Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας μικρός, ταπεινός και καταφρονεμένος, που δεν άντεξε και αναγκάστηκε να φύγει από την πόλη του, και να καταλήξει πρόσφυγας, στα βόρεια προάστεια. Δεν άντεχε να μένει άλλο σε αυτή την πόλη των πειναλέων που έμοιαζε με το Ζεφύρι, και πήρε των ομματιών του να βρει καλύτερη τύχη. Άφησε φίλους, δικούς, φορτώθηκε το δισάκι του στον ώμο και πήρε τον ανηφορικό δρόμο για τα βόρεια προάστεια, μονάχος, ο καημένος...
Δεκαετίες μετά, θυμήθηκε -μάλλον θα την είδε στον ύπνο του- να τεθεί επικεφαλής της (χωρίς να επιστρέψει, φυσικά, βόρεια προάστεια είναι αυτά...). Και κάποιοι μικρόψυχοι, δεν θέλουν να τον φορτωθούν στο σβέρκο τους. ΠαλιοΖεφυραίοι...
Αφιερωμένο στο προσφυγόπουλο, που τώρα βιώνει άλλη μια δοκιμασία στη ζωή του. Αλλά, είπαμε: Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια (lol)
Με τις υγείες σας...