί με τη Δύναμη Πολιτών. Λίγο μετά το θάνατο του πατέρα του, και μάλλον από όσο θυμάμαι με αφορμή αυτό το τραγικό περιστατικό, παραιτήθηκε για να αφιερωθεί στην οικογενειακή επιχείρηση. Το πένθος αμβλύνθηκε με τον καιρό, ένας σοβαρός άνθρωπος όμως δεν ξαναγύρισε -ως τώρα- στα κοινά. Κι επειδή είμαι κάμποσο παλιός, μπορώ να ξέρω ότι η επίκληδη της δουλειάς είναι μόνο δικαιολογία.
Αυτά είναι τρία παραδείγματα που δείχνουν ότι όσοι το αποτολμούν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία κάνουν πίσω κι αφήνουν το χώρο στους επιτήδειους "επαγγελματίες" της τοπικής δημοτικής ζωής.
Έτσι, το τοπικό δημοτικό κατεστημένο έχει απλώσει τα πλοκάμια του στην απρόθυμη τοπική κοινωνία και την έχει σφιχταγκαλιάσει θανάσιμα.
Τα παραδείγματα του Παντελή Γρετζελιά, του Χάρη Τομπούλογλου και του Χρήστου Κοπελούσου (για να μιλήσω μόνο για επικεφαλής φετινών συνδυασμών), κατεξοχήν "επαγγελματιών" τοπικών παραγόντων επί δεκαετίες, αποδεικνύουν αυτό που γράφω.
Επιπροσθέτως, όμως, ας πω άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, από την τραυματική μου εμπειρία με την Επανεκκίνηση.
Ένας από τους μετέχοντες -μετέπειτα υποψήφιος του Βούρου- μου συστήνει ένα νεαρό παιδί, «νέο αίμα».
Τον συναντώ, τον βρίσκω εύστροφο και συνεννοήσιμο.
Στην πορεία ο "συστήσας" το νεαρό δέχεται πρόταση από τον Βούρο και πηγαίνει σε αυτόν, αφού είχε καταλάβει ότι δική μου πρόθεση δεν ήταν να κάνω τον υποψήφιο δήμαρχο για να εξασφαλίσω 5-6 έδρες, και άρα ακόμα προσπαθούσα όχι να καταθέσω συνδυασμό, αλλά να αθροίσω δυνάμεις.
Λίγες μέρες μετά μου τηλεφωνεί ο νεαρός: "Ξέρεις επειδή ο (συστήσας) έχει πάει στον Βούρο, πρέπει να πάω κι εγώ". Χωρίς το παραμικρό πολιτικό υπόβαθρο. Χωρίς άλλη εξήγηση.
Πήγε ο καθοδηγητής, θα πάω κι εγώ.
Καταλαβαίνετε πόσο βαθιά έχει διεισδύσει στην τοπική κοινωνία το δημοτικό κατεστημένο της πόλης μας κι οι παθογένειες που το χαρακτηρίζουν;
Κι άλλα, κι άλλα παραδείγματα, αλλά εδώ ας μην πλατιάσω.
Άλλη παρατήρηση επί του κειμένου του κ. Παντελόγλου: Γιατί το κατεστημένο είναι μόνο από το κέντρο ως την ακροδεξιά της πόλης; Τα συμφύρματα της αριστεράς δεν τα βλέπετε; Δεν βλέπετε άνθρωπο που όρισε ο Βασιλόπουλος ως αντιδήμαρχο Οικονομικών, που υπέγραψε ΟΛΑ τα όργια της προηγούμενης διοίκησης, όταν "τα έσπασε" με τον πρώην επικεφαλής του, ξαφνικά να ανακαλύπτει τα... όργια;
Υπάρχει μεγαλύτερος αρνητής της δημοκρατίας και της ανοχής στο διαφορετικό από τον φασίστα πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου της πρώτης τριετίας Βασιλόπουλου;
Αγαπητέ Παντελή, κύριε Παντελόγλου, η σαπίλα, η οίηση, η κατάπτωση είναι φαινόμενο στην πόλη μας που απλώνεται ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΦΑΣΜΑ, χωρίς εξαιρέσεις -δυστυχώς.
Να θυμίσω ότι όλοι έβγαλαν το "αριστερόμετρο" και μετρούσαν την "αριστεροσύνη" του Σταύρου Κόντου ως δημάρχου; Να θυμίσω τη λατρεία όλων των αυτοαποκαλούμενων αριστερών για τον Σάββα Σταματιάδη -που όμως απέκρυπταν ότι το ΚΚΕ τον είχε διαγράψει; Να θυμίσω την υποψηφιότητα Μάλλιου κόντρα στη Λαϊκή Συσπείρωση και κόντρα στον Κόντο; Την τοπική περιθωριοποίηση του Νίκου Κασίμη; Κι ένα σωρό άλλες αποδείξεις πολιτικής παρακμής στην τοπική αριστερά.
Σε αυτό το κλίμα αποφασίστηκε και υλοποιήθηκε η υποψηφιότητα Βούρου. Είναι σαν ένα μαχαίρι να θέλει να κόψει ένα κομμάτι βούτυρου. Δεν θα είχε και πολλές δυσκολίες...
Και μια ακόμα, τελευταία, παρατήρηση -επί του παρόντος, τελευταία:
Ο τοπικός διάλογος εκτραχύνεται επικίνδυνα με δυο εξάρσεις: Πρώτον, όλο και περισσότερο περιστρέφεται γύρω από το γήπεδο της ΑΕΚ, και κυρίως γύρω από τις οπαδικές επιλογές συμπολιτών μας και μη, στρεβλώνοντας την ουσία των δημόσιων συζητήσεων για το μέλλον της πόλης και διαρρηγνύοντας την κοινωνική της συνοχή. Και δεύτερον, το παρηκμασμένο δημοτικό κατεστημένο και η χαυνωμένη τοπική κοινωνία δεν δείχνουν καμία προθυμία να εμπλακούν σε ένα δημόσιο διάλογο με αντικείμενο τα πραγματικά ζητήματα της πόλης, για τους λόγους που προανέφερα.
Αυτά, προς το παρόν...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