του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Ακούω και διαβάζω διάφορα για τις επόμενες δημοτικές εκλογές στην πόλη μας, τόσο σε δημόσια κείμενα συμπολιτών μας, όσο και σε σχόλια- κυρίως εδώ, στην "Αλήθεια". Τα περισσότερα συγκλίνουν στην άποψη -που ενίοτε εκφράζεται με πομπώδη βεβαιότητα- ότι η σημερινή δημοτική Αρχή είναι καταδικασμένη σε ήττα στις δημοτικές του 2019, γιατί, δήθεν, «ο ΣΥΡΙΖΑ θα την εγκαταλείψει», ο κόσμος της ΑΕΚ θα της γυρίσει την πλάτη και έτσι, από το περίπου 18% που πήρε το 2014, δεν θα της μείνει παρά μόνο το 3% της ΛΑΕ.
Η αντίληψη αυτή αποτελεί, όσο περίεργο κι αν φαίνεται σε ορισμένους, ένα από τα ισχυρότερα όπλα του Άρη Βασιλόπουλου στην προσπάθειά του να επανεκλεγεί. Θα αναφερθώ μόνο σε δυο λόγους, που θεωρώ βασικούς, και οι οποίοι αιτιολογούν γιατί αυτή η αντίληψη βοηθάει σημαντικά τον σημερινό δήμαρχο.
Ο πρώτος είναι ο αυτονόητος: Εάν σε υποτιμούν -οπουδήποτε: στην πολιτική, στην κοινωνία, στην εργασία, στη ζωή την ίδια- σου δίνουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Δεν σε υπολογίζουν όσο θα πρέπει, άρα σε αφήνουν ανεμπόδιστο να ξεδιπλώνεις τη στρατηγική σου και να παίρνεις τις πρωτοβουλίες σου. Σε μια μάχη -πραγματική, πολιτική, οικονομική, κάθε είδους- η μεγαλύτερη ευλογία είναι να σε υποτιμήσουν και να σε αφήσουν ήσυχο να "κάνεις παιχνίδι".
Υπάρχει κι ένας δεύτερος λόγος, εξίσου σημαντικός, αν όχι σημαντικότερος. Για να τον εξηγήσω καλύτερα, σκέφτηκα να προσφύγω σε ένα ιστορικό παράδειγμα. Θα πλατιάσω λίγο, αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο. Αναφέρω πρώτα το ιστορικό παράδειγμα, και μετά κάνω τον παραλληλισμό με τις επόμενες δημοτικές εκλογές στην πόλη μας.
*****
Με τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το Νοέμβριο του 1918 η Γαλλία, μια από τις νικήτριες δυνάμεις, είχε χάσει περισσότερο από ένα εκατομμύριο νέους, ενώ 4 έως 5 εκατομμύρια ήταν οι τραυματίες της. Με τη λήξη της σύρραξης πρόβαλε επιτακτικά ένα σημαντικό πρόβλημα: Πώς θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ενδεχόμενη νέα σύρραξη.
Στο σημείο αυτό εμφανίστηκαν τρεις αντίθετες σχολές:
Η μία, με βασικό υποστηρικτή τους στρατάρχες Φος και Πεταίν, υποστήριζε ότι χρειαζόταν ένα μεγάλο στατικό αμυντικό έργο, μπροστά στο οποίο ακόμη και ο ισχυρότερος στρατός θα ήταν δυνατό να αναχαιτιστεί.
Η άλλη σχολή, με κύριο υποστηρικτή τον (τότε) συνταγματάρχη Σαρλ ντε Γκολ και τον πολιτικό Πωλ Ρεϊνό υποστήριζε το ακριβώς αντίθετο: Τη δημιουργία ενός ευέλικτου στρατού, που θα στηριζόταν στην ταχύτητα και τη δύναμη πυρός των θωρακισμένων αρμάτων και την υποστήριξή του από το Πυροβολικό και την Αεροπορία.
Η τρίτη, με βασικό υποστηρικτή το Στρατάρχη Ζοφφρ (Joffre) έμοιαζε αρκετά με την πρώτη: Η χώρα όφειλε να δημιουργήσει πολλές μικρές αμυντικές βάσεις, οι οποίες θα χρησίμευαν και ως ορμητήρια αντεπίθεσης.
Όλες όμως οι σκέψεις αυτές προσέκρουσαν σε δύο δυσχέρειες:
Η μία ήταν η απροθυμία του μέσου Γάλλου πολίτη να συνεισφέρει σε έμψυχο υλικό, ύστερα από τόσες απώλειες, που είχε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
H άλλη ήταν ότι, ακόμη και αν η κοινή γνώμη ήταν υπέρ της τελευταίας άποψης, η επάνδρωση αυτών των δυνάμεων απαιτούσε περισσότερους άνδρες (και, ως επιθετική, περισσότερες θυσίες) απ' όσους η εξουθενωμένη πληθυσμιακά Γαλλία μπορούσε να συνεισφέρει, δεδομένης της μείωσης των γεννήσεων που αναμενόταν (και πράγματι παρατηρήθηκε) κατά τις δεκαετίες του 1920 και 1930, ως αποτέλεσμα των τεράστιων απωλειών νέων ανθρώπων στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Έτσι, οι υποστηρικτές της κατασκευής των αμυντικών οχυρώσεων κέρδισαν τη μάχη στο Ανώτατο Συμβούλιο Πολέμου και το σύνολο των οχυρωματικών έργων πήρε το όνομα γραμμή Μαζινό από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας André Maginot, ο οποίος πίεζε με όσα μέσα διέθετε για την κατασκευή, διακηρύσσοντας ότι ήταν το πλέον επείγον έργο για την προστασία της χώρας.
