του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Διάβαζα το πόνημα με τίτλο «Πολίτες και Πολιτικοί» που υπογράφει ο κ. Γιάννης Βούρος και δεν πίστευα στα μάτια μου! Κι εξηγώ αμέσως το "γιατί": Λέω "που υπογράφει" κι όχι "που έγραψε" γιατί είμαι ΑΠΟΛΥΤΩΣ βέβαιος ότι δεν το έγραψε ο ίδιος. Κάποιος από το γνωστό επιτελείο μπαρουφολόγων, του το ετοίμασε κι εκείνος, που τρέχει δεξιά κι αριστερά, μήπως πείσει τους συμπολίτες μας για τα άπειστα, ότι δηλαδή "εγώ πάντα εδώ ήμουν και για την πόλη είχα ενδιαφέρον" και τα ρέστα, κι εκείνος, μέσα στο χαμό του προεκλογικού αγώνα, δέχτηκε να μπει το όνομά του. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω πώς ένας άνθρωπος που αν μη τι άλλο έχει διαβάσει κλασικούς, έχει υποδυθεί και σημαντικούς ρόλους κι έχει, τέλος πάντων, μια θεατρική και καλλιτεχνική, αλλά και μια ευρύτερη παιδεία, βάζει το όνομά του κάτω από αυτό το -ας το πω έτσι- "γραπτό".
Σε παρακαλώ θερμά, αναγνώστη μου, να θυσιάσεις μαζί μου λίγο από το χρόνο σου, για να διαβούμε μαζί αυτή την τυχαία παράθεση λέξεων, που κάποιος ονόμασε αυθαιρέτως "κείμενο". Και θα συνιστούσα στον κ. Βούρο -αν μου το επιτρέπει και με όλο το θάρρος- να ρίχνει μια ματιά στα κείμενα που του δίνουν να υπογράψει. Με όλο το θάρρος...
Πάμε, λοιπόν.
Αρχικά θα σταθώ στο εισαγωγικό μέρος, όπου -παρεμπιπτόντως- το γραπτό μας ενημερώνει για το ποιος είναι ο κ. Βούρος. Και καλά κάνει. Πού να ξέρουμε ποιος είναι κάθε ένας που αλλού μένει, αλλού δρα, αλλού περνά τη ζωή του; Ως προς αυτό, λοιπόν, σωστά.
Ως προς τα επιμέρους του βιογραφικού, όμως, υπάρχουν λάθη. Πώς λέγεται "ανεξάρτητος" κύριε Βούρο μου, ένας συνδυασμός που έχει το επίσημο χρίσμα του ΚΙΝΑΛ και το επισημότατο της ΑΕΚ; Τέτοια "ανεξαρτησία" είχε κι ο μπαρμπα Θωμάς, στη δούλεψη του Λέγκρι, εάν ενθυμείστε το σχετικό με την καλύβα του, παιδικό βιβλίο.
Αφήνω ασχολίαστο το «γέννημα- θρέμμα Νεοφιλαδελφειώτης». Άλλωστε αυτό, προκύπτει από παντού. Όλοι στο δρόμο έτσι αποκαλούμαστε: «Γεια σου Νεοφιλαδελφειώτη», «τι κάνεις Νεοχαλκηδονιώτη» κλπ. Αλλά, γιατί μας το γράφει αυτό ο κ. Βούρος; Είναι κανείς που το αμφισβητεί; Καλέ, μια ζωή εδώ ήταν, τα πεζοδρόμια, οι δρόμοι, τα στενάκια, οι πλατείες και οι Σύλλογοι της πόλης τον έχουν δει να λιώνει σόλες γυρίζοντας την πόλη πάνω- κάτω, συνέχεια, χρόοοονια τώρα. Ενεργός πολίτης, μια ζωή στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τα δημοτικά συμβούλια, να σκεφτείτε, δεν ξεκινούσαν πριν εμφανιστεί, τόσο πολύ τον είχαν συνηθίσει. Οι Πρωτομαγιές στη Νέα Φιλαδέλφεια πάντα άρχιζαν μόλις έκανε την εμφάνισή του στη Δεκελείας, ποτέ πριν (σόρι, Δεκελείας δεν λέγεται αυτή που είναι 100 μέτρα από το γήπεδο της ΑΕΚ;). Απορώ, λοιπόν, για ποιο λόγο θέλησε να το περιλάβει στο σύντομο βιογραφικό του, λες και είναι κανείς που δεν το ξέρει...
