Λίγοι ήξεραν το μικρό της όνομα. Στα μαθητικά μας χρόνια ήταν "η κυρία" ή, συνηθέστερα, "η Λαμπαούνα" σκέτο. Για τους μαθητές τους, οι δάσκαλοι και καθηγητές δεν έχουν (για κάποιον ανεξήγητο λόγο) μικρά ονόματα. Έχουν μόνο επίθετα. Πώς λένε, για παράδειγμα, τον Χασαλεύρη στο μικρό του (ναι, εγώ είμαι του 1ου Λυκείου); Χρόνια μετά την αποφοίτησή μου και δεν είχα μάθει αν λέγεται Χρήστος ή Νίκος (και πάλι με μια μικρή επιφύλαξη το γράφω). Από σπόντα έμαθα ότι τον Τσιμναδή τον έλεγαν (τι "τον έλεγαν;"; Τον λένε!) Γιάννη, ή τον Δαλαΐνα Δημήτρη (μπορεί και κάπου να κάνω λάθος). Οι δάσκαλοι προσδιορίζονται πάντα, μόνο με το επίθετο, κι αυτό το ξερό επίθετο συνήθως συνοδεύεται με τη μαθητική αντιπάθεια που είναι ανάγκη να ωριμάσουμε για να μετατραπεί σε αναγνώριση κι ευγνωμοσύνη. Πέθανε, λοιπόν, η Λαμπαούνα, κι απ' το θλιβερό χαρτί που μας κοινολόγησε την απώλεια, μάθαμε (όσοι δεν το ξέραμε) και το όνομά της: Αθηνά...
Κλασική μορφή, κοντούλα, με μια ιδιαίτερη παρουσία, η εκπαιδευτικός από τα χέρια της οποίας πέρασαν χιλιάδες συμπολίτες μας που φοίτησαν στο 2ο Λύκειο Νέας Φιλαδέλφειας, έφυγε προ ημερών από τη ζωή σε μια ηλικία που σήμερα, πια, δεν τη λες "μεγάλη".
Μοναχική συνήθως, τη βλέπαμε στα στέκια της πόλης είτε να κάθεται μόνη της είτε με άλλο ένα πρόσωπο, πάντα διακριτική, πάντα χαμηλών τόνων, πάντα αξιοπρεπέστατη. Μια σεμνή παρουσία, αυτό ήταν η Αθηνά Λαμπαούνα.
Όλοι όσοι έμαθαν πέντε γράμματα από εκείνην, την κατευοδώνουν με ευγνωμοσύνη...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: