του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Μετά το συλλαλητήριο της περασμένης Κυριακής, όπου πάνω από 5.000 οπαδοί της ΑΕΚ διαδήλωσαν ειρηνικά στη Νέα Φιλαδέλφεια, ζητώντας από το δήμο της πόλης να συμπεριφέρεται ως εγγυητής της τοπικής ενότητας κι όχι ως παράγων διχασμού κι αποσταθεροποίησης, θεωρώ ότι οι ευθύνες των οπαδών της ΑΕΚ, των πολλών που αγαπούν την ομάδα και δεν θέλουν να δίνουν χαζά άλλοθι στη δημοτική Αρχή της Φιλαδέλφειας και της Χαλκηδόνας, είναι πολύ μεγάλη.
Η διοίκηση του δήμου, περίμενε ακρότητες προκειμένου να τις εμφανίσει, όπως συνηθίζει, για να διαμορφώσει την τοπική κοινή γνώμη εναντίον του γηπέδου και η ίδια να «θυματοποιηθεί». Οι συγκεντρωμένοι, όμως, δεν της έκαναν αυτή τη φορά τη χάρη.
Έχουν οι οπαδοί της ΑΕΚ την υποχρέωση (δεν λέω τη δυνατότητα απλώς. Λέω την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ) όχι μόνο να διαφυλάσσουν κάθε είδους συγκέντρωση, εκδήλωση κλπ υπέρ του γηπέδου, από τους λίγους, ελάχιστους (που αμφιβάλλω κι αν είναι πραγματικοί οπαδοί της ομάδας) οι οποίοι με ακραίες ενέργειες αμαυρώνουν την προσπάθεια να καμφθεί η διχαστική τακτική της δημοτικής Αρχής στο θέμα του γηπέδου και, τελικά, η ΑΕΚ και η Νέα Φιλαδέλφεια να συναντηθούν ξανά μετά από μια 15ετία.
Μόνο τις επιδιώξεις του Άρη Βασιλόπουλου εξυπηρετούν όσοι ξεπερνούν τα όρια της ευπρέπειας και της δυναμικής μεν, αλλά ειρηνικής διαδήλωσης των αισθημάτων τους. Μόνο άλλοθι στη δημοτική Αρχή δίνουν, που με την τακτική της διχάζει την πόλη, εξυπηρετεί de facto συμφέροντα των αντιπάλων του Μελισσανίδη κόντρα στην ΑΕΚ και την πόλη (που είναι εξίσου κατακριτέο, όπως κι αν εξυπηρετούσαν συμφέροντα του Μελισσανίδη κόντρα στην ΑΕΚ και την πόλη) και περιμένει την πρώτη πραγματική ή φανταστική βιαιοπραγία, για να «το παίξει θύμα» και να «κτίσει» πάνω σε αυτήν την βιαιοπραγία το μύθο της «δημοτικής Αρχής- θύμα», για να τη λυπηθούμε.
Η ΑΕΚ έχει στο DNA της την προσφυγιά, η οποία ήλθε στην κυρίως Ελλάδα βασανισμένη, διωγμένη, κυνηγημένη από τις εστίες της στη Μικρά Ασία. Υπέστημεν, εμείς οι πρόσφυγες, τη βία από τους Τσέτες, ενώ δεν ήταν λίγοι ο προγονοί μας που κατέληξαν μετά από φρικτές δοκιμασίες στα Αμελέ Ταμπουρού, τα τούρκικα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο μεγάλος Ηλίας Βενέζης, στο εμβληματικό του έργο «Το νούμερο 31328» περιγράφει μερικές από αυτές τις δοκιμασίες. Η ΑΕΚ, ως έκφραση της προσφυγιάς, καταφάσκει τον αθλητισμό, ως το ιδεώδες του ειρηνικού ανταγωνισμού. Μακριά από το DNA αυτής της ομάδας η βία.
Γι αυτό κάθε οπαδός της ομάδας μας, πρέπει και οφείλει να αμύνεται σε επιθέσεις, όχι όμως να επιτίθεται. Όχι η επίσημη ΑΕΚ, που στο θέμα του γηπέδου συμπεριφέρεται ψύχραιμα, αλλά ούτε ο τελευταίος οπαδός της. Οι ελάχιστοι που νομίζουν ότι με τσαμπουκά και βία θα επιβάλλουν στο δήμο να λειτουργήσει υπέρ των συμφερόντων της πόλης κι όχι των ιδεοληψιών των μελών της δημοτικής Αρχής, κάνουν τεράστιο λάθος, προσφέρουν στους εχθρούς της ΑΕΚ επιχειρήματα που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, και βοηθούν τη διοίκηση του δήμου στη συνέχιση του διχαστικού της ρόλου. Αμφιβάλλω δε, αν πράγματι είναι οπαδοί της ΑΕΚ. Οι οπαδοί της ΑΕΚ φέρουμε μέσα μας, στις ψυχές μας, από τις αφηγήσεις των προγόνων μας, τα επίχειρα της βίας, ήδη από το 1922. Η ΑΕΚ δημιουργήθηκε πάνω σε αυτά. Ανδρώθηκε πάνω σε αυτά. Και ως μεγάλη ομάδα που είναι, αλλά δεν ξεχνά την προσφυγική της ρίζα, έχει υποχρέωση σε όλα τα επίπεδα, μέχρι τον τελευταίο της οπαδό, να αποφεύγει τη βία, να την περιφρονεί, να θυμίζει ότι αν και οι πρόγονοί μας την υπέστησαν στον έσχατο βαθμό, ωστόσο τα κατάφεραν.
Η ευθύνη κάθε οπαδού της ΑΕΚ είναι μεγάλη: Απομονώνουμε τους ελάχιστους (πιθανώς προβοκάτορες) θερμοκέφαλους που αντιστρατεύονται το αθλητικό –άρα ειρηνικό- DNA της ομάδας μας, και δίνουν άλλοθι στη δημοτική Αρχή και τον κύριο Βασιλόπουλο. Η ειρηνική και δημοκρατική συγκέντρωση της Κυριακής το απέδειξε περίτρανα: Μπορούμε!-
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