Του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Το ‘χει αυτό ο Χάρης Τομπούλογλου: Συζητιέται πολύ, ανέκαθεν, δηλαδή από τότε που μπήκε στην πολιτική. Θετικά ή αρνητικά, συζητιέται. Απαρατήρητος δεν περνάει. Αυτό, όμως, στην πολιτική του έχει βγει σε κακό.
Με την πόλη ασχολείται από 18 χρονών. Από τότε που ο πατέρας του Λάζαρος, ήταν υποψήφιος με τη Νίκη Τρυπιά κι ο ίδιος ο Χάρης ήταν επικεφαλής της τοπικής ΟΝΝΕΔ – εκεί τον γνώρισα κι εγώ.
Στην πόλη ζει και κινείται από τότε αδιαλείπτως.
Κι όταν αποφάσισε να πάει πιο πέρα από την τοπική ΟΝΝΕΔ, πάλι τα είχε καταφέρει: Στις πρώτες θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας και πρώτος σε σταυρούς δημοτικός σύμβουλος στη Νέα Χαλκηδόνα, όπου ήταν το πατρικό του σπίτι.
Στο επόμενο επίπεδο, όμως, συνάντησε προβλήματα που ακόμα δεν έχει ξεπεράσει. Δεν κατάφερε –για λόγους που δεν είναι της παρούσης- να εκλεγεί βουλευτής στη Β’ Αθηνών, ούτε δήμαρχος της Νέας Χαλκηδόνας, αλλά ούτε κι αργότερα, του ενοποιημένου δήμου Φιλαδέλφειας- Χαλκηδόνας.
Την πρώτη φορά έχασε από το Νίκο Παπαμικρούλη, τη δεύτερη από την Έφη Γαϊτανά.
Μεσολάβησαν τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2013 που τον έριξαν σε δικαστικές περιπέτειες από τις οποίες ακόμα δεν έχει ξεμπλέξει.
Η σύλληψή του έγινε και πολιτικό θέμα, όταν τα media επί σχεδόν μια εβδομάδα τον είχαν ως πρώτο θέμα της επικαιρότητας, να μπαινοβγαίνει στα γραφεία του ανακριτή και του εισαγγελέα στην Ευελπίδων.
Κάποιοι τότε –ανάμεσά τους κι εγώ- σπεύσαμε να καταδικάσουμε την επιχείρηση προσωπικής εξόντωσης ενός ανθρώπου, που ακόμα δεν είχε καν δικαστεί, ανεξαρτήτως του αν τελικά αποδειχθεί αθώος ή ένοχος.
Διευκρινίζω ότι αναφέρομαι σε όσους είπαμε πως δεν πρέπει να εμπλέκεται μια δικαστική περιπέτεια με την προσπάθεια προσωπικής αποδόμησης.
Άλλο αυτό που σωστά κάναμε κάποιοι, κι άλλη η προσπάθεια να προκαταλάβουν την ετυμηγορία της Δικαιοσύνης, όπως επιχείρησαν οι στενοί του συνεργάτες στο δήμο, με εκείνη την περίφημη επιστολή- παρωδία, που τον έβγαζαν λάδι, πριν καν ξεκινήσει η δικαστική διαλεύκανση της υπόθεσης.
Η συνέχεια είναι λίγο- πολύ γνωστή. Ο Χάρης Τομπούλογλου καταδικάστηκε πρωτοδίκως, κι έκανε έφεση η οποία ακόμα δεν έχει εκδικαστεί, λόγω των αναβολών που παίρνει η υπόθεση.
Αμέσως μετά την τελευταία –ως τώρα- αναβολή που δόθηκε για τον Σεπτέμβριο 2019, ο Χάρης Τομπούλογλου ανακοίνωσε μέσω των social media την πρόθεσή του να κατέβει ως υποψήφιος δήμαρχος στις εκλογές της μεθεπόμενης Κυριακής.
