του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Γράφαμε προ ημερών ότι "γεννούν και τα κοκκόρια" του δημάρχου, καθώς η προεκλογική περίοδος έχει προχωρήσει (δυο μήνες έχουν μείνει ως τις εκλογές, βγάλε 25 Μαρτίου, βγάλε Πάσχα, βγάλε Πρωτομαγιά...) και το σκηνικό είναι ιδανικό για τον Άρη Βασιλόπουλο: Οι αντίπαλοί του ή παραμένουν ήπιοι, πολύ ήπιοι, εξαιρετικά ήπιοι, δηλαδή με εκλογικούς όρους ΔΕΝ δημιουργούν εκλογικό κριτήριο στους αναποφάσιστους πολίτες, ή ανταλλάσσουν τροχιοδεικτικές βολές μεταξύ τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η “μεγάλη εικόνα” που δημιουργούν άθελά τους είναι ότι μάχονται μεταξύ τους ποιος θα μπει με τον Βασιλόπουλο στη δεύτερη Κυριακή.
Το εντυπωσιακό -κι ενδεικτικό του “αρρωστημένου” τρόπου που δημιουργήθηκαν κάποιοι συνδυασμοί- παρέες, είναι ότι δεν υπάρχει κριτική στην πενταετία Βασιλόπουλου από όσους επιθυμούν να τον διαδεχθούν!
Διαβάσατε καμία αυστηρή- ή επιεική...- κριτική στα έργα και τις ημέρες του δημάρχου από τους έξι ανταγωνιστές του; Εγώ όχι! Ανακοινώσεις υποψηφίων δημοτικών συμβούλων -θα πούμε και γι αυτές...- συγκεντρώσεις με κοινό τις οικογένειες των υποψηφίων, μια αγχωμένη προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων, μακριά από τη δημιουργία εκλογικού κριτηρίου για να τους προτιμήσει κάποιος αναποφάσιστος, στην κάλπη.
Αν περιμένουν να επιτεθούν στον Βασιλόπουλο την τελευταία... εβδομάδα, εντάξει, η πόλη “ψώνισε από σβέρκο”.
Αυτά βλέπει ο σημερινός δήμαρχος και κάθε πρωί τρίβει τα χέρια του από χαρά, καθώς κερδίζει μέρα- μέρα το χρόνο μέχρι να στηθούν οι κάλπες, χωρίς να του ασκείται κριτική, χωρίς να βλέεπι κάποιον από τους αντιπάλους του να δημιουργεί μια πολιτική φυσιογνωμία η οποία θα του επιτρέψει να σταθεί απέναντι στον Άρη Βασιλόπουλο και να τον κερδίσει.
Ο Γιάννης Βούρος, κάνει ό,τι μπορεί για να χάσει. Δεν βρίσκεται πουθενά στην πόλη (πότε ήταν;), δεν λέει τίποτα, δεν δίνει το παραμικρό “χέρι βοηθείας” σε όποιον ψηφοφόρο αναζητεί στοιχεία για να αποφασίσει τι θα ρίξει στην κάλπη. Αντίθετα, μαζεύει όλα τα “βαρίδια” των γνωστών και μη εξαιρετέων “μαϊντανών” που περιφέρονται από συνδυασμού σε συνδυασμό κάθε παραμονές εκλογών και χάνονται μετά τις κάλπες, μέχρι τις παραμονές των... επόμενων εκλογών. Το ωραίο του διημέρου είναι και η ... ξεχωριστή ανακοίνωση του Λύσσανδρου Γεωργαμλή, ο οποίος -πέραν του ότι οι πάντες λέμε ότι είναι “καλό παιδί”- διακρίθηκε για την πλήρη αφωνία του και την ολοκληρωτική δημοτική του ανυπαρξία όσο ήταν επικεφαλής της αντιπολίτευσης (τρόπος του λέγειν...) στο δημοτικό συμβούλιο (στο ΤΩΡΙΝΟ δημοτικό συμβούλιο, υπενθυμίζω, μην ξεχνιέστε...) κι ο οποίος περισσότερο ασχολήθηκε αυτά τα πέντε χρόνια με την πορεία των επιχειρήσεων που διατηρεί στο κέντρο της πόλης, παρά να κάνει τη ζωή του δημάρχου έστω κι ελάχιστα δύσκολη. Τι νόημα έχει η συμμετοχή του στο συνδυασμό Βούρου, ούτε ο ίδιος δεν είχε την ευαισθησία να μας ενημερώσει. Αλλά, μήπως είναι ο μόνος;
Ο Χάρης Τομπούλογλου κάνει, μεν, αυτό που πρέπει, δηλαδή επιχειρεί να παρουσιάσει μια δραστηριότητα και να πολώσει, όσο μπορεί, το κλίμα με τον δήμαρχο αλλά (θα έπρεπε να γνωρίζει ότι) δεν έχει περιθώρια να βρει υποστηρικτές πέραν του στενού περιβάλλοντος που επί χρόνια έχει κτίσει. Κι αυτή την Κυριακή άλλη μια εφημερίδα -όχι η πρώτη, κι ασφαλώς ούτε η τελευταία- εμφανώς για να βλάψει τη ΝΔ, κατηγορεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για στήριξη του Τομπούλογλου, και παρεμπιπτόντως θυμίζει όλη την ιστορία των δικαστικών περιπετειών του και, βέβαια, την πρωτόδικη καταδίκη του. Άλλωστε η “καλύτερη” του Βασιλόπουλου είναι να πολώσει με Τομπούλογλου – το ξανάκανε το 2014 κι ας είχε απέναντί του τον Γεωργαμλή...
