Του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Καθώς βρισκόμαστε μόλις λίγες ημέρες πριν τις εκλογές, είναι ανάγκη να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς φτιασιδώματα.
Με μπροστάρη την «Αλήθεια», η τοπική κοινωνία αποκάλυψε τον πραγματικό ρόλο και τις δυνατότητες του σημερινού δημάρχου Άρη Βασιλόπουλου. Σιωπηρά, αλλά σταθερά η πλειονότητα των πολιτών, έπαιρνε θέση απέναντι από τον σημερινό δήμαρχο και την καταστροφική για την πόλη πολιτική του. Κι αυτό, παρά την πλήρη, εκκωφαντική, στα όρια του σκανδάλου απουσία της αντιπολίτευσης στο δημοτικό συμβούλιο και την κοινωνία. Ο καλύτερος πολιτικός χορηγός του Άρη Βασιλόπουλου, δηλαδή ο Γεωργαμλής ως αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και οι υπόλοιπες παρατάξεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων στις οποίες έχουμε αναφερθεί (μόνο τους Κόντο, Τομπούλογλου και Πλάτανο ξεχωρίζω) ουσιαστικά αποτέλεσαν τους καλύτερους διαφημιστές του Βασιλόπουλου, υπό την έννοια ότι πρόδωσαν αυτή είναι η σωστή λέξη: ΠΡΟΔΩΣΑΝ- τη λαϊκή εντολή, αρνήθηκαν να ασκήσουν αντιπολίτευση όπως ζήτησαν οι πολίτες στην κάλπη το 2014, έδειξαν δηλαδή ότι το μόνο που του ενδιαφέρει είναι η τοπική εξουσία, και χωρίς αυτήν, απλώς δεν ασχολούνται.
Καλό είναι να ρωτήστε όσους εκ των ακόμα και σήμερα δημοτικών συμβούλων της αντιπολίτευσης εκτίθενται ως υποψήφιοι και συνεπώς ζητούν την ψήφο σας, να σας πουν με στοιχεία, όχι με παρόλες, τι χρήση έκαναν της προηγούμενης εντολής που τους έδωσε ο λαός αυτής εδώ της πόλης.
Θα δείτε τότε, πολύ, πάρα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.
Δοκιμάστε το, αν θέλετε.
Είχε διαμορφωθεί, τότε, ένα περιβάλλον όπου πολιτικά ετερόκλητες τοπικές δυνάμεις, ήταν διατεθειμένες να διερευνήσουν μια κοινή κάθοδο απέναντι στον σημερινό δήμαρχο. Σε αυτές μετείχα ενεργά και τις ξέρω από μέσα. Υπήρχαν διαφωνίες, προσωπικές στρατηγικές, κάποιοι θεωρούσαν αναγκαίο να ονομαστεί αμέσως (εκεί και τότε, ένα χρόνο πριν από τις εκλογές) ο υποψήφιος που θα στεκόταν απέναντι στον Βασιλόπουλο, ενώ άλλοι –ανάμεσά τους κι εγώ- έλεγαν ότι το πρόσωπο του υποψηφίου θα έπρεπε να προκύψει από τα κάτω, δηλαδή με εκλογικές διαδικασίες, όταν το κύμα αυτής της προσπάθειας θα είχε φτάσει στο ανώτατο δυνατό σημείο του.
Για να μην κουράζω με αυτά, ας μείνω στο ότι είχαν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις μια αξιόπιστης και με πραγματικές δυνατότητες ανατροπής δημοτικής προσπάθειας που θα εξέφραζε το αντιβασιλοπουλικό αίσθημα στην πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας και ταυτόχρονα την ανανέωση του τοπικού στελεχιακού δυναμικού.
Κι ήλθε ακριβώς τότε, η υποψηφιότητα Βούρου. Μια υποψηφιότητα ενός ανθρώπου, που μπορεί ως προσωπικότητα να είναι αξιόλογος, (δεν τον ξέρω αλλά δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω για αυτό) αλλά ως υποψηφιότητα για δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας- Νέας Χαλκηδόνας είναι αληθινή προσβολή για κάθε κάτοικο, δημότη, εργαζόμενο αυτής εδώ της πόλης.