Κι αυτό, παρά την πρωτόδικη καταδίκη του και το γεγονός ότι ακόμα το εφετείο δεν συνήλθε για να εκδικάσει την έφεσή του.
Παρατηρήσατε κάτι; Ο Χ. Τομπούλογλου ΔΕΝ ήταν υποψήφιος στις εκλογές του 2014, παρά το ότι ΔΕΝ είχε καταδικαστεί πρωτοδίκως ακόμα.
Επέλεξε μάλιστα (άλλη μια... πετυχημένη επιλογή του...) ως διάδοχό του τον Λύσσανδρο Γεωργαμλή.
Σήμερα, που έχει ήδη την πρωτόδικη καταδίκη, επιλέγει να είναι υποψήφιος. Γιατί;
Σε αυτό το «γιατί;» ο καθένας δίνει τη δική του απάντηση. Εγώ εδώ, θα δώσω τη δική μου.
Η πολιτική εμπειρία του Τομπούλογλου τον οδήγησε στην απόφαση να απόσχει από τις εκλογές του 2014, γιατί η επιχείρηση προσωπικής αποδόμησης ήταν πολύ πρόσφατη κι έτσι, έντονη στις μνήμες των εκλογέων.
Αντίθετα, τώρα υπάρχουν δυο στοιχεία που τον οδηγούν στην υποψηφιότητα: Πρώτον ότι οι μνήμες έχουν εξασθενήσει –απόδειξη ότι αντίπαλοί του σπεύδουν να ποστάρουν ξανά το γνωστό βίντεο της εποχής- και δεύτερον ότι χρειάζεται να επιδείξει μια ισχυρή λαϊκή υποστήριξη στο εφετείο του προσεχούς Σεπτεμβρίου.
Αυτός πιστεύω ότι είναι ο βασικός λόγος που ο Χάρης Τομπούλογλου δεν περιμένει να τελεσιδικήσει η δικαστική του εκκρεμότητα και κατεβαίνει στις εκλογές της 26ης Μαΐου.
Ξέρει καλά –ακόμα κι ένας με πολύ λιγότερη πολιτική εμπειρία από τη δική του θα το καταλάβαινε- ότι ελπίδες εκλογής δεν έχει.
Εκεί που δεν τα κατάφερε χωρίς δικαστικές εκκρεμότητες και βίντεο- φωτογραφίες που τον δείχνουν με χειροπέδες, δηλαδή το 1994 και το 2010, δεν είναι δυνατό να τα καταφέρει με όλες αυτές τις επιβαρύνσεις το 2019.
Πιστεύω ότι μέσα του έχει μια ελπίδα να περάσει στο δεύτερο γύρο –δεν τη βλέπω προσωπικά, αλλά, Κυριακή κοντή γιορτή...- άλλωστε κανείς δεν πάει στον πόλεμο για να πεθάνει, όλοι πιστεύουν ότι έχουν μια πιθανότητα, μικρή ή μεγάλη.
Η πραγματική του πρόθεση, όμως, αν τον ερμηνεύω σωστά, είναι σε περίπτωση που το εφετείο αποφασίσει ό,τι και το πρωτοδικείο, να προωθήσει τον αδελφό του Κώστα στη θέση του επικεφαλής του συνδυασμού.
Άλλωστε ο μικρότερος αδελφός, ο Γιάννης, άνοιξε πανιά για την Περιφέρεια και πολιτεύεται με τη «Νέα Αρχή» του Γιώργου Πατούλη.
Ωστόσο, ας μην κρυβόμαστε: Η υποψηφιότητά του Χάρη Τομπούλογλου δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα, ακριβώς λόγω της πρωτόδικης καταδίκης του και του γεγονότος ότι ακόμα το εφετείο δεν έχει συνέλθει, άρα ισχύει η πρωτόδικη απόφαση.