Ήταν μια συμπαγής σειρά από οχυρώσεις, εμπόδια αρμάτων, θέσεις πυροβολικού και πολυβόλων, παρατηρητήρια, κέντρα επικοινωνίας, καταφύγια και άλλα αμυντικά έργα, τα οποία η Γαλλία είχε δημιουργήσει κατά μήκος των συνόρων της με τη Γερμανία και την Ιταλία, λόγω της κακής εμπειρίας της από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι Γάλλοι κατασκεύασαν την οχύρωση αυτή για να αποφευχθεί τυχόν αιφνιδιασμός από γερμανικές δυνάμεις και να δοθεί χρόνος να κινητοποιηθεί ο στρατός της σε περίπτωση επίθεσης, επιτρέποντας έτσι τις γαλλικές δυνάμεις αφότου οργανωθούν, να προχωρήσουν στο Βέλγιο για μια αποφασιστική αναμέτρηση.
Προσέξτε: Η επιτυχία της στατικής, αμυντικής μάχης κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν μια βασική επιρροή στην σκέψη των Γάλλων για τη κατασκευή του έργου. Στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες θεώρησαν την Γραμμή Μαζινό ως ένα μεγαλοφυές στρατιωτικό έργο, πιστεύοντας ότι έτσι θα αποφευχθούν μελλοντικές εισβολές από τα ανατολικά και ειδικά από τη Γερμανία
Κατά την εισβολή των Γερμανών στη Γαλλία στον ΔΕΥΤΕΡΟ Παγκόσμιο Πόλεμο, το σύστημα οχύρωσης αποδείχθηκε στρατηγικά αναποτελεσματικό, καθώς οι Γερμανοί εισέβαλαν από το Βέλγιο, προσπερνώντας τη Γραμμή Μαζινό μέσα από δάσος των Αρδενών στα νότια και μέσω των Κάτω Χωρών στα βόρεια, αποφεύγοντας εντελώς την άμυνά της, νικώντας τον Γαλλικό στρατό και κατακτώντας ολόκληρη τη Γαλλία μέσα σε λίγες ημέρες.
Από τότε, η αναφορά στη Γραμμή Μαζινό χρησιμοποιείται συνήθως όταν αναφερόμαστε σε μια στρατηγική ή μια κατάσταση που οι άνθρωποι ελπίζουν ότι θα αποδειχθεί αποτελεσματική, αλλά αντί αυτού, αποτυγχάνει παταγωδώς
Η Γραμμή Μαζινό ήταν αδιαπέραστη από τις περισσότερες τότε μορφές επίθεσης και είχε πολύ προηγμένες συνθήκες λειτουργίας και διαβίωσης για τα στρατεύματα της φρουράς όπως κλιματισμό, άνετους χώρους διατροφής, τούνελ χιλιομέτρων και υπόγειους σιδηρόδρομους.
Για την ιστορία, ας προσθέσουμε ότι η γραμμή Μαζινό δεν καταστράφηκε κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις. Μετά τον Πόλεμο επανδρώθηκε και πάλι και έγιναν κάποιες τροποποιήσεις. Ωστόσο, το 1966 η Γαλλία αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και η γραμμή εγκαταλείφθηκε. Με την έναρξη του γαλλικού πυρηνικού εξοπλιστικού προγράμματος ορισμένα τμήματα πωλήθηκαν (ως καταφύγια) σε ιδιώτες, ενώ τα υπόλοιπα εγκαταλείφθηκαν.
Αυτή ήταν η κατάληξη μιας προσπάθειας που ξεκίνησε ως "σωτήρια" για τους Γάλλους, με τους εμπνευστές της να πιστεύουν ότι η επόμενη μάχη (Δεύτερος Παγκόσμιος), θα δινόταν με τους όρους της προηγούμενης (Πρώτος Παγκόσμιος).
*****
Πολιτική, λένε οι ειδικοί, είναι ο πόλεμος με άλλα μέσα. Γι αυτό, έφερα το παράδειγμα του "συνδρόμου της Γραμμής Μαζινό" αναφερόμενος στις επόμενες δημοτικές εκλογές.