Στην πολιτική η «ύβρις» είναι μεγάλο αμάρτημα. Κι αυτό ακριβώς είναι η υποψηφιότητα Βούρου. Ύβρις στην τοπική μας κοινωνία: Ένας άνθρωπος έρχεται «από το πουθενά» για... να μας σώσει! Πόσο πιο προσβλητικό θα μπορούσε να είναι κάτι που αντιμετωπίζουμε στην πόλη μας, στις προσεχείς εκλογές;
Ο κύριος Γιάννης Βούρος έκανε προς δεκαετιών μια επιλογή, που είναι απόλυτο δικαίωμά του. Επέλεξε όχι απλώς να μετακομίσει από την πόλη μας, αυτό είναι το λιγότερο. Επέλεξε να κόψει τελείως κάθε δεσμό με τη Νέα Φιλαδέλφεια και τη Νέα Χαλκηδόνα. Το πρόβλημα δεν είναι ότι το βράδυ γύριζε στο σπίτι του στα Βριλήσσια για να κοιμηθεί, αυτό πραγματικά δεν αφορά στον πολιτικό διάλογο. Το πρόβλημα είναι ότι από τότε –προ δεκαετιών...- κανείς δεν τον είδε ποτέ, σε κανένα καφενείο της πόλης να συζητά τα προβλήματά της. Κανείς δεν είδε ποτέ τον κύριο Βούρο να δειπνεί σε ένα στέκι της Φιλαδέλφειας ή της Χαλκηδόνας. Ποτέ, μα ποτέ, ο κύριος Βούρος δεν έκανε ούτε μια παρέμβαση για τα πολλά προβλήματα αυτής της πόλης, ποτέ δεν είπε μια ιδέα, ποτέ δεν διατύπωσε μια πρόταση, ποτέ δεν στήριξε κάποιον ή δεν στάθηκε απέναντι από κάποιον. Ποτέ ο κύριος Βούρος επί τόσες δεκαετίες δεν υπήρξε αυτό που λέμε «μέλος της τοπικής μας κοινωνίας». Έκανε την επιλογή του, μετακόμισε όχι μόνο ως προς το σπίτι του, αλλά και ως προς την όποια κοινωνική του δράση, έριξε μαύρη πέτρα πίσω του, δεν ξανασχολήθηκε. Δικαίωμά του, βέβαια, εννοείται. Αλλά συμφωνούμε, ελπίζω, ότι αυτό ακριβώς έκανε. Έφυγε από την πόλη, και σε αυτό το ρήμα «έφυγε» ο ίδιος ο Γιάννης Βούρος έδωσε κάθε δυνατή διάσταση που αυτή η λέξη μπορεί να λάβει.
Τα χρόνια πέρασαν, έγιναν δεκαετίες, κι η Φιλαδέλφεια ζούσε κι εξελισσόταν χωρίς τον Γιάννη Βούρο. Όταν κατέβηκε για υποψήφιος βουλευτής πέρασε κι από την πόλη μας αναζητώντας σταυρουδάκια από το ΠΑΣΟΚ και τότε πρωτοθυμήθηκε –και θύμισε και σε μας- ότι ήταν Φιλαδελφειώτης. Και μετά... ξαναχάθηκε. Πήρε ό,τι πήρε από σταυρούς Φιλαδελφειωτών και Χαλκηδονιωτών και μετά συνέχισε να έχει τη σχέση που είχε επιλέξει με την πόλη μας: Καμία, απολύτως.
Ο Βασιλόπουλος διοίκησε, προχώρησε σε αυτή την άλογη κόντρα του με την ΑΕΚ, αναπτύχθηκε ενός είδους «βεντέτα» ανάμεσα στη διοίκηση της ΑΕΚ και το σημερινό δήμαρχο της πόλης –αν και ποτέ δεν μου βγάζετε από το μυαλό πώς εξελέγη ο Βασιλόπουλος...- και δεν ήταν λίγοι αυτοί που αναρωτιούνταν τι θα κάνει η ΑΕΚ στις εκλογές του 2019. Θα «έσπερνε» υποψηφίους σε πολλούς συνδυασμούς, όπως το 2014; Ή θα επέλεγε να στηρίξει έναν και να σώσει εκεί όλους τους «δικούς» της;
Κι μια ωραία πρωία, η Φιλαδέλφεια κι η Χαλκηδόνα μαθαίνουν ότι ο Γιάννης Βούρος θα είναι υποψήφιος δήμαρχος! Ο με επιλογή του εξαφανισθείς από την πόλη, ο άνθρωπος που οικειοθελώς απέκοψε επί δεκαετίες κάθε δεσμό του με τη Φιλαδέλφεια και τη Χαλκηδόνα –εκτός της ΑΕΚ, και μόνον αυτής- τώρα «επιστρέφει» με τη φιλοδοξία να γίνει δήμαρχός της! Ο ξένος, δήμαρχος!
Το μήνυμα είναι σαφές: Η Φιλαδέλφεια κι η Χαλκηδόνα, μας λέει η υποψηφιότητα Βούρου, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΕΣ να λύσουν μόνες τους τα προβλήματά τους, επιστρατεύοντας κι αναδεικνύοντας μια υποψηφιότητα μέσα από τα σπλάχνα τους. Είναι ανίκανη η πόλη μας να βρει κάποιον ή κάποιαν για να ενώσει δυνάμεια απέναντι στην κατατροφική πολιτική Βασιλόπουλου. Και χρειαζόταν ένας εμιγκρές, ένας συνειδητά αρνητής της πόλης, ένας που την εγκατέλειψε επειδή αυτό θεώρησε καλό προ αμνημονεύτων χρόνων, γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι μέσα σε κλειστά, πολυτελή γραφεία, ερήμην των ανθρώπων της πόλης, ερήμην της ιστορικής πορείας της Φιλαδέλφειας και της Χαλκηδόνας. Κάποιοι νομίζουν ότι η Φιλαδέλφεια θα γίνει Πειραιάς. Κάνουν τόσο λάθος, όσο έκαναν το 2014.
Έτσι, η προσβλητική υποψηφιότητα Βούρου μεταθέτει το επίκεντρο του προεκλογικού διαλόγου από το πόσο μπορούν να συνυπάρξουν οι δυνάμεις που θεωρούν προτεραιότητα την αλλαγή της σημερινής, αποτυχημένης δημοτικής Αρχής, σε ένα άλλο κεντρικό ερώτημα: Θα ομολογήσει με την ψήφο της η πόλη μας ότι είναι ανίκανη να λύσει τα προβλήματά της με τους πολίτες που ζουν σε αυτήν; Η Φιλαδέλφεια κι η Χαλκηδόνα είναι μια πόλη τόσο παράλυτη, που δεν μπορεί να βρει ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ικανό να αντιπαρατεθεί στον Άρη Βασιλόπουλο και θα χρειαστεί την εγκάθετη μεταγραφή ενός ανθρώπου που προ δεκαετιών την απαρνήθηκε, έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και τώρα θέλει να μας πείσει ότι... ξαφνικά τον πήρε ο πόνος για τη Φιλαδέλφεια και τη Χαλκηδόνα;
Το επίκεντρο του διαλόγου μετατοπίζεται: Από πολιτικό, γίνεται ζήτημα προσωπικής και συλλογικής αξιοπρέπειας. Πώς θα συνομολογήσουμε όλοι ότι ζούμε σε μια τοπική κοινωνία ανικάνων, που έπρεπε να βρουν κάποιον «σωτήρα» ο οποίος με τη δική του βούληση απέκοψε προ δεκαετιών κάθε δεσμό με την πόλη, για να μας ξελασπώσει, δήθεν;
Αν η πόλη μας είναι το κοινό μας σπίτι, θα βάζαμε ποτέ στο σπίτι μας δραγουμάνο έναν ξένο; Έναν που μας έχει απαρνηθεί με δική του θέληση, χωρίς κανένας να τον εξαναγκάσει; Που μας έχει εγκαταλείψει; Θα τον βάζαμε, μόνο και μόνο επειδή θα μας έλεγε καλά λόγια; Τόσο αναξιοπρεπείς θα αποδειχθούμε; Θα ομολογήσουμε τη συλλογική μας ανικανότητα, τη συλλογική μας αχρηστία; Και αν κάνουμε κάτι τέτοιο, την επόμενη μέρα πώς θα ξανακοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας, τους γείτονές μας, τους φίλους μας, τον κοινωνικό μας περίγυρο;
Είναι ώρα να μιλήσουμε έξω από τα δόντια: Η υποψηφιότητα Βούρου (όχι ο ίδιος ο διακεκριμένος ηθοποιός, σκηνοθέτης και θιασάρχης. Η υποψηφιότητά του για Δήμαρχος της πόλης μας) αποτελεί όνειδος για τη Φιλαδέλφεια και τη Χαλκηδόνα. Αποτελεί ντροπή για τους λόγους που εξέθεσα πιο πάνω.
Κι είναι ακριβώς γι αυτούς τους λόγους, υποχρέωσή μας να του φράξουμε το δρόμο. Και να στείλουμε ένα καθαρό μήνυμα προς πάντα ενδιαφερόμενο: Η Νέα Φιλαδέλφεια δεν είναι, ούτε θα γίνει ποτέ Πειραιάς.
ΥΓ: Για τους υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους του συνδυασμού Πολιτών Πολιτεία, θα κάνω ξεχωριστή ανάρτηση...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Υποχρέωση κάθε δημοκράτη η ήττα του Άρη Βασιλόπουλου
Εκλογές με ομάδες
Άσπρα κοράκια, κόκκινα κοράκια, κοκορίκο
Κάποιοι, από το ημίφως...
Ο ένας τώρα «θυμήθηκε» τους πολίτες, ο άλλος... ούτε τώρα!
Σκάσε και ψήφιζε...
Προεκλογικό σκηνικό, κομμένο και ραμμένο...
Ντροπή, μια λέξη άγνωστη στη δημοτική Αρχή
Βαρεμάρα...
Ο Στράτος Διονυσίου παρεμβαίνει στα δημοτικά πράγματα της πόλης μας...
Ο Γιώργος Νταλάρας, παρεμβαίνει στην προεκλογική περίοδο
Ο Γιώργος Ζαμπέτας παρεμβαίνει -κι αυτός- στις εξελίξεις στην πόλη μας
Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης
Προαναγγελθέν ναυάγιο για την Αυτοδιοίκηση ο νέος Εκλογικός Νόμος
Προεκλογικός διάλογος, περί... όνου σκιάς
Να δεις που κάποτε θα μας πούνε...
Ούτε τους χομπίστες, ούτε τους τουρίστες
«Τη μια τη λέγαν Αφροδίτη, και την άλλη Αφροδίτη επίσης»
Τυφλοί τα τ' ωτ' τον τε νουν τα τ' όμματα...
Μόνη χαμένη, η πόλη...
ΑΕΚ - Άρης...