του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Αποκαλυπτική για την πολιτική αντίληψη του Άρη Βασιλόπουλου, αλλά και τη γνώση της ελληνικής γλώσσας από κάποιον όπως ο σημερινός δήμαρχος της πόλης (που αυτοπαρουσιάζεται ως "φιλόλογος") ήταν η ομιλία του στο μνημόσυνο των Μικρασιατών που χάθηκαν στην Καταστροφή του 1922.
Ας αρχίσω από το δεύτερο. Είναι δυνατόν ένας φιλόλογος να κάνει τόσο χονδροειδή ορθογραφικά λάθη; Δείτε πώς ξεκινά η ομιλία του, όπως ο ίδιος ο Άρης Βασιλόπουλος postαρε στο facebook:
Δηλαδή, συγνώμη: Καταλαβαίνω ένας συμπολίτης που δεν έχει μεγάλη σχέση με τη γλώσσα και την ορθογραφία, να μην βλέπει την ανορθογραφία. Αλλά ένας φιλόλογος δεν ξέρει ότι το σωστό είναι ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΟ "ΠΑΡΩΝ" ΣΤΟ... κι όχι αυτό το εξάμβλωμα που έγραψε ο... φιλόλογος;
"Δίνουμε το παρόν" σημαίνει "παραχωρούμε αυτό που βλέπετε μπροστά σας". Να μην πω ότι οι φιλόλογοι γνωρίζουν καλά ότι δεν αρχίζει πρόταση στην ελληνική γλώσσα με αριθμούς ("καταστροφής. 95 χρόνια..."). Ο ίδιος ο κ. Βασιλόπουλος, γράφοντας τέτοια πράγματα, αποδεικνύει ότι είναι τόσο καλός φιλόλογος, όσο και δήμαρχος: Του πιτόγυρου, όπως λέει κι ο ίδιος...
Αλλά δεν ήταν αυτά τα χειρότερα στην ομιλία Βασιλόπουλου. Ο δήμαρχος απέδειξε ότι ο διχασμός των Ελλήνων τον έχει διαποτίσει ως το μεδούλι (καμία ελπίδα, δηλαδή, να πάψει να διχάζει την πόλη...), αλλά και ότι από ιστορία είναι επιεικώς άσχετος.
Ας δούμε το πρώτο: «...Οι νέες πατρίδες, συχνά αποδεικνύονται πολύ συχνά αφιλόξενες και εχθρικές...». Αυτό βρήκε να πει ο μισαλλόδοξος Άρης Βασιλόπουλος για το ότι ενσωματώθηκαν στην ελληνική κοινωνία ΕΝΑΜΙΣΗ εκατομμύριο πρόσυγες της Μικρασίας. Βρήκε κι ανέδειξε αυτό το ένα που χώρισε τους Έλληνες, όχι τα πολλά που τους ένωσαν. Επιτρέψτε μου εδώ μια σύντομη προσωπική αναφορά, είμαι βέβαιος ότι κι ανάμεσά σας υπάρχουν πολλές παρόμοιες ιστορίες: Η μακαρίτισσα η γιαγιά μου (από τη μητέρα μου) ανήκε σε μια μεγάλη οικογένεια της Σμύρνης. Ακόμα τη θυμάμαι να μιλάει με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια της για τους "Τσέτες" που σκότωσαν τα αδέρφια της εκείνες τις τραγικές ώρες. Η οικογένειά της ήλθε στην Ελλάδα καθημαγμένη, κολοβή, εξαθλιωμένη. Λίγο αργότερα η γιαγιά μου γνώρισε, αγάπησε και παντρεύτηκε τον παππού μου, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βρίνα, ένα χωριό της ημιορεινής Ηλείας, που φυσικά δεν είχε καμία σχέση με τη Μικρασία. Οι άνθρωποι έρχονται κοντά, κι οι Έλληνες από τη φύση μας είμαστε και φιλόξενοι και ευαίσθητοι με τον πόνο του άλλου, πολύ περισσότερο του συμπατριώτη μας. Τα φαινόμενα που ανέδειξε ο κ. Βασιλόπουλος στην ομιλία- περιβόλι που έκανε, αποτελούσαν μία μόνο πτυχή της ενσωμάτωσης των προσφύγων Μικρασιατών στην ελλαδική κοινωνία, κι όχι βέβαια την κυρίαρχη.
