Υπάρχουν πράγματα που εξηγούνται από τη λογική, στο θέμα της πρωτοφανούς διαδικασίας για τη χορήγηση τεσσάρων τηλεοπτικών αδειών, κι άλλα όχι.
Ας ξεκινήσουμε από τα πρώτα: Μοιράστηκαν τέσσερις τηλεοπτικές άδειες κι όχι δεκατέσσερις, γιατί έτσι ήθελε η κυβέρνηση. Η δικαιολογία ότι τόσες σηκώνει η διαφημιστική πίτα, είναι για γέλια. Γι αυτό και η κυβέρνηση δεν την επικαλείται, παρά μόνον εκεί που είναι απαραίτητο.
Τι σημαίνει τέσσερις σταθμοί, ενώ πριν ήταν καμιά δεκαριά; Σημαίνει λιγότερες θέσεις εργασίας, σημαίνει λιγότερο ανταγωνισμό, σημαίνει λιγότερη επαγγελματική προσπάθεια από τους δημοσιογράφους (και δεν μιλώ για τις «βεντέτες» του επαγγέλματος, αλλά για τους πολλούς που σκίζονται στη δουλειά για πενταροδεκάρες, κι όμως επιμένουν να είναι Επαγγελματίες με Έψιλον κεφαλαίο), τελικά δε σημαίνει μικρότερη ποιότητα στις εκπεμπόμενες εκπομπές, ενημέρωσης ή και ψυχαγωγίας.
Η κυβέρνηση μεθόδευσε την όλη διαδικασία; Προφανώς. Η ομολογία Σαββίδη μετά το τέλος του σόου, είναι μία μόνο απόδειξη, όχι η μοναδική. Θα πετύχει να ελέγξει την ενημέρωση; Αποκλείεται. Πρώτον, διότι οι επιχειρηματίες δεν είναι υπάλληλοι. Τόσο απλά. Σήμερα είναι προσκείμενοι εδώ γιατί έτσι εκτιμούν ότι τους συμφέρει, αλλά αύριο θα είναι εκεί. Η υπόθεση Κοσκωτά αποτελεί τρανό παράδειγμα. Όσο έχουν οφέλη (ΔΕΝ μιλώ για διαφημίσεις) η λογική λέει ότι θα έχουν μια ευμενή προς την κυβέρνηση θέση. Αν νοιώσουν ότι αδικούνται, θα επανεξετάσουν τη θέση τους. Αυτό έκαναν, αυτό κάνουν κι αυτό θα κάνουν…
Υπάρχουν όμως και αναπάντητα (προς το παρόν…) ερωτήματα. Παράδειγμα: Γιατί «κτύπησαν» τόσο ψηλά οι διεκδικητές των συχνοτήτων; Η απάντηση ότι πρόσφεραν πολλά, πάρα πολλά χρήματα διότι «αναμένουν να τα πάρουν πίσω από τις διαφημίσεις» είναι ανέκδοτο. Σήμερα, στον έβδομο χρόνο της κρίσης, η μέση διαφήμιση που βλέπουμε στις τηλεοράσεις κυμαίνεται από την «έξυπνη σίτα» έως τα «καλσόν που αδυνατίζουν». Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
Έχουν λύσεις όσοι έμειναν χωρίς τηλεοπτική συχνότητα; Έχουν και παραέχουν –εξαιρώ τις δικαστικές προσφυγές, που κάποτε θα τελειώσουν. Με πολύ λιγότερα χρήματα από όσα «τζόγαραν» στο τριήμερο της φυλάκισης στη ΓΓ Ενημέρωσης, μπορούν: α) να εκπέμπουν μέσω των δυο συνδρομητικών πλατφορμών, nova και OTE TV, β) να μοιράσουν στο καταναλωτικό κοινό αποκωδικοποιητές με ελεύθερους σταθμούς, επιλεγμένα τηλεοπτικά μπουκέτα ΚΑΙ το δικό τους κανάλι έναντι ευτελούς τιμήματος (πχ 1 ευρώ) ή και δωρεάν και γ) να στήσουν, παράλληλα με τις άλλες δυο κινήσεις, μια πρωτοποριακή web τηλεόραση που θα φτάνει γρήγορα και εύκολα στις οθόνες εκατομμυρίων ελλήνων χρηστών. ΚΑΙ οι τρεις αυτές κινήσεις, μπορούν να γίνουν σωρευτικά με λιγότερα χρήματα από αυτά που προσέφεραν όσοι δεν κατάφεραν να πάρουν συχνότητα. Γεννιέται, συνεπώς, το ερώτημα: ΓΙΑΤΙ προσέφεραν τόσα πολλά χρήματα; Η αδυναμία απάντησης, εντάσσει αυτό το θέμα στα αναπάντητα ερωτήματα…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