Του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Περίμενα να ολοκληρωθεί και η δεύτερη από τις επιμέρους εκδηλώσεις για τη Μικρασιατική Μνήμη, για να δημοσιεύσω αυτό το κείμενο, ώστε να μην δώσω σε κανέναν το δικαίωμα να μου πει πως έγραψα πριν και «χάλασα τη μανέστρα» κανενός. Ο κόσμος της πόλης, οι Φιλαδελφειώτες κι οι Χαλκηδονιώτες προφανώς δεν περιμένουν εμένα για να διαλέξουν αν και που θα πάνε για να τιμήσουν τη μνήμη της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Το θέαμα στο οποίο γινόμαστε μάρτυρες τον τελευταίο καιρό είναι εξαιρετικά λυπηρό, προσβλητικό της Μικρασιατικής Μνήμης, απόδειξη κατάρρευσης κάθε προοπτικής πολιτικού πολιτισμού στην περιοχή μας κι άλλη μια μεγάλη απόδειξη ότι η δημοτική ζωή στην πόλη μας εκφυλίζεται σε βαθμό επικίνδυνο.
Οι παράγοντες της τοπικής δημόσιας ζωής δεν κατάφεραν να υπερβούν τις μικροδιαφορές τους, τις προσωπικές αντιπάθειες, τις εκλεκτικές φιλίες κι έχθρες, ό,τι, τέλος πάντων, τους χωρίζει, ούτε και ενώπιον της Μικρασιατικής Μνήμης.
Δυο διαφορετικά μνημόσυνα, το «θεσμικό» του δήμου και το «επίσημο» του Συνδέσμου Μικρασιατών. Ο καθένας, είτε συλλογικότητα, είτε μεμονωμένη πολτιική- δημοτική ή κοινωνική μονάδα, άρχισε να κάνει τις επιλογές του Εγώ δεν θέλω τον τάδε του Συνδέσμου, άρα πάω στην εκδήλωση του δήμου. Εμένα δεν μου αρέσει αυτό στο δήμο, άρα πάω στην εκδήλωση του Συνδέσμου. Η Μικρασιατική Μνήμη, έρμαιο στα κόμπλεξ όλων μας…
Λέει σε ένα σημείο ο Σολωμός, στον «Ύμνο Εις Την Ελευθερία», οι δυο πρώτες στροφές του οποίου αποτελούν τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας:
«…μην ειπούν, στη συμφορά τους,
τ’ άλλα έθνη, αληθινά.
‘Αν μισιούνται ανάμεσά τους
δεν τους πρέπει λευτεριά’»
Έτσι είναι. αν μισιόμαστε μεταξύ μας, δεν μας πρέπει λευτεριά, δηλαδή στη σημερινή εποχή, σεβασμός και παραδοχή εκ μέρους του πολίτη.
Κομμένη, λοιπόν σε τιμάρια η μικρασιατική μνήμη. Κι η επιλογή των πολλών, απεδείχθη ότι ήταν να απέχουν ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ακρωτηριασμένες εκδηλώσεις.
Αρχίζω από το δήμο, που έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη κι εντολή από τον κόσμο για να διαφυλάξει την ενότητα στην πόλη μας. Γιατί πέρυσι έκανε το Μνημόσυνο μαζί με το Σύνδεσμο Μικρασιατών και φέτος όχι; Τι άλλαξε; Και πέρυσι ο πρόεδρος του Συνδέσμου, υπόδικος ήταν. Και φέτος έχει καταδικαστεί, αλλά με την έφεση που άσκησε είναι ελεύθερος με πλήρη πολιτικά δικαιώματα. Με ποιο δικαίωμα ο δήμος –που ξαναλέω: πέρυσι έκανε το Μνημόσυνο μαζί με το Σύνδεσμο και μαζί με τον συγκεκριμένο πρόεδρο- φέτος άλλαξε ρότα; Όσοι έχουν καταδικαστικές αποφάσεις που η Δικαιοσύνη απαγορεύει να είναι ελεύθεροι, κλείνονται στη φυλακή. Οι άλλοι, ακόμα κι αν έχουν καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος τους, κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Από πότε ο δήμος, ο δήμαρχος, οι αντιδήμαρχοι κλπ θέλουν να υποκαταστήσουν την Δικαιοσύνη; Είναι παρανόμως ελεύθερος, νομίζουν, ο κ. Τριανταφύλλου; Ας ενημερώσουν τις αστυνομικές αρχές για να συλληφθεί. Είναι νομίμως ελεύθερος ο πρόεδρος του Συνδέσμου; Τότε ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΕΦΤΕΙ ΛΟΓΟΣ για το αν οι ίδιοι τον εγκρίνουν ή όχι. Και όχι μόνον αυτό. Μετά την εκδήλωση του δήμου και πριν την εκδήλωση του Συνδέσμου, ο δήμαρχος στο facebook επιτίθεται στη «δημοσιογραφία των ποινικών», όπως την ονομάζει. Αχ, κύριε δήμαρχε, αν ξέρατε πόσοι καταδικασμένοι ασχολούνται με τα media, αυτό που γράψατε δεν θα το γράφατε. Ρίξτε μια ματιά στα σχετικά δημοσιεύματα των τελευταίων εβδομάδων, με αφορμή τις τηλεοπτικές άδειες και θα με καταλάβετε. Κι επίσης, κύριε Βασιλόπουλε, μπορείτε ως άτομο να έχετε τις απόψεις σας. Μπορείτε να τις προβάλλετε όσο και όπως θέλετε. Αλλά, δεν είναι εύλογο όλοι εμείς οι δημότες αυτής εδώ της πόλης να ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ από τον πρώτο πολίτη της να εκφράζει, έστω σε αυτή την κορυφαία για το προσφυγικό στοιχείο στιγμή της εκδήλωσης για τη Μικρασιατική Μνήμη, την ΕΝΟΤΗΤΑ της τοπικής μας κοινωνίας; Ακόμα κι αν χρειαστεί να υπερβείτε τις προσωπικές σας συμπάθειες κι αντιπάθειες, δεν είναι ΕΥΛΟΓΟ οι πολίτες αυτής της πόλης να ΑΞΙΩΝΟΥΝ από εσάς να εκφράσετε την ενότητά της; Όχι να την εκφράσετε ως πρόσωπο, αλλά ως δήμαρχος; Απλά πράγματα, ένα κι ένα κάνουν δυο. Η διοίκηση του δήμου είναι ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ για αυτή τη διάσπαση των εκδηλώσεων για τη Μικρασιατική Μνήμη.
Και τώρα, περνάω στον Σύνδεσμο Μικρασιατών. Ε, κύριε Τριανταφύλλου, ένας άνθρωπος της δικής σας νοημοσύνης καταλαβαίνει καλά ότι δεν γίνεται να είστε ΚΑΙ παπάς, ΚΑΙ ζευγάς. Δεν γίνεται να θέλετε από το Σύνδεσμο να εκφράζετε την ενότητα του μικρασιατικού στοιχείου στην πόλη μας και την ίδια ώρα να είστε μέσα από την τοπική εφημερίδα και την ιστοσελίδα που έχετε φτιάξει, ο πιο σφοδρός, ο πιο κάθετος, ο πιο σκληρός κατήγορος του δημάρχου, και μάλιστα πολλές φορές με μη πολιτικά επιχειρήματα. Από στενά τυπική άποψη, είναι δικαίωμά σας να είστε πρόεδρος ενός τοπικού συλλόγου και συγχρόνως σφοδρός αντίπαλος του κ. Βασιλόπουλου και της δημοτικής Αρχής. Αλλά μετά, δεν καταλαβαίνω γιατί διαμαρτύρεστε επειδή ένας τοπικός άρχοντας τον οποίο παρουσιάζετε να… καπνίζει κάπως περίεργα (αφήνοντας περίεργα υπονοούμενα χωρίς απόδειξη) και επειδή βλέπετε μόνο αρνητικά και καταστροφές στην πολιτική της δημοτικής Αρχής, δεν καταλαβαίνω, λέω, γιατί διαμαρτύρεστε επειδή αυτός ο συγκεκριμένος δήμαρχος δεν θέλει να διοργανώσει μαζί σας μια εκδήλωση. Ακόμα και την πιο σημαντική για αυτήν εδώ την πόλη: Την εκδήλωση απότισης φόρου τιμής και μνήμης στους πατεράδες και τους παππούδες μας, που υπέστησαν έναν ανείπωτο ξεριζωμό, όταν και η Πατρίδα μας ακρωτηριάστηκε.
Έχω συνηθίσει να λέω από εδώ αυτό που πιστεύω, χωρίς φόβο και πάθος, κι αυτό κάνω και τώρα. Ο μεν Άρης Βασιλόπουλος αντιλαμβάνεται ότι την τελική εκλογή του το 2014 βοήθησε πολύ η (τότε) ταύτιση του Λύσσανδρου Γεωργαμλή με τον Χάρη Τομπούλογλου, κι επιδιώκει σταθερά να αντιπαρατίθεται με τους "ποινικούς" τους "κατάδικους", ώστε να αποκτά ή να συντηρεί στη συνείδηση του πολίτη ένα ηθικό πλεονέκτημα. Ο δε Χρήστος Τριανταφύλλου, αντιλαμβάνεται ότι άλλη αντιπολίτευση στον Βασιλόπουλο δεν υπάρχει, άρα μπορεί να μαζέψει γύρω από την σκληρή αντιπολιτευτική του στάση όσο περισσότερους γίνεται από εκείνους που έχουν πλήρως διαχωρίσει τη θέση τους από τη σημερινή δημοτική Αρχή. Περί αυτού πρόκειται.
Και στο ενδιάμεσο των δυο αυτών προσώπων, του Άρη Βασιλόπουλου και του Χρήστου Τριανταφύλλου, πολλοί επώνυμοι της πόλης να προσπαθούν να πλασαριστούν στη μια ή στην άλλη εκδήλωση, εκτιμώντας ότι έτσι βελτιώνουν την εικόνα τους τοπικά. Δεν μιλώ για τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης (πλην της Ανεξάρτητης Πρωτοβουλίας- νέο, που αρχίζω να αμφιβάλλω αν υφίσταται, καν, αφού ούτε στα δημοτικά συμβούλια πηγαίνουν ως έχουν υποχρέωση, ούτε σε εκδηλώσεις μνήμης όπως αυτή για τη Μικρασία…) που θεσμικά έπρεπε να παρίστανται στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο δήμος, αλλά για μεμονωμένα πρόσωπα της τοπικής δημοτικής μας ζωής, αν με αντιλαμβάνεσθε…
Ο πολύς κόσμος, γυρίζει την πλάτη σε τέτοιες πρακτικές. Κι όσο οι εμπνευστές αυτών των πρακτικών δεν το αντιλαμβάνονται, τόσο ο κόσμος θα απομακρύνεται περισσότερο από αυτούς. Και θα μένουν μόνοι, ή και κάτι χειρότερο: Θα μένουν με την ψευδαίσθηση ότι ένας στενός κύκλος φίλων, κολλητών, πραιτοριανών τους δίνει κοινωνική και πολιτική επιφάνεια…
Αμ δε…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