Γράφει η Μαρία Λεων. Μελεμενή
Στις αρχές του 2019 μου έκανε μία έκπληξη! Με έφερε αντιμέτωπη με μια ξαφνική πρόκληση.
Η έκδοση του πρώτου μου βιβλίου στάθηκε η αφορμή να έρθω πάλι κοντά σε έναν αγαπημένο παλιό φίλο και συμμαθητή.
Είχαμε μοιραστεί για πολλά χρόνια τα ίδια θρανία και ακόμη πιο πριν παίζαμε στην ίδια γειτονιά... αντικριστά τα σπίτια μας στην τότε οδό Ραιδεστού.
Όταν ακόμα από τη Ραιδεστού ‒εδώ και καιρό Σάββα Σταματιάδη‒ περνούσαν ελάχιστα αυτοκίνητα και ακόμα πιο λίγα ήταν παρκαρισμένα.
Θυμάμαι σαν τώρα τον συγχωρεμένο τον θείο μου τον Δημήτρη Μελεμενή να μας μαλώνει που τον ενοχλούσαμε μεσημεριάτικα από το μπαλκονάκι του όμορφου νεοκλασικού, που δεν υπάρχει πια, στη γωνία Ραιδεστού και Σ. Σαββίδη.
Και τον αγαπημένο μου πατέρα, τον Λεωνίδα, να μας λέει με το γνωστό πράο ύφος του τις αγαπημένες του ιστορίες. Αυτά όλα και μία φιλία πολλών ετών των δύο οικογενειών μας ήταν και είναι ο συνδετικός μας κρίκος.
Αυτός ο συνδετικός κρίκος, αλλά και η κοινή αγάπη μας για τον πολιτισμό και τα γράμματα μας έφεραν και πάλι κοντά ύστερα από πολλά χρόνια.
Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση, θα έλεγα, βρεθήκαμε ξανά με τον καλό μου παιδικό φίλο και συμμαθητή, τον Τάσο Κωνσταντινίδη.
Δεν άργησε να μου κάνει την πρόταση να συμπορευθούμε, να μοιραστώ μαζί του το «όραμα» για μία πραγματικά Νέα, Ανθρώπινη, Ενωμένη Φιλαδέλφεια – Χαλκηδόνα. Ένα όραμα με στόχο την ποιότητα ζωής των πολιτών.
Για έναν Δήμο που σκύβει με σεβασμό πάνω από τα καθημερινά τους προβλήματα και τις δυσκολίες.
Για μια πόλη που θα αναδεικνύει τον πολιτισμό και την παράδοση που ξεχειλίζει από την ιστορία της και εμείς οι γηγενείς αισθανόμαστε τόσο δυνατά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τον Τάσο Κωνσταντινίδη, έναν άνθρωπο με αξίες, ήθος, ακεραιότητα, που μπορεί να δώσει πολλά προκειμένου να υλοποιηθούν αυτοί οι στόχοι.
Αποφάσισα σχεδόν αμέσως να σταθώ δίπλα του και να μοιραστώ μαζί του το όραμά του. Πάντα τον εμπιστευόμουν και τον θαύμαζα, έτσι δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ περισσότερο.
Αγαπώ πολύ αυτό τον τόπο και δεν μπορούσα να αντισταθώ σε αυτή την πρόκληση, να πορευτώ με όσες δυνάμεις έχω δίπλα στον Τάσο Κωνσταντινίδη.
Ίσως τελικά να ήταν αυτός ο λόγος που βρεθήκαμε μετά από αρκετά χρόνια.