Το πρώτο πρόβλημα είναι ζήτημα Αρχής: Πολιτικός με ποινικές εκκρεμότητες δεν μπορεί να παράσχει εχέγγυα χρηστής διοίκησης. Πώς θα πείσει κάποιον που θα του πει ότι η Δικαιοσύνη –έστω σε πρώτο βαθμό, κι αυτό Δικαιοσύνη είναι, δεν είναι κάτι άλλο- έχει αποφανθεί ότι είσαι ένοχος, άρα εγώ, ο εκλογέας, πώς θα μπορώ να είμαι ήσυχος ότι εάν εκλεγείς θα ασκήσεις χρηστή διοίκηση;
Πολιτικοί όλων των βαθμίδων, όταν έμπλεξαν, καλώς ή κακώς, με δικαστικές περιπέτειες, αποσύρθηκαν από την πολιτική σκηνή, εκκαθάρισαν τις υποθέσεις τους και, όσοι παραδόθηκαν από τη δικαιοσύνη αθώοι στην κοινή γνώμη, επέστρεψαν στην πολιτική.
Ο Χάρης Τομπούλογλου αυτό δεν το κάνει, κι όλοι πρέπει να αναρωτηθούμε για ποιον λόγο δεν το κάνει.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι καθαρά πολιτικό: Αφήνω προς στιγμήν τη δικαστική διάσταση, για να δω το θέμα αμιγώς πολιτικά.
Ο Χάρης Τομπούλογλου πολιτεύεται με έναν τρόπο που του δημιουργεί ένα μεγάλο πλεονέκτημα κι ένα μεγάλο μειονέκτημα: Το μεγάλο του πλεονέκτημα είναι ότι έχει πολύ φανατικούς φίλους κι υποστηρικτές, γι αυτό καταφέρνει κάθε φορά να μεγιστοποιήσει τον αριθμό των πολιτών που μπορεί να κερδίσει στην κάλπη: Το 1994 στη Νέα Χαλκηδόνα έλαβε στον πρώτο γύρο το 45% των ψήφων. Το 2010 στον ενοποιημένο δήμο κατάφερε, έστω και οριακά, να ξεπεράσει τον Σταύρο Κόντο, κι όλοι καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλο επίτευγμα είναι αυτό.
Το μεγάλο του μειονέκτημα, όμως, είναι ότι ταυτόχρονα έχει πολύ φανατικούς πολιτικούς αντιπάλους που την κρίσιμη ώρα του φράζουν το δρόμο προς τη νίκη.
Το 45% του πρώτου γύρου στη Νέα Χαλκηδόνα δεν κατάφερε να το κάνει 50%, έφτασε μόλις το 48,5%. Κι όμως, ήταν αρκετό για τον Τομπούλογλου τότε, ο ένας στους δέκα που δεν τον ψήφισε στον πρώτο γύρο απλώς να μην πάει να ψηφίσει στον δεύτερο.
Όσο για το 2010, στο δεύτερο γύρο βρέθηκε ξαφνικά με μια άπειρη γυναίκα, που δεν μπορούσε καλά- καλά να μιλήσει στο μικρόφωνο, σοκαρισμένη από το θάνατο του συζύγου της.
Και παρ’ όλα αυτά, έχασε από την Έφη Γαϊτανά –άλλοι λένε από το «φάντασμα» του Γιώργου Αποστολάκη, το τελικό αποτέλεσμα πάντως είναι το ίδιο.
Με μια κουβέντα, όπως ο Τομπούλογλου καταφέρνει κάθε φορά να συσπειρώσει στο μέγιστο βαθμό τους φανατικούς του φίλους, έτσι καταφέρνει να συσπειρώσει κάθε φορά στο μέγιστο βαθμό και τους φανατικούς του αντιπάλους, οι οποίοι αποδεικνύονται –με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα- περισσότεροι από τους πρώτους.
Επιστρέφω στο ζήτημα της δικαστικής του περιπέτειας. Αυτό λειτουργεί σήμερα ως πρόσθετη επιβάρυνση στα πολιτικά χαρακτηριστικά του «Τόμπι» που μόλις περιέγραψα.