Ο Παντελής Γρετζελιάς βρίσκεται μπροστά σε δίλημμα: Αν βγει επιθετικά προς τα έξω, θα θυμίσει σε πολλούς την κακή πλευρά της δημαρχιακής του πορείας, με τον αυταρχισμό και την επιβολή. Αν, πάλι, παραμείνει σε ήπιους τόνους όπως μέχρι τώρα, δεν θα έχει αναδείξει την υποψηφιότητά του ως κυρίαρχη απέναντι στον Βασιλόπουλο. Η συγκέντρωσή του στο ΠΠΙΕΔ ήταν μεγάλη, αλλά προφανώς αυτό απέχει πολύ από το να κερδίσει την πλειοψηφία των εκλογένω στην κάλπη. Άρα;
Ο Τάσος Κωνσταντινίδης εμφανίζει, μεν, ένα ήπιο προφίλ, συναινετικό, άλλωστε είναι ο μόνος ντόπιος που κατεβαίνει πρώτη φορά ως υποψήφιος δήμαρχος. Ισχύει όμως και γι αυτόν η παράμετρος ότι με αυτή την στρατηγική δεν αναδεικνύεται ως ο αντίπαλος του Βασιλόπουλου, δεν δημιουργεί δηλαδή στο μυαλό των πολιτών το δίπολο “Βασιλόπουλος- Κωνσταντινίδης”. Κι αυτός έχει το δίλημμα που έχει κι ο Γρετζελιάς, αλλά πιστεύω ότι η απόφαση του Κωνσταντινίδη είναι πιο εύκολη από εκείνη του πρώην δημάρχου.
Ο Νίκος Σερετάκης της Λαϊκής Συσπείρωσης θα κάνει έναν καθαρά κομματικό αγώνα για το ΚΚΕ, προσπαθώντας -όπως κάνουν πάντα οι συνδυασμοί αυτού του κόμματος- να προσελκύσει όσο μπορεί περισσότερες ψήφους εκτός των κομματικών τειχών. Αυτό, πάντως ΔΕΝ είναι το πρωτεύον για το ΚΚΕ. Στοίχημα για τον Σερετάκη είναι αν θα μπορέσει να προσελκύσει κάποιους από τους αποχωρήσαντες από τη Δύναμη Πολιτών.
Ο Χρήστος Κοπελούσος δεν έχει καμία ελπίδα διάκρισης, ακόμα κι αν αποφασίσει τελικά να κατέβει ως υποψήφιος δημαρχος, ενώ ο Μιχάλης Κουτσάκης είναι ο μόνος που δεν έχει ανακοινώσει κανέναν δημοτικό σύμβουλο και προφανώς αναζητεί φόρμουλα για να πάρει πίσω την υποψηφιότητά του.
Με δυο λόγια: Κάθε μέρα που περνάει, ο Βασιλόπουλος τρίβει τα χέρια του. Υπάρχει, άρα γε, κανείς από τους αντιπάλους του, που θα τον κάνει το βράδυ των εκλογών να τρίβει τα μάτια του;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Προεκλογικός διάλογος, περί... όνου σκιάς
Ντροπή, μια λέξη άγνωστη στη δημοτική Αρχή
Να δεις που κάποτε θα μας πούνε...
Ούτε τους χομπίστες, ούτε τους τουρίστες
«Τη μια τη λέγαν Αφροδίτη, και την άλλη Αφροδίτη επίσης»
Τυφλοί τα τ' ωτ' τον τε νουν τα τ' όμματα...
Μόνη χαμένη, η πόλη...
ΑΕΚ - Άρης...