Θυμάμαι τον Σταύρο Τσορβά πάντα με συγκίνηση. Κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι για το σχολείο, για το γήπεδο, για τις καφετέριες ή για μια δουλειά που μου ανέθεταν οι γονείς μου (πετάξου μικρέ να πάρεις το τάδε από το τάδε μαγαζί) περίπου "έπεφτα επάνω του". Μαιάνδρου, αριστερά Τυάννων, στο δεξί μας χέρι η οικία Τσορβά. Ο "κύριος Σταύρος" πάντα προσηνής, ευχάριστος, γλυκομίλητος. Ένα "καλημέρα" ή "καλησπέρα" ανταλλάσσαμε (τι άλλο να πει τότε ένας πιτσιρικάς με έναν μεγάλο;) αλλά ήταν αρκετό για να καταγραφεί στη συνείδησή μου ο Σταύρος Τσορβάς, ως ένας γείτονας να χαίρεσαι που τον έχεις.
Μετά μεγαλώσαμε εμείς, μεγάλωσε κι εκείνος με την οικογένειά του, χαθήκαμε... αλλά τέτεοιες εκδηλώσεις βοηθούν όχι μόνο να γνωρίσει η πόλη τους άξιους πολίτες της, αλλά και πάντα ένα μικρό της κομμάτι, οι παλιοί γείτονες των τιμωμένων, να κάνουν τη δική τους, προσωπική αναδρομή.
Έτσι, είμαι διπλά ευγνώμων για αυτή την εκδήλωση.
