Tου Judy Dempsey
Αυτές τις ημέρες δεν υπάρχουν πολλές καλές ειδήσεις να έρχονται από την Ευρώπη. Η Γαλλία διαχειρίζεται τις συνέπειες των τρομοκρατικών επιθέσεων της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι που σκότωσαν 130 ανθρώπους. Η προσφυγική κρίση έχει εντείνει τις πολιτικές φιλοδοξίες των λαϊκιστικών κομμάτων. Αρκετές χώρες έχουν επιβάλει περιορισμούς στα σύνορα για τον έλεγχο της εισροής προσφύγων ή έχουν αρνηθεί ακόμη και να δεχθούν ανθρώπους που προσπαθούν να ξεφύγουν από τους πολέμους στη Συρία και στο Ιράκ.
Οι οικονομίες της ευρωζώνης δεν είναι και αυτές σε καλή κατάσταση. Εμφανίζουν μικρή ανάπτυξη. Και η νέα δεξιά κυβέρνηση της Πολωνίας δεν θεωρεί πλέον πως αξίζει να έχει την σημαία της ΕΕ μαζί με την πολωνική στην εβδομαδιαία συνέντευξη Τύπου του πρωθυπουργού -και αυτό σε μια χώρα που κάποτε πίστευε ότι η ένταξή της στην ΕΕ το 2004 ήταν σαν να επέστρεφε σπίτι στην Ευρώπη.
Αλλά εν τω μέσω της κατήφειας και της έλλειψης εμπιστοσύνης, υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να δώσει στην Ευρώπη μια πολυπόθητη ώθηση. Είναι η γαλλό-γερμανική σχέση.
Η γρήγορη απόφαση της Γερμανίδας Καγκελαρίου Angela Merkel να παράσχει στη Γαλλία μια φρεγάτα, 4-6 αεροσκάφη Tornado, αεροσκάφος ανεφοδιασμού, και τουλάχιστον 1.000 στρατιώτες για να την βοηθήσουν να πολεμήσει το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος στη Συρία, δεν ήταν μόνο για να ενισχύσει τους δεσμούς μεταξύ Βερολίνου και Παρισιού. Ήταν για την διάσωση της Ευρώπης από το να διαλυθεί.
Εάν η Merkel είχε παράσχει στον Γάλλο πρόεδρο Francois Hollande μόνο λεκτική υποστήριξη στην αντιμετώπιση της ισλαμικής οργάνωσης, αυτό θα είχε κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά σε μια σχέση που έχει υπάρξει τόσο κρίσιμη για την εξέλιξη της ΕΕ και που είναι αναγκαία τώρα περισσότερο από ποτέ.
Η απόφαση της Γερμανίας δεν έρχεται χωρίς ρίσκο. Η γερμανική κοινή γνώμη είναι μοιρασμένη, με το 47% να είναι υπέρ και το 46% να είναι κατά της στρατιωτικής επιχείρησης, σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση. Ωστόσο το γεγονός ότι τόσοι πολλοί από όσους συμμετείχαν στην έρευνα, υποστηρίζουν την αποστολή, σηματοδοτεί μια σημαντική αλλαγή μεταξύ ενός κοινού που εδώ και καιρό έχει αντιταχθεί στο να σταλούν στρατιώτες της χώρας για να πολεμήσουν.
Η συντηρητική παράταξη της Merkel είναι ανήσυχη για την αποστολή. Η Καγκελάριος, η οποία έχει επίσης να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη κριτική από το Χριστιανοδημοκρατικό της Κόμμα για την πολιτική των ανοιχτών θυρών προς τους πρόσφυγες, θα μπορούσε να έρθει αντιμέτωπη με μια σοβαρή αναταραχή εάν σκοτωνόταν οποιοσδήποτε Γερμανός στρατιώτης σε αυτή την αποστολή ή χτυπούσε κάποιος άμαχος κατά λάθος.