Επίσης, δεν καταλαβαίνω γιατί γράφει στο βιογραφικό του «αρθρογράφος κειμένων επικαιρότητας», με δεδομένο ότι έχει δημοσιεύσει τόνους κειμένων τόσα χρόνια που αλωνίζει στην πόλη μας, για τα τοπικά ζητήματα. Κι όλοι εσείς, που λέτε ότι δεν σύχναζε εδώ και δεν έχει γράψει τίποτα για τα προβλήματα της Φιλαδέλφειας (εγώ δεν είμαι από δω και δεν βάζω υποχρεωτικά το “Νέας” μπροστά), μάλλον γαύροι θα είστε...
Λέω, μάλιστα, να προσπαθήσω να συγκεντώσω όοοολα τα “κείμενα επικαιρότητας” που έχει γράψει για την πόλη όοοολα αυτά τα χρόνια πυο τη ζει μέρα- νύχτα, και να του προτείνω να εκδώσουμε έναν πολυτελή, ογκώδη τόμο με τίτλο “Ο Γιάννης Βούρος γράφει για την αγαπημένη του πόλη”. Λίγο να ηρεμήσει από την εκλογική μάχη και θα του το προτείνω, μάλλον...
Τέλος, δεν αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς σημαίνει “υποστηρικτής της WWF. Υποστηρικτής της Greenpeace”. Δηλαδή αφιερώνει και λίγο από το χρόνο του σε τέτοιες οργανώσεις; Σεπά ποσίμπλ!! Δεν τον αφιερώνει ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ στη Νέα (μη μπερδεύεστε με την παλιά) Φιλαδέλφεια;
Ξέρω, αγαπητέ αναγνώστη, ότι ήδη σου έχω φάει ένα πεντάλεπτο μέσα στο νερό, αλλά σε βεβαιώνω ότι ΤΩΡΑ αρχίζουν τα καλύτερα.
Πάμε στο κείμενο, λοιπόν, σιγά- σιγά, μήπως και πιάσουμε κάτι από όσα θέλει να μας πει ο ποιητής:
«Η επιφανειακή σχέση μας με την πολιτική πραγματικότητα μπορεί και πρέπει να παραχωρήσει τη θέση της στη δημιουργία και την αποφασιστική συμμετοχή μας στις επιταγές των σύγχρονων απαιτήσεων και προδιαγραφών». Άρχισε δύσκολα μια μας, τους κοινούς θνητούς. Πάω να κάνω σύνταξη: Ρήμα: Παραχωρήσει. Υποκείμενο: Η επιφανειακή σχέση κλπ. Αντικείμενο: Στη δημιουργία και αποφασιστική συμμετοχή μας στις επιταγές των σύγχρονων απαιτήσεων και προδιαγραφών.
Δεν το πιάνω, δεν μπορώ να φτάσω σε τόσο υψηλά επίπεδα διανόησης. Προσπαθώ πάλι: ...στη δημιουργία και συμμετοχή μας στις επιταγές των σύγχρονων απαιτήσεων και προδιαγραφών. Εκδίδουν επιταγές οι σύγχρονες απαιτήσεις; και οι προδιαγραφές, επίσης; Κι εμείς, συμμετέχουμε στις επιταγές που εκδίδουν οι απαιτήσεις και οι προδιαγραφές; Πάει, θόλωσα, βοηθάτε, Χριστιανοί, δεν σκαμπάζω, τέτοιο ντουβάρι που είμαι... Θόλωσα, είναι το βλέμμα μου θολό, πωπωπωπω, πωπωπωπω...
Ας προχωρήσω, δεν μπορεί, όσο στούρνος κι αν είμαι, κάτι θα καταλάβω, για να δω:
«Η εξελιγμένη τεχνολογία και οι λύσεις που προσφέρει, καθώς έχει τη δυνατότητα να ομαδοποιεί σκόρπιες απόψεις, δημιουργεί τις καλύτερες των προϋποθέσεων. Ο πολίτης δεν είναι εύκολο πια να περιθωριοποιείται σαν ένα άτομο που γενικά συμφωνεί ή διαφωνεί».
