Με έπιασε στον πεζόδρομο, με το παράπονο ζωραφισμένο στο πρόσωπο. "Καλά κάνατε", μου είπε, "και γράψατε για τις ευχαριστίες του δημάρχου στους ενεργούς πολίτες του Ψυχικού που έφεραν φάρμακα".
"Ωραία..." απάντησα εγώ, αλλά καταλάβαινα ότι η συζήτηση δεν είχε τελειώσει.
"Αλλά σε εμάς εδώ, που δίνουμε σχεδόν καθημερινά φάρμακα στο κοινωνικό ιατρείο, κανείς δεν σκέφτηκε να πει ένα ευχαριστώ. Όχι ότι το χρειαζόμαστε, αλλά να! μας πειράζει λίγο να ευχαριστούμε κάποιους μακριά, ενώ εμείς, εδώ δίπλα, κάνουμε πολύ περισσότερα και δεν ακούμε ούτε μια λέξη..."
Να πώ ότι έχει άδικο; Αφού δεν έχει!
δεν βρέθηκαν σχόλια επισκεπτών...