Αλλά ο κ. Βασιλόπουλος ως πολιτική παρουσία είναι φύσει διχαστικός. Το διχαστικό στοιχείο διάλεξε να αναδείξει. ΑΥΤΗ είναι η αντίληψη για την πολιτική που εκφράζει κι ενσαρκώνει ο Άρης Βασιλόπουλος: Διχασμός, διαίρεση, λάσπωμα. Από τους παλαιούς Ελλαδίτες του 1922 στις ομιλίες του, μέχρι όλους εμάς που του ασκούμε κριτική σήμερα. Τον μάθαμε πια...
Πάμε στο δεύτερο: «...ήταν οι ελληνικές κυβερνήσεις υπαίτιες για την καταστροφή και την προσφυγιά...». Μα, τι λέει ο άνθρωπος! Πόσο ανιστόρητος, πόσο εμπαθής, πόσο κομπλεξικός με τη χώρα του μπορεί να είναι κάποιος, ώστε να ΤΟΛΜΗΣΕΙ να πει ότι για τη Μικρασιατική Καταστροφή ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!!! Είναι δυνατόν να διαστρεβλώνει τόσο πολύ, τόσο αναίσχυντα την ελληνική ιστορία, και ΝΑ ΡΙΧΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ; Δεν αρέσει στον νοσταλγό του Στάλιν, Άρη Βασιλόπουλο, η πολιτική του Βενιζέλου που έβαλε την Ελλάδα στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Δικαίωμά του (ΑΝ ξέρει αυτή τη σελίδα της ιστορίας, γιατί με αυτά που λέει, παίζει και να έκαιγε τα βιβλία της ιστορίας χωρίς καν να τα έχει ανοίξει...). Ξεχνά τη λυσσαλέα στήριξη του Λένιν στο καθεστώς του Ατατούρκ, χωρίς την οποία ο Κεμάλ δεν θα μπορούσε με τίποτα να παίξει τα παιχνίδια που έπαιξε στον Σαγγάριο. Δεν τον συμφέρει, βλέπετε, του χαλάει τη σούπα της αναίσχυντης διαστρέβλωσης της ιστορίας, που επιχειρεί σε ομιλία του για την επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής, στην προσφυγομάνα Φιλαδέλφεια. Πόση ντροπή μπορεί να χωρέσει σε μια πολιτική εμφάνιση;
Λοιπόν, ας ενημερώσουμε τον ανιστόρητο νεαρό, ότι για τη Μικρασιατική Καταστροφή ευθύνεται κατά κύριο λόγο ο Κεμάλ Ατατούρκ κι εκείνοι που τον στήριζαν -με πρώτο και καλύτερο το σύντροφο Βλαδίμηρο Ίλιτς Ουλιάνωφ- και το ότι ο διεθνής παράγων δεν θέλησε να συναινέσει στην εφαρμογή της Συνθήκης των Σεβρών. Αναμφίβολα έγιναν λάθη από την ελληνική πλευρά, όπως λάθη γίνονται σε κάθε πλευρά που χάνει μια μάχη ή κι έναν πόλεμο. Από αυτό, όμως, μέχρι την υβριστική για την πατρίδα μας άποψη ότι "ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΗΤΑΝ ΥΠΑΙΤΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ" απέχει παρασσάγγας, απέχει τόσο, όσο η αλήθεια από το αναίσχυντο ψεύδος.
Σήμερα, συζητείται ευρέως η αντίληψη ότι η Δίκη και η εκτέλεση των Έξι ήταν ένα κορυφαίο ιστορικό λάθος. Όποιος χάνει έναν πόλεμο, δεν είναι υποχρεωτικά προδότης. Σε κάθε περίπτωση, η ενοχοποίηση ΜΟΝΟ των ελληνικών κυβερνήσεων, εκ μέρους του Άρη Βασιλόπουλου συνιστά ταυτόχρονα κορυφαία διαστρέβλωση της ιστορίας, ύβρι έναντι της χώρας του και απόδειξη ότι το πολιτικό dna αυτού του ανθρώπου είναι ο διχασμός, η μισαλλοδοξία, η διαίρεση.
Και περνάμε στο τρίτο: Να θυμόμαστε, είπε, ότι οι νέοι μας γίνονται «οικονομικοί μετανάστες και κινδυνεύουν να είναι θύματα ξενοφοβίας και ρατσισμού στις χώρες που μεταναστεύουν». Άλλ' αντ' άλλα, της Παρασκευής το γάλα. Ο τύπος έχει μείνει στη δεκαετία του '60. Σήμερα οι νέοι που φεύγουν από τη χώρα είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία άτομα με πολλά επιστημονικά και κοινωνικά προσόντα, που βλέπουν ότι η Ελλάδα όπως την κατάντησε το πολιτικό κατεστημένο από τη δεξιά ως την αριστερά δεν τους προσφέρει καμία προοπτική, και διαλέγουν να σπουδάσουν και να σταδιοδρομήσουν στο εξωτερικό. Αλλά που να ακούσει ο Βασιλόπουλος για brain drain; Ο άνθρωπος ζει πίσω από τον ήλιο. Τις εμμονές και τα κολλήματά του προσπαθεί να κάνει πολιτική πρόταση, με απαραίτητες πρώτες ύλες τη λάσπη, τις ύβρεις και το διχασμό. Ζει στην εποχή του Νίκου Ξανθόπουλου, του λεβεντόπαιδου που πήγαινε στα ξένα κι εργαζόταν ως οικοδόμος ή ως το παιδί που πλένει πιάτα, πριν γίνει (ειδικά στις ΗΠΑ που τόσο αντιπαθεί ο κ Βασιλόπουλος) ο ίδιος επιχειρηματίας, και προοδεύσει. Εκεί έχει μείνει ακόμα ο δήμαρχος. Κολλημένος στο χθες.
Υπάρχει και τέταρτο σημείο: Όπως, είπε, οι πρόσφυγες του 1922 βασανίστηκαν, έτσι και σήμερα, άνθρωποι «πνίγονται στις ίδιες θάλασσες που χιλιάδες μικρασιάτες έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες κατάφεραν να διασχίσουν και να φτάσουν εδώ ξεριζωμένοι». Τα κολλήματα και η άγνοιά του, τον οδηγούν να λέει τέτοια κωμικά πράγματα. Λοιπόν, οι διαφορές είναι ΜΕΓΑΛΕΣ: Πρώτον, άλλο πρόσφυγες, άλλο μετανάστες. Δεν επεκτείνομαι, όποιος θέλει μπορεί να κάνει μια έρευνα στο διαδίκτυο για να αντιληφθεί τη διαφορά. Δεύτερον: Το 1922 οι Έλληνες της Μικρασίας ήλθαν στην Ελλάδα στο πλαίσιο της συμφωνημένης ανταλλαγής πληθυσμών, όχι όπως φτάνουν σήμερα στην Ευρώπη, μέσω Ελλάδος, πρόσφυγες και μετανάστες. Τρίτον, σήμερα πρόσφυγες και μετανάστες έρχονται προς τη Δύση ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ κι όχι από υποχρέωση. Κανείς δεν τους εμποδίζει να κινηθούν προς την Ασία, ή προς την Αφρική. Το ότι κινούνται ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ ξαναλέω, προς την Ευρώπη, σημαίνει πολλά... Αυτό που κάνει ο Βασιλόπουλος, να τσουβαλιάζει πρόσφυγες, μετανάστες, τζιχαντιστές και κάθε άλλον, είναι και επικίνδυνο και ανιστόρητο. Γι αυτό και θα αξιοποιούμε κάθε ευκαιρία για να φανερώσουμε στους αναγνώστες μας την αλήθεια.
ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ
Από δικό μου τεχνικό λάθος, δεν δημοσιεύθηκε εξαρχής το τελευταίο κομμάτι του άρθρου μου. Ζητώ συγνώμη και το προσθέτω τώρα (ώρα 18.29 μμ):
Πέμπτη παρατήρηση: Αμέσως μετά, δείχνει ανάγλυφα την ανελεύθερη πολιτική του φιλοσοφία. Είπε: «...αγωνιζόμαστε για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη, ώστε όλοι να μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια στον τόπο τους...». Πολύ σημαντική η αναφορά, για να καταλάβουμε τι Θεό πιστεύει (ΑΝ πιστεύει σε κανέναν...). Το γεγονός ότι ΠΑΡΕΛΕΙΨΕ το κορυφαίο ιδανικό του σύγχρονου Ανθρώπου, που είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, είναι χαρακτηριστικό. Οι Έλληνες επιβιώσαμε ανά τους αιώνες γιατί δεν δεχθήκαμε να εκχωρήσουμε την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μας. Ο Εθνικός μας Ύμνος είναι ο ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ. Κανείς, φυσικά, δεν θέλει τον πόλεμο, αλίμονο. Αλλά, ποια ειρήνη θέλουμε; Ειρήνη, υπάρχει και στα νεκροταφεία. Ειρήνη υπήρχε και επί Τουρκοκρατίας. Έσκυβες το κεφάλι στον Τούρκο, έδινες και το χαράτσι κι ήσουν μια χαρά, που λέει ο λόγος. Πριν από 200 χρόνια, όμως, ο Ρήγας Βελεστινλής είπε το κορυφαίο: "Καλύτερα μιας ώρας, ελεύθερη ζωή, παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή". Τι να εξηγήσεις τώρα από αυτή την κορυφαία φράση, στους ντόπιους Μαδούρο τσέπης; Τι να τους πεις; ότι η ελληνική σημαία -κάποιοι εκ των οποίων την έκαιγαν κάτω από τις κουκούλες τους- αποτυπώνει τις συλλαβές του κορυφαίου ελληνικού συνθήματος του 1821: "Ελευθερία ή Θάνατος". Μια χαρά δεν ήταν στην... ειρήνη της Τουρκοκρατίας;
Το ίδιο και το 40: Γιατί να απαντήσει η Ελλάδα το ΟΧΙ και να στείλει τα παλικάρια της στην Πίνδο να πεθάνουν από σφαίρες και κακουχίες; Καλά δεν ήταν να αφήσουμε την Ιταλία να διαβεί και να μείνουμε στη βολική μας... ειρήνη; Κι άλλα παραδείγματα πολλά, ας μην επεκταθώ.
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα για την ομιλία- περιβόλι του Άρη Βασιλόπουλου στο φετινό ετήσιο μνημόσυνο των Μικρασιατών. Σε όλες του τις ομιλίες ως δήμαρχος επέλεξε το διχασμό, τη διαίρεση, την επίθεση, την οξύτητα. Σκεφτείτε αν η πόλη μας αξίζει τέτοια κατάντια...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Η σημερινή εικόνα του Άλσους έχει υπογραφή: Άρης Βασιλόπουλος
Βασιλόπουλος στον sport fm: «Δεν έχω κερδίσει τίποτα για την πόλη από την κυβέρνηση»
Η WWF αποκαλύπτει την υποκρισία για το Άλσος Νέας Φιλαδέλφειας
«Άγνωστοι» αλλά και «πρόθυμοι»: ο Μπόμπος, διανοούμενος
Μέρα- νύχτα «κάμψεις», κάνουν «μπράτσα» τα δουλικά με το αζημίωτο
Για τον αθλητισμό, τις αντιφάσεις και τις παρενθέσεις