Ο Άρης Βασιλόπουλος εμπεδώνει εδώ και καιρό σε στρώματα συμπολιτών μας που δεν έχουν ούτε πολιτική ,ούτε ιδεολογική, ούτε αισθητική συνάφεια με τον σημερινό δήμαρχο, το αίσθημα του "μονοκράτορα". Πολύτιμη βοήθεια -άγνωστο για ποιους λόγους...- του δίνει η ποικιλώνυμη αντιπολίτευση, που μόνο στα λόγια είναι "αντιπολίτευση".
Σχεδόν κανένας συνδυασμός από όσους βρίσκονται στην αντιπολίτευση δεν δίνει συντεταγμένες πολιτικές μάχες στο δημοτικό συμβούλιο: Η Ένωση Δημοτών έχει διαπιστωμένο πολιτικό και ψυχικό χάσμα μεταξύ των μελών της που στην πρώτη της φάση εκδηλώθηκε με σαφήνεια και στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου.
Η Ανεξάρτητη Πρωτοβουλία- νέο λειτουργεί, μεν, ως τριάδα, αλλά μόνο στην συνήθεια της αποχής από τις συνεδριάσεις, όχι στο να δίνει πολιτικές μάχες, με κατανομή αρμοδιοτήτων και συνεχές σφυροκόπημα της δημοτικής Αρχής ("Η Αλήθεια" ως τώρα έχει δώσει πολλές "πάσες" σε όποιους ήθελαν να αξιοποιήσουν το προϊόν των ρεπορτάζ μας, αλλά κανείς δεν αξιοποίησε τίποτα!) σύμφωνα με την εντολή που έλαβε στις τελευταίες δημοτικές εκλογές.
Φιλότιμες προσπάθειες κάνει ο επικεφαλής του "Ζούμε Μαζί", αλλά κι εδώ δεν υπάρχει ομαδική προσπάθεια.
Κορυφαίο παράδειγμα ριψάσπιδος αποτελεί η τέως δήμαρχος Έφη Γαϊτανά, που όχι απλώς είναι πανταχού απούσα, έχει φύγει πλέον τελείως από την πόλη (ακούω κι από το Λεκανοπέδιο Αττικής) αλλά πέντε λεπτά δεν βρήκε να συντάξει μια επιστολή παραίτησης από το δημοτικό συμβούλιο. Στερεί έτσι τη δυνατότητα σε μια άξια, έντιμη και δραστήρια συμπολίτισσά μας, τη Νίκη Καβακοπούλου να καταστήσει ουσιαστική τη θέση του δημοτικού συμβούλου της αντιπολίτευσης. Κι αυτό, παρά το ότι η Νίκη Καβακοπούλου εν τέλει μετείχε στο συνδυασμό της "Νέας Προοπτικής" αν και είχε πολλές και πιεστικές προτάσεις από άλλους συνδυασμούς που αναμενόταν -όπως κι έγινε- να πάνε καλύτερα από τη Νέα Προοπτική.
Σποραδικές ντουφεκιές είδαμε από το "Μπροστά" και τίποτα παραπάνω. Τέλος η Δανάη Γκούμα -ο μόνος μονοπρόσωπος συνδυασμός- έδωσε ως τώρα μάχες στο πλαίσιο των απόψεών της, ωστόσο επαγγελματικές της υποχρεώσεις πολλές φορές δεν της επέτρεψαν να βρίσκεται στη θέση της τις ώρες κάποιων κρίσιμων πολιτικών μαχών στο δημοτικό συμβούλιο.
Αυτή την κατάσταση αξιοποιεί ο Άρης Βασιλόπουλος για να ετοιμάσει έναν συνδυασμό που θα παρουσιάσει στις εκλογές του 2019 και που θέλει να μην έχει καμία σχέση με αυτόν με τον οποίο διοικεί τώρα. Πρόθεση του σημερινού δημάρχου είναι να συμπεριλάβει στον συνδυασμό του μόνο όσους χρησιμοποιεί στη διοίκηση του δήμου -και τους οποίους ανακυκλώνει, αρνούμενος στους υπολοίπους το δικαίωμα να δοκιμαστούν- και το υπόλοιπο ψηφοδέλτιο της Δύναμης Πολιτών να αποτελείται από επιλεγμένα στελέχη του αστικού χώρου, ο οποίος -θεωρεί ο κ. Βασιλόπουλος- ότι προσφέρεται για άλωση από τον ίδιο, λόγω της ανυπαρξίας της αντιπολίτευσης.
Στο θέμα θα επανέλθουμε, και θα αποκαλύψουμε εγκαίρως το κρεσέντο της εκστρατείας πολιτικών εντυπώσεων που ετοιμάζει από τώρα ο δήμαρχος για την προεκλογική περίοδο του 2019.
Πάντως όσοι νομίζουν ότι ο Άρης Βασιλόπουλος θα πάει σαν τον Παπαφλέσσα στο Μανιάκι, να πέσει ενδόξως, αρκούμενος στο 3% της ΛΑΕ (που άλλωστε του έχει φύγει μετά την αποσκίρτηση Παπακώστα και των λοιπών στελεχών της) ας θυμηθούν το "σύνδρομο της Γραμμής Μαζινό". Κι ας μην πέφτουν πια στην παγίδα αυτή.