του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Υπάρχει κάτι, που όσοι δεν είναι φίλαθλοι -ή και οπαδοί της ΑΕΚ- δεν το καταλαβαίνουν. Λένε, ας πούμε: «Δεν καταλαβαίνω γιατί χειροκροτείς 11 παιδαρέλια που κλωτσάνε ένα τόπι». Σεβαστό το ότι δεν καταλαβαίνεις. Κι εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί σου αρέσουν λ.χ. τα γλυκανάλατα εργάκια στο σινεμά, ή -αντίθετα- εκείνα που η οθόνη γεμίζει αίμα, δράκουλες και βαμπίρια. Και δεν χρειάζεται, σε μια ελεύθερη κοινωνία, να καταλαβαίνει ή να συμφωνεί ο ένας με τον άλλο.
Αυτό που δεν καταλαβαίνει σε μας τους φιλάθλους και οπαδούς ΑΕΚ, ένας που θέλει να μείνει εκτός, είναι ότι εμείς επιλέξαμε την ομάδα μας με μια σειρά κριτηρίων -διαφορετικά στον καθένα- και έκτοτε έχουμε την αίσθηση του "ανήκειν". Εμείς οι ΑΕΚτζήδες ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν μετανιώσαμε που μπήκαμε εθελουσίως σε αυτή τη μεγάλη οικογένεια, η οποία ξεκίνησε ως προσφυγομάνα κι έγινε διαφήμιση του αθλητισμού και ενός άλλου τρόπου ζωής (ποιος δεν θυμάται το 1999;) παρά τις αδικίες, τα μαύρα χρόνια, τις δικές μας λάθος επιλογές. Κάναμε και τα παιδιά μας ΑΕΚτζήδες, γιατί είμαστε βέβαιοι ότι εάν κι εκείνα έχουν την ίδια αίσθηση του "ανήκειν", θα νοιώσουν τα δικά μας, υπέροχα συναισθήματα.
Σήμερα, λοιπόν, που η ΑΕΚάρα πήρε το πρωτάθλημα Ελλάδος στο ποδόσφαιρο, σήμερα που η ΑΕΚάρα στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στο μπάσκετ, σήμερα που ολόκληρη η οικογένεια της ΑΕΚ ζει μοναδικές στιγμές, αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ με τους αναγνώστες μου στην "Αλήθεια", φίλους των θέσεών μου ή απηνείς εχθρούς, πάντα όμως αναγνώστες μου, το γιατί είμαι ΑΕΚ.
ΑΕΚ δεν είμαι για τα πρωταθλήματα. Ούτε για τους τίτλους. Καλοδεχούμενοι είναι, φυσικά, και περήφανος είμαι να λέω ότι η ομάδα μου είναι νικήτρια, τροπαιούχος και πρωταθλήτρια. Αλλά δεν είναι αυτά που με έκαναν να γίνω ΑΕΚτζής. Αν ήταν αυτά, θα έβαζα κάτω την ιστορία της Α' Εθνικής, θα έβλεπα ποια ομάδα είχε πάρει τους περισσότερους τίτλους, και θα εντασσόμουν σε αυτήν. Δεν έγινε, ευτυχώς, έτσι.
Για μένα ΑΕΚ αρχικά ήταν η προσφυγομάνα. Το σωματείο που μου θύμιζε το μικρασιατικό μου παρελθόν. Τις διηγήσεις της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου, για τους Τσέτες, για τις αυλές της γειτονιάς της στη Σμύρνη που μοσχοβολούσαν ρόδα, κρίνα και πασχαλιές. Τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας, που είναι εκεί από την εποχή του Αγαμέμνονα και του Αχιλλέα. Η κίτρινη σημαία με τον δικέφαλο στο κέντρο της θυμίζει τη Μεγάλη Ελλάδα, μεγάλη ποσοτικά αλλά και ποιοτικά, το φάρο των Γραμμάτων και του Πολιτισμού σε όλο τον τότε κόσμο. Πιτσιρικάς, έμενα μόλις έξι στενά μακριά από το γήπεδο και από το Λύκειο "πεταγόμουν" μέχρι το Νίκος Γκούμας, απλώς να ρίξω μια ματιά στην προπόνηση, να βεβαιωθώ ότι και σήμερα είναι εκεί ο Μίμαρος, ο Μαύρος (ο Θεός!), ο Ντούσαν, ο Ραβούσης, ο γιατρός, ο Στεργιούδας και προπονούνται με τον Φάντρονκ, μετά με τον Τσικ, και με τους άλλους... Τους έβλεπα εκεί, στη θέση τους, στο χορτάρι, κι όπως ο πατέρας ηρεμεί όταν βλέπει τα παιδιά του στα δωμάτιά τους, έτσι κι εγώ επέστρεφα σπίτι για διάβασμα και παιχνίδι. Είχαμε Μπάρλο, τότε. Υπόδειγμα διοικητικού παράγοντα. Καποιοι παλαιότεροι μιλούσαν για τον Νεστορίδη, τον Ερέα, τον Λαβαρίδη, τον Σκευοφύλακα, το Σιδηρόπουλο...
Αλλά ήταν και το μπάσκετ, αυτή η ονειρική κατάκτηση της κουρφής της Ευρώπης το 1968, με τον Αμερικάνο, τον Τρόντζο, το Ζούπα...
Μετά η ΑΕΚ έγινε και τρόπος ζωής. Κάπως τα έφερε η ζωή και όλες μου οι ενέργειες, με την ΑΕΚ σχετίζονταν...
Από την ΑΕΚ έβγαλα το πρώτο μου χαρτζηλίκι. Ήρθε ο καλός μου φίλος, ο μακαρίτης εδώ και χρόνια Σταμάτης Κιουρτσόγλου, που έμενε στην Ανθέων, και μου λέει "θέλεις να βγάλεις χρήματα;" "Πώς;" τον ρώτησα. "Να, εγώ πουλάω μαξιλαράκια έξω από το γήπεδο όταν παίζει η ομάδα". Μου έκανε και τα κατάλληλα κονέ, από που ψωνίζω σακούλες, από πού αφρολέξ, πώς φροντίζω να έχω ψιλά για ρέστα, πόσο θα πουλάμε "τάληρο η πολυθρόνα, παιδιά" χαχαχα, όσο αυτή ήταν πολυθρόνα, άλλο τόσο εγώ ήμουν ο Τζορτζ Σόρος. Μετά από λίγο ο Σταμάτης αρρώστησε και τον χάσαμε, κι εγώ από μαθητής έγινα δάσκαλος κι έμπασα τον Ηλία στο κόλπο. Αξέχαστα χρόνια...
Από την ΑΕΚ έφαγα την πρώτη μου χυλόπιτα, μαθητής Λυκείου ακόμα. Η Μαιρούλα ήταν άρρωστη Ολυμπιακός και προσηλωμένη κομμουνίστρια. Η ΑΕΚ της έκατσε άσχημα στο στομάχι. Έτοιμη ήταν για αναχώρηση, περίμενε την ευκαιρία. Ε, μόλις άκουσε και τη λέξη Καραμανλής, με σχόλασε με συνοπτικές διαδικασίες...
Κερδίζαμε, χάναμε, όλα τα δεχόμουν αδιαμαρτύρητα, γιατί στο φόντο όλου αυτού του σκηνικού υπήρχαν οι ιστορικοί, οικογενειακοί και ατομικοί λόγοι που έγινα ΑΕΚ. Έγινα ΑΕΚ γιατί ήθελα να ανήκω σε αυτή την οικογένεια, όχι για να κερδίζω ντε και καλά. Μετά άκουσα ότι "είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ" και συνειδητοποίησα ότι για αυτό το "διαφορετικό" εντάχθηκα ως οπαδός, μικρό παιδί, σε αυτή την αθλητική οικογένεια.
Πίκρες; Πολλές! Ο Ζαφειρόπουλος δεν έδινε πολλά χρήματα, οι επίγονοι ήταν εκεί περισσότερο για τον εαυτό τους κι όχι για να βοηθήσουν την ομάδα, μετά ήλθε ο Ντούσαν από τα παλιά, αλλά με άλλο ρόλο, επικεφαλής στον πάγκο, κι έκανε επίσης τα μαγικά του, όπως τότε, που ήταν μέσα στο χορτάρι. Μετά πήγε στο λιμάνι, κι ένοιωσα μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους στην οικογένεια, μια μαχαιριά στην πλάτη. Ο Ντούσαν, βλέπετε, δεν ήταν προπονητής, όπως οι άλλοι. Ήταν της οικογενείας. Και μας πόνεσε, πολύ... Κι άλλα, κι άλλα, με αποκορύφωμα το πέσιμο στην Γ' Εθνική.
Σήμερα, για να μην μακρηγορώ, θέλω να σας εκμυστηρευτώ, ότι ασφαλώς είμαι περήφανος για το πρωτάθλημα, για το ευρωπαϊκό κύπελο, για το ράγκμπι και το... χόκεϊ επί χόρτου, για όσα κατακτήσαμε και όσα θα κατακτήσουμε στις επόμενες μέρες. Ασφαλώς, Τίποτε από αυτά όμως δεν αλλάζει ούτε κατά μία τρίχα το πιο πολύτιμο που έχω κερδίσει: Την ιδιότητα του ΑΕΚτζή. Δεν με κάνουν πιο ΑΕΚτζή τα απανωτά κύπελα. Πιο χαρούμενο, πιο αισιόδοξο, πιο ενθουσιασμένο, ναι. Αλλά πιο ΑΕΚτζή δεν με κάνουν, θα ήμουν τό ίδιο περήφανο μέλος αυτής της οικογένειας ακόμα κι αν δεν τα είχαμε κατακτήσει.
Με την ίδια υπερηφάνεια φορούσα και φορώ το σήμα της ομάδας στο πέτο μου και κρέμομαι από τις ενέργειες των παικτών με τον Δικέφαλο Αετό στην ιδρωμένη φανέλα τους, είτε παίζουμε με τις άλλες ομάδες στο ελληνικό πρωτάθλημα, είτε παίζουμε με την Μονακό στον νικηφόρο τελικό πρωταθλητριών Ευρώπης στο μπάσκετ, είτε παίζουμε με τη Γιουβέντους στα ημιτελικά του ΟΥΕΦΑ, είτε με την Τριγλία Ραφήνας στο πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής.
Καλοδεχούμενα τα πρωταθλήματα, οι διακρίσεις, η επιβεβαίωση μέσα στους αγωνιστικούς χώρους ότι είμαστε ομαδάρα. Αλλά και χωρίς αυτά, όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, η φλόγα της ΑΕΚ κι όλα, όσα αυτή συμβολίζει, παραμένει μέσα σε κάθε ΑΕΚτζή δυνατή και ζεστή, σαν το τραγούδι της Παναγιάς, στην Πόλη που έπεσε στα χέρια του Τούρκου: "Σώπασε, Κυρά Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά Σου θάναι".
Καλοδεχούμενα α πρωταθλήματα, που όμως έρχονται και παρέρχονται. Σταθερή Αξία μέσα μας, το ιδανικό και η πολιτισμική φόρτιση που εκπέμπει η ΑΕΚ, η Αθλητική Ένωση των Κωνσταντινουπολιτών. Γιατί, όπως είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, "η ΑΕΚ είναι Ιδέα. Και αι Ιδέαι, δεν αποθνήσκουν".