Κάτι πιάνω εδώ, είναι πιο εύκολο: Εμείς οι ρόμπες σκορπάμε τις απόψεις μας (κάτι θα εννοεί για την καθαριότητα στο δήμο, ίσως...), αλλά η τεχνολογία τις ομαδοποιεί (τώρα που θα αποκτήσουμε και γήπεδο, να τις φωνάζουμε τις ομαδοποιημένες απόψεις εκεί για προπόνηση), κι έτσι ο πολίτης που συμφωνεί ή διαφωνεί (με τι; πάλι το χάνω ο βλαξ...) δεν είναι εύκολο να περιθωριοποιηθεί.
Ωχχχχ, Παναγία μου, πάμε πιο κάτω μήπως... Αν και δεν το βλέπω, τέλος πάντων μην το αφήσω ημιτελές και με ομαδοποιήσει καμιά τεχνολογία. Έχω που έχω πίεση, πόσα φάρμακα θα παίρνω πια...
«Τώρα το άτομο έχει την ευκαιρία να συνεισφέρει τον οβολό της διαφωνίας ή συμφωνίας του στη μαζικότητα των απόψεων και των θέσεων που ανεβαίνουν παγκοσμίως ανά δευτερόλεπτο στο διαδίκτυο διαρρηγνύοντας τις πόρτες των μέχρι τώρα κλειστών Κοινοβουλίων».
Πριν δεν με βοήθησε, αλλά ίσως τώρα σταθώ πιο τυχερός: Πάμε για σύνταξη: Ρήμα: Έχει. Υποκείμενο: Το άτομο. Ως εδώ καλά πάμε. Αντικείμενο άμεσο: Την ευκαιρία. Ωραία, σκίζω. Αντικείμενο έμμεσο: ...να συνεισφέρει τον οβολό της διαφωνίας ή συμφωνίας του στη μαζικότητα των απόψεων και των θέσεων που ανεβαίνουν παγκοσμίως ανά δευτερόλεπτο στο διαδίκτυο. Τάπαιξα τώρα. Ξαναδιαβάζω: συνεισφέρει-τον-οβολο-της-διαφωνίας-ή-συμφωνίας-στη-μαζικότητα-των-απόψεων, κοκορίκοοοοο, κοκορίκοοο, δεν κατέω πράμα, ωρέ διάολε τσ' απολιμάρη, ωρέ αυτό ξεπερνά και τα φιλοσοφικά κείμενα που διάβαζα στο πανεπιστήμιο... Η $#%τεχνολογία θα φταίει, που με έχει ομαδοποιήσει ενώ ήμουν μια σκόρπια άποψη...
Κι όλα αυτά που οδηγούν: στη ΔΙΑΡΡΗΞΗ των θυρών των μέχρι τώρα κλειστών Κοινοβουλίων. Έλα ρε, δεν το ήξερα: Διαρρήκτες είναι τα άτομα που συνεισφέρουν τον οβολό στη μαζικότητα των απόψεων, διαρρηγνύοντας τις πόρτες των μέχρι τότε κλειστών Κοινοβουλίων. Τώρα κατάλαβα. Την παραβατικότητα στο δήμο εννοεί, α ρε Βασιλόπουλε, πού σε πονεί και πού σε σφάζει, μόλις βρει ο Βούρος θα διαρρήξει μαζικά τις πόρτες του δημοτικού συμβουλίου και μαύρο φίδι που σ' έφαγε...
Προχωρώ στο πεφωτισμένο κείμενο (χαρά στο κουράγιο μου, ελπίζω ότι ακόμα κάποιοι από εσάς μου συμπαραστέκεται, δεν θέλω να λαλάω σαν κοκκόρι μόνος μου). «...να αναγεννήσουμε την πρόοδο στην έννοια της συμμετοχής». Εύκολο: Δεν θα γεννήσουμε απλά, αλλά θα αναγεννήσουμε την πρόοδο (καταλάβατε τι έχουμε κάνει στη μάνα της προόδου) στην έννοια της συμμετοχής. Αφού διαρρήξαμε τις πόρτες κλπ και πιο πριν βάλαμε τον οβολό μας στη μαζικότητα των απόψεων, που νωρίτερα ήταν σκόρπιες αλλά ήλθε η πόρνη η τεχνολογία και τις ομαδοποίησε. Λά σουσουρερά, λα σουσουρερά...