Ακόμη χειρότερα, υπάρχουν φόβοι ότι η ένταξη της Γερμανίας στο πλευρό της Γαλλίας στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους, θα καταστήσει την Γερμανία πιο ευάλωτη σε τρομοκρατικές επιθέσεις. Η απόφαση από τις γερμανικές αρχές να ακυρώσουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ της Ολλανδίας και της Γερμανίας λίγες ημέρες μετά από τις δολοφονίες του Παρισιού, έγινε ακριβώς διότι υπήρχαν πληροφορίες ότι είχε σχεδιαστεί μια επίθεση. Επιπλέον, κανένας δεν ξέρει εάν οι υποστηρικτές του Ισλαμικού Κράτους έχουν ενωθεί με τις δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες που φθάνουν στην Ευρώπη τους τελευταίους αρκετούς μήνες.
Εκτός από την ενίσχυση των γαλλό-γερμανικών σχέσεων, η στρατιωτική υποστήριξη της Γερμανίας στη Γαλλία έχει τρεις ακόμη διαστάσεις.
Η πρώτη είναι ότι ο Hollande υπήρξε πιστός στην Merkel. Έχει υποστηρίξει την πολιτική της σχετικά με την Ουκρανία και τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στην Ρωσία μετά από την προσάρτηση της Κριμαίας τον Μάρτιο του 2014 και την ανάμειξή της στην Ανατολική Ουκρανία. Απρόθυμα υποστήριξε την επιμονή του Βερολίνου για την επιβολή αυστηρών μέτρων λιτότητας στις χώρες της ευρωζώνης με οικονομικά προβλήματα, ως αντάλλαγμα για την οικονομική βοήθεια από την Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ.
Και ο Hollande έχει υποστηρίξει την πολιτική της Merkel για τους πρόσφυγες, ακόμη κι αν δεν είναι δημοφιλής στη Γαλλία, όπου το Εθνικό Μέτωπο εκμεταλλεύεται αυτή την πολιτική. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η στήριξη του Hollande για την Merkel ήταν κρίσιμη. Η Merkel δεν μπορεί να αγνοήσει μια τέτοια υποστήριξη.
Η δεύτερη διάσταση είναι η άποψη του Βερολίνου -ή μάλλον, της Καγκελαρίας- ότι η Γαλλία δεν μπορεί να προχωρήσει μόνη της στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους. Η Γαλλία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που ξεκίνησε μια στρατιωτική αποστολή στο Μάλι για να αποτρέψει την κατάληψη της χώρας από τους Ισλαμιστές. Εάν συνέβαινε αυτό, η Ευρώπη θα βρισκόταν αντιμέτωπη με ακόμη περισσότερους πρόσφυγες, για να μην αναφέρουμε τον αντίκτυπο που θα είχε στην ευρύτερη περιοχή, μια κατάρρευση του Μάλι.
Η τρίτη πτυχή είναι τι θα σήμαινε η στήριξη της Γερμανίας για την Γαλλία για την άθλια αμυντική πολιτική και πολιτική ασφάλειας της ΕΕ. Εδώ και πολύ καιρό, η Γερμανία έχει δώσει την έγκρισή της στην ΕΕ για να καθιερώσει μια τέτοια αξιόπιστη πολιτική, ενώ η Γαλλία έχει συχνά απελπιστεί από την απροθυμία της ΕΕ να καταλάβει για ποιον λόγο χρειάζεται μια τέτοια πολιτική.
Μια τέτοια πολιτική δεν αφορά τον ανταγωνισμό με το ΝΑΤΟ. Αυτά τα συναισθήματα έχουν περάσει προ πολλού. Έχουν να κάνουν με το η Ευρώπη να αναγνωρίσει ότι η πίστη της στην ήπια δύναμη, δεν αποτελεί εγγύηση ασφάλειας και ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει να εξαρτάται από τις ΗΠΑ, με τις τελευταίες να είναι ο υποστηρικτής της.
ΟΙ προηγούμενες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, και στις Βρυξέλλες, θα έπρεπε να να έχουν ενισχύσει αυτές τις υποθέσεις. Δεν το έκαναν. Οι επιθέσεις στο Παρίσι ίσως τελικά έχουν την επίδραση να πείσουν τις κυβερνήσεις της ΕΕ για την ανάγκη μιας αξιόπιστης πολιτικής ασφάλειας και άμυνας, αντί για μία που να βαραίνει λίγες μόνο χώρες.
carnegie
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...