Το κύριο κομμάτι των κεντροδεξιών ψηφοφόρων είναι άνθρωποι του «νόμου και της τάξης» που σκανδαλίζονται με τις χειροπέδες, όπου κι αν τις δουν. Πολλώ δε μάλλον σκανδαλίζονται και απωθούνται με δικαστικές καταδίκες για ποινικά παραπτώματα.
Αυτό, βέβαια, δείχνουν να το «παραβλέπουν» ορισμένα τοπικά (και όχι μόνον...) κομματικά στελέχη, κυρίως της Νέας Δημοκρατίας που βάζουν την κομματική σύμπτωση πάνω από την καθαρή, χωρίς την παραμικρή σκιά, εικόνα του πολιτικού, που –κανονικά, λέω εγώ...- θα έπρεπε να απαιτούν από θέση Αρχής.
Αλλά, είπαμε: Τίποτα δεν είναι τυχαίο ούτε σε αυτή την πόλη, ούτε σε αυτό τον κόσμο...
Συμπερασματικά, ο Χάρης Τομπούλογλου δίνει μια εκλογική μάχη με περισσότερα «βάρη» από προηγούμενες φορές, που δεν είχε καταφέρει να νικήσει.
Ως τώρα, δεν έχω δει κάποια θεαματική αλλαγή στην προεκλογική του δράση, σε σχέση με τις προηγούμενες φορές.
Κάνει τα ίδια πράγματα, συνεπώς είναι μάλλον απίθανο να περιμένει διαφορετικά αποτελέσματα.
Για τον Γιάννη Βούρο, έγραψα: Η Φιλαδέλφεια δεν ήταν, ούτε θα γίνει ποτέ Πειραιάς.
Για τον Χάρη Τομπούλογλου, σημειώνω: Η Φιλαδέλφεια δεν ήταν, ούτε θα γίνει ποτέ Βόλος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Υποχρέωση κάθε δημοκράτη η ήττα του Άρη Βασιλόπουλου
Η υποψηφιότητα Βούρου αποτελεί προσβολή για τη Φιλαδέλφεια και τη Χαλκηδόνα
Ο Παντελής Γρετζελιάς σε ρόλο «Ελ Σιντ» ποντάρει στο συναίσθημα, όχι στη λογική
Για άλλη μια φορά τα φασισταριά της πόλης επιτέθηκαν εναντίον της τοπικής ΝΔ
Εκλογές με ομάδες
Άσπρα κοράκια, κόκκινα κοράκια, κοκορίκο
Κάποιοι, από το ημίφως...
Ο ένας τώρα «θυμήθηκε» τους πολίτες, ο άλλος... ούτε τώρα!
Σκάσε και ψήφιζε...
Προεκλογικό σκηνικό, κομμένο και ραμμένο...
Ντροπή, μια λέξη άγνωστη στη δημοτική Αρχή
Βαρεμάρα...
Ο Στράτος Διονυσίου παρεμβαίνει στα δημοτικά πράγματα της πόλης μας...
Ο Γιώργος Νταλάρας, παρεμβαίνει στην προεκλογική περίοδο
Ο Γιώργος Ζαμπέτας παρεμβαίνει -κι αυτός- στις εξελίξεις στην πόλη μας
Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης
Προαναγγελθέν ναυάγιο για την Αυτοδιοίκηση ο νέος Εκλογικός Νόμος
Προεκλογικός διάλογος, περί... όνου σκιάς
Να δεις που κάποτε θα μας πούνε...
Ούτε τους χομπίστες, ούτε τους τουρίστες
«Τη μια τη λέγαν Αφροδίτη, και την άλλη Αφροδίτη επίσης»
Τυφλοί τα τ' ωτ' τον τε νουν τα τ' όμματα...
Μόνη χαμένη, η πόλη...
ΑΕΚ - Άρης...