Ζήκο, βόηθα λίγο...
Ας πάω πιο κάτω, αν και νιώθω τις (όποιες...) δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. «Το πώς θα διαχειριστούμε την πρόοδο είναι θέμα δικής μας επιλογής αλλά κυρίως σοφίας.» Επιτέλους, φτάσαμε και στο επίμαχο: Κυρίως ΣΟΦΙΑΣ. Κι επειδή είμαστε και θρηκευόμενοι, ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ. Ελά στο προκείμενο, ότση ώρα φάγαμε με ομαδοποιήσεις, μαχικότητες, διαρρήξεις και αναγεννήσεις. Πάμε στο προκείμενο. Της Σοφίας, που γίνεται κερκίδ... Αγία, ήθελα να πω. Στο ζουμί είμαστε.
Πιο κάτω, όμως, παρατηρώ κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου: Διαβάζω: «Σ΄ αυτόν τον τόπο τον διαδικτυακό, τον εκτός τόπου και χρόνου το άτομο και το σύνολο αφομοιώνονται». Πρώτα από όλα, καθόλου δεν είναι εκτός τόπο και χρόνου ο διαδικτυακός τόπος που φιλοξένησε το κείμενό σας κύριε Βούρο. Ο Βασίλης είναι φίλος, καλό παιδί, δουλευταράς και γυρίζει την πόλη όπως κανένας άλλος. Φιολξένησε το κείμενό σας κι εσείς λέτε ότι αυτός ο διαδικτυακός τόπος είναι “εκτός τόπου και χρόνου”; Ντροπή!
Πιο κάτω, τα ξαναπαίζω: «Το ιδιωτικό και δημόσιο εξατομικεύονται και μαζικοποιούνται ταυτόχρονα. Εγωισμός και ομαδικότητα χάνουν τις έννοιες τους, οι ρόλοι αλλοιώνονται, τα όρια του ατομικού και του συλλογικού ακυρώνονται και μοιραία, ευτυχώς, εκκολάπτεται η ψυχολογία της εποχής που εμπεριέχει τη διαφάνεια όταν δεν υποκρύπτει ανώνυμες φασίζουσες επιθέσεις». Εξατομικεύονται και μαζικοποιούνται ταυτόχρονα; Πώρε φίλε, πόση φιλοσοφία να ουμ... Παράγκες απέχω από αυτήν (έτσι δεν το λένε;). Εξατομικεύονται και μαζικοποιούνται, σαφές σίγουρα, όλοι το καταλάβαμε, βρε πως μιλάει τηγ λώσσα του λαού αυτός ο άνθρωπος, κοκορίκοοο, κοκορίκοοοο, είναι το βλέπμμα μου θολό, πωπωπωπω, πωπωπωπω, και πάω πιο κάτω «στη σημερινή κοινωνία ο άλλος «άγνωστος» είναι στην πραγματικότητα ο επί της ουσίας «γνωστός», αφού δεν μεσολαβεί η ιδιοτέλεια και η ανάγκη του αλλά η καταλυτική απόσταση», ωρεεε πουλιά μου, αχ, που-λιά μου, δια-βατάααα-ρικαααα, ο άγνωστος που είναι γνωστός, εξατομικεύονται και μαζικοποιούνται, οι σκόρπιες ομαδοποιούνται, οι πόρτες διαρρηγνύονται, οι οβολοί μπαίνουν στη μαζικότητα των απόψεων, ιτιά- ιτιάααα, λουλουδιασμένηηηη..., πάω πιο κάτω χορεύοντας «Τώρα τον αν θα συναντηθεί το ατομικό με το συλλογικό, προκειμένου να παραχθεί το οικουμενικό, είναι μια άλλη ιστορία», ιστορίααα μου, αμαρτίαααα μου, κοκορίκοοοο, εβίβα μου, πες τα ρε Σκοταδόψυχεεεε